Hou je van wijdse landschappen en dorpjes waar de tijd lijkt stil te staan, dan isdeze wandeling in Vlaams-Brabant iets voor jou. Het wordt je bovendien makkelijk gemaakt: zo plat als een pannekoek en prima bewegwijzerd ! Bovendien is er parking zat bij het beginpunt. Eén aandachtspuntje misschien: cafeetjes komen niet op je weg. Naargelang de temperatuur misschien toch een flesje water meenemen. De wandeling is immers grotendeels onbeschut.
Nood aan een grote portie zonlicht en rust ? Je krijgt het hier volop !
Start in Walsbets
Bij de parking aan het startpunt word je meteen getrakteerd op een overzichtskaart :
Vervolgens (tegenover de kerk) volg je de bordjes en begin je met een eerste (en enige) kleine kilm:
Sporen uit een ver verleden: tumulus
Je wordt meteen beloond met een weids uitzicht en een eigenaardig heuveltjes rechts van je. Het is een de bartombe, een tumulus uit de 2de eeuw. In 1861 ontdekte men er een rijke grafgift.
Alsof je in een scène van Midsomer Murders bent
Dit vond ik één van de mooiste plekjes op de wandeling. Prima plek voor je boterham of thermos overigens !
Praktisch
De Zevenbronnen wandeling is uitstekend bewegwijzerd. Meer informatie vind je via de site van Toerisme Vlaams-Brabant. Je kan er – al is het niet nodig – ook een GPX bestand downloaden.
Begin van de wandeling: aan de kerk van Walsbets (Wezerenstraat) Er is parking aan de kerk.
Samengevat: Wij testten een nieuw hamburgrestaurant in Aarschot uit, ik zag samen met meer dan 100 leerlingen jeugdtheater en uiteraad is iedereen volop in verwachting van de lente. Ik voel me als een vis in het water in de vernieuwde fitnesszolder en genoot weer volop van het bloggen dat véél meer is dan enkel schrijven.
Na de krokusvakantie
Wij leraren weten het allemaal: één keer de krokusvakantie voorbij gaat het hard. Daar zijn de examens en straks is daar de paasvakantie. En de lente, ja die smaakt naar de zomervakantie. Niet dat we daar nu al veel van zien, maar we weten, het komt. Allemaal.
Back to normal
Hier gaat het leven langzaam zijn gewone gang. Of het ooit komt zoals vroeger weten we niet. Maar anders is niet noodzakelijk slechter. De werkweek begon alvast goed voor mij. Ik mocht mee naar het jeugdtheater, Puin van Eden. Ik zal eerlijk zijn, meestal begrijp ik weinig van het theater en begrijpen de leerlingen er nog minder van. Het huidig theater dat wij als school voorgesteld krijgen is dikwijls provocerend en extreem. De rest van de werkweer zat overvol vergaderingen. Ik geef toe dat ik één van die leraren ben die liever méér tijd voor de klas zou staan in plaats van allerlei activiteiten waarbij het niet altijd duidelijk is wat het nut eigenlijk is.
Allerlei projectjes
Dat het leven langzaam normaal wordt is ook te zien aan de projecten die hier gaande zijn. Zo is Hugo’s kamer weer helemaal een ‘mans cave’ met hopen techniek. Hij probeert van alles te programmeren met het doel dat de aparaten volgen. Veel trial and error. Ik zou het niet volhouden.
Van bingewatchen naar véél sporten
Tijdens het krokusverlof nam ik de zolder opnieuw onder handen. Het is al lang een fitnesszolder maar de grootste activiteit was tegenwoordig het verzamelen van stof. Het lief zorgde voor een grote televisie en dankzij chromecast kan ik er mij zalig in het zweet werken terwijl ik Netflix. Het is een positieve evolutie. Geheel en al zonder schuldgevoel kan ik makkelijk twee afleveringen na elkaar zijn. Ik geef toe dat ik zelden de volle 2 afleveringen effectief sport. Maar zeer snel een vol uur. Zomaar een uur dat er flink gesport wordt.
Minder snoepen zou ook een goed gedacht zijn. Maar dat blijft heel verleidelijk !
Tik het woord ‘kanker’ in de zoekbalk hier rechtsboven en je krijgt best wat hits. Ik heb er zelfs een hele sidepage aan gewijd. De kanker trad hier binnen rond mei 2018 en kreeg een vervolg in delen. Chemo, elke 14 dagen. Zes maand lang.
En toen was het gedaan. Gedaan met de chemokuren en het tweewekelijks bezoek aan Gasthuisberg. Gedaan met de kanker. Zo leek het toch. De laatste arts was bijna zo bot om ons te vragen wat daar eigenlijk kwamen doen, bij de laatste consult op Gasthuisberg midden december.
Daarmee leek het verhaal ook afgesloten. Het lief wou af van het label ‘kanker’ en pikte vervolgens de draad op waar hij ‘m in mei had laten liggen. Méér nog, zijn energie leek geen grenzen te kennen, zijn goesting onoverwinnelijk, hij ging terug aan het werk en combineerde dat met sporten, met nieuwe projecten, kortom, met heel, heel veel. Het woord kanker viel hier niet meer. Ik voelde hoe het een taboe werd. Maar ik begreep het wel.
Het kan (snel) verkeren
Nu kunnen we wel doen alsof de kanker er niet meer is (en daar gaan we ook van uit), ergens in hoofden van geleerden is beslist dat je pas na 5 jaar kankervrij wordt verklaard. Ondertussen is het natuurlijk geen afwachten, het is verder gaan met je leven. Hier thuis met het explicitiete taboe, onderhuids met de angst die zomaar de kop kan kopsteken. Net als die kanker trouwens. Het kan alle kanten uit.
Ik zou liegen als ik zou zeggen dat dat niet weegt. Soms motiveert het mij om extra te genieten en dankbaar te zijn. Soms ook maakt het mij triest en onzeker. Het kan snel verkeren. Eender welke kant.
Onzichtbaar
Hoeveel liters of zeg maar emmers er in het lief z’n lijf zijn gegaan weet ik niet, maar het zijn er veel. Dat laat sporen na. Vermoeidheid. Een spijsvertering die niet altijd op naar wens verloopt. Een gevoelige huid. De lijst is lang. Maar voor de rest lijkt alles normaal.
Kanker, zoals het bij het lief is, zie je niet. Hij heeft een goede dos haar. Hij is bewegelijk. Hij kan meestal eten wat hij wil.
Het lijkt alsof er niets geweest is.
Een rimpel in het water, een bries over het meer.
Er zijn sterke onderstromen en soms ballen de wolken zich samen boven het water. Komt er storm, of gaat het voorbij ? Wordt het lente of herfst ?
Je ziet niets, maar hij is bij tijden nog heel moe. Of die darmen willen weer niet mee. Omdat we het zo gewoon zijn merken we het nog nauwelijks dat het niet normaal is. Soms lukt het niet zo goed, op het werk, thuis, met alles wat er om handen is. Dan wordt het teveel en is volhouden. Tot het weekend.
Is het lief te snel terug aan het werk gegaan ? Nauwelijks een maand na zijn laatste chemo van 12 keer 46 uur ? Daar valt niet op te antwoorden. Thuis zitten kost ook energie. Net als het gebrek aan sociaal contact.
Ons leven is veranderd
Tot op vandaag kan ik niet zeggen hoe zeer en in welke mate. Maar dat ons leven veranderd is, is zeker. Zowel bij hem als bij mij. Wij kiezen resoluter voor geluk. Het is een torenhoog cliché, maar met die kanker kwam het besef dat het leven kort kan zijn. En vervolgens schemert altijd de vraag
Wat wil je doen met dit leven, de tijd die je krijgt ?
Het lief is daarin resoluter dan ik. Het lief wacht niet meer. Hij doet. Hij kiest. ‘Later’ is relatief. Later komt misschien nooit. Je weet niets over later. Ik ben nog in volle lering. De lering dat iedere dag een niet te missen kans is. Niet te missen als in ‘nooit meer in te halen’. Ik leerde voor mezelf dat dat helemaal niet betekent dat er van alles gedaan moet worden of dat ik in continue stress van ‘missing out’ leef, maar net omgekeerd: dat ik beter de tijd niet door mijn vingers laat glijden door dingen die mij niet warm of koud maken, tijd die mij niet gelukkiger maakt.
Bewuster leven
Daar zijn we beiden heel erg mee bezig. En wat we nog willen doen met dat leven, met iedere dag. Ik stel mij vragen die ik vroeger niet stelde. Deels omdat ik genoodzaakt ben ze te stellen. Choose your battles: of anders gezegd, wees je bewust waar je je tijd en energie in steekt. Voor mij betekent dat loslaten wat geen energie geeft, wat afmat, wat eigenlijk niets opbrengt en anderzijds kiezen voor wat energie geeft. Niet toegeven aan de angst voor de toekomst, want die is er wel.
Kiezen voor het leven, volop leven.
Soms betekent dat languit in de zetel met een geweldig goed boek. Wandelen in de natuur. Drie uur tafelen en nog niet uitgepraat raken. De knuffel ‘s morgens in bed. De kus voor het huis wordt verlaten. “Ik zie je graag” zeggen en beseffen: zo dankbaar om dit leven.
‘Ik kan je het boek van Bo Van Spilbeeck bezorgen, interesse ?’ Ik wist waarover het boek ging en aarzelde. Transgenders behoren niet tot mijn leefwereld. Ik had de ‘outing’ van journalist Bo Van Spilbeeck op TV gezien en dat was een beetje aan mij voorbij gegaan. Moest het zo uitgebreid op TV komen ? Behoort dat niet tot de privéwereld ? Is dat eigenlijk nieuws ? Gemengde gevoelens dus. Ik lees echter zoveel en leer graag bij. Dus oké, geef maar hier dat boek. Naderhand ben ik blij dat het boek mij zo toevallig in handen is gekomen. Misschien zou ik het anders niet gelezen hebben en dat zou jammer geweest zijn.
Jezelf niet mogen zijn
Ik nam mij voor om het hele VTM-gebeuren en de beelden te vergeten en het boek te laten spreken. Bo/Boudewijn Van Spilbeeck vertelt hoe hij zijn hele leven in onmin leeft met zijn lichaam. Hoe hij liever een vrouw wil zijn (en manieren zoekt om zich zo te kleden) maar dit altijd in het geheime, obscure moet doen.
Ik was daar behoorlijk van onder de indruk. Een volwassen man met een carrière en aanzien die zichzelf niet kan zijn. Een man met geheimen die hij met niemand kan delen. Een ongekende eenzaamheid. Vragen waar hij geen antwoord op heeft, vragen die hij nauwelijks durft te stellen. Je voordoen als iemand die je eigenlijk niet bent. Dat moet pijnlijk zijn. Eenzaam.
Wie ben ik ?
Soms duurt het heel lang voor een mens ontdekt wie hij werkelijk is en de beslissing durft te nemen om ook volledig in lijn met zijn identiteit te leven. Bo Van Spilbeeck is eind vijftig wanneer ze die beslissling neemt. Daarvoor is het een jongleren met mogelijkheden en beperkingen, met vragen en twijfels. Getuige dit citaat dat terug gaat naar de tijd nét voor zijn huwelijk met Marianne. Hij kijkt samen met haar naar een uitzending op NCRV over travestieten en transseksuelen.
Het besef dat ik een transgender ben, komt niet. Het woord transgender zal ook pas in de jaren negentig gebruikt worden. Tot dan gaat het over travestieten, transseksuelen of crossdressers, die zich allemaal om andere redenen als vrouw kleden of vrouw voelen. Wat mij dat maakt, weet ik niet (p.59)
Leven zoals je bent: outing
Ik vertelde dat ik me al sinds mijn puberteit als meisje kleedde, dat ik al vijfentwintig jaar als vrouw buiten kwam, en dat ik nu eindelijk heb besloten om te worden wie ik al altijd geweest ben; een vrouw. (p. 103)
We zijn een dikke honderd bladzijden ver en vanaf dan gaan het snel. Zowel in het boek als in het leven van Van Spilbeeck. De eerste 100 bladzijden vertellen over de twijfels, de vragen en het onbehagen, de volgende kleine 200 over de transitie, de onomkeerbare overgang om volledig als vrouw te leven.
De grote rol van VTM
Eenmaal de beslissing genomen, gaat het hard. VTM steunt de transitie en zal er voor zorgen dat zijn outing nationaal en zelfs internationaal wordt opgepikt. Omringd door visagistes, kappers en stylisten krijgt Bo tal van tips om haar nieuwe leven als vrouw gestalte te geven. Ik heb de indruk dat de steun van de VTM collega’s nauwelijks te onderschatten is, zowel voor Bo persoonlijk als voor vele transgenders in Vlaanderen en daarbuiten.
Medische weg
Via het boek leer ik wat de medische kant van het verhaal is. Het is alvast geen beslissing die van vandaag op morgen kan genomen worden. Er zijn filters en gesprekken met een psychiater, hormonen worden geblokt en andere verhoogd. Er volgt logopedie om de stem te verhogen en gezichtschirugie. De laatste grote medische stap is de geslachtsverandering.
Van Spilbeeck schrijft op een serene manier en weet daar goed het evenwicht te behouden. Geen sensatie, maar ze gaat moeilijke onderwerpen ook niet uit de weg. Net zomin als de grote emoties van verwachting en uitzien naar. Tussendoor ook iedere keer de bezorgdheid om haar gezin, beseffende dat haar beslissing ook hen treft.
The pursuit of happiness
Toen het boek hier thuis op de salontafel slingerde, was het nu en dan een topic aan tafel. De meest gestelde vraag was ‘wat denk jij daar eigenlijk van ?
Los van het feit dat het er niet toe doet, stelde ik mezelf ook die vraag. Als het gaat over het boek, dan ben ik blij dat ik het gelezen heb. Bo Van Spilbeeck geeft ons met haar boek een kijk in het hoofd en hart van een transgender. Ik ben blij dat ik het gelezen heb.
Maar alles begrijpen doe ik niet. Ik geef toe dat ik mij niet kan voorstellen wat het betekent om als man vrouw te willen zijn. Maar dat doet er niet toe. Uiteindelijk weten we nooit wat ten diepste in een ander leeft. We hebben soms al zoveel moeite om onszelf te verstaan. Ik hoef daar niets over te denken. Iedereen heeft recht op nastreven van zijn of haar geluk, dat echt op the pursuit of happiness staat zelfs in de onafhankelijksheidverklaring van de VS, zo fundamenteel is het.
Dat streven naar geluk, het mogen zijn wie ze is, is overigens de leiddraad van het boek. Het is wat het is, mentaal als vrouw geboren worden in het lichaam van een man. Niet meer en niet minder.
Van Spilbeeck wil bovenal gelukkig zijn en dat kan niet anders dan wanneer ze zichzelf mag zijn. Voluit.
De vrouw en kinderen van Van Spilbeeck
Het is evident dat zo’n beslissing vooral de naasten treft. Die kunnen er niet omheen. Hun vader wordt een vrouw, haar echtgenoot wordt een vrouw.
Van Spilbeeck schrijft met ontzettend veel respect en begrip voor zijn vrouw en kinderen. Hij beseft héél goed dat zijn beslissing gevolgen heeft voor zijn gezin. Omgekeerd lees je tussen de lijnen door dat de liefde niet stopt, dat ze best wel wat verdragen kan.
Het boek eindigt met brieven van beide kinderen en Marianne, de vrouw van Bo Van Spilbeeck. Uit de drie brieven blijkt liefde, liefde en nog eens liefde.
Over de weg die Bo ging schrijft Marianne
Het was vreemd, het was nieuw. En het was vooral iets wat moeilijk te vatten was en nog steeds is, als je niet middenin zit.
en verder:
Als ik mij goed herinner op wie ik ooit verliefd ben geworden, weet ik nu ook heel goed met wie ik nog steeds samen ben; met iemand voor wie ik bewondering kan tonen, die doorzettingsvermogen heeft en die me soms voor uitdagingen stelt. Iemand met wie ik het goed heb en die vooral voor geluk gaat. En ik wil niets liever dan daarin meegaan.
