Gedichtendag 2021: een gedicht over mijn coronagevoel
Jaar na jaar post ik hier een gedicht naar aanleiding van gedichtendag. Dit jaar koos ik voor een wat somber gedicht omdat het aanleunt bij sommige coronadagen. Niet al mijn dagen, maar het begint te wegen, de ene dag zwaarder dan de andere, de lengte van de rit.
Daarom een gedicht. Ik ben dankbaar om veel moois in mijn leven. Maar met dit gedicht van Gerald Deft wil ik toch heel eerlijk zeggen dat het soms dik tegensteekt, die corona.
Het gedicht heet dus niet coronablues, maar wel ‘pessimist’ en dat vind ik maar goed ook. Het is echt niet dat geen enkele dag er nog toe doet bij mij. Maar sommige dagen lijken kopies van de vorige of worden overladen met nog meer slecht nieuws.
De lente komt en al zie ik daar nog niet veel van, ik zie er naar uit. Die is niet te stuiten, wat er verder ook gebeurt. Dus toch een vleug optimisme hier. En ja, de wandelingen, die mij eigenlijk letterlijk en figuurlijk op de been houden, die mij blij en gelukkig maken. Het lief dat hier nooit in pessimisme vervalt. Er is in mijn leven véél dat heel mooi is en dankbaar om te zijn. Maar soms (mijn mening) moet je durven zeggen: this sucks. Corona sucks. Ook al is er nog zoveel om dankbaar om te zijn.
Vorige edities van gedichtendag:
