Iedere dag heb ik online contact met mijn leerlingen. Ik zal echt niet beweren dat het is zoals onderstaand filmpje – het is meestal best gezellig – maar onderstaand flimpje deed me méér dan glimlachen. Het online lesgeven zit hier nog niet op volle vaart. Maar hoe dan ook, onderstaand filmpje was toch gedeeltelijk herkenbaar.
Online lesgeven blijft toch maar een hulpmiddel. Toch is het best fijn. De leerlingen vinden het leuk om elkaar nog eens te zien, maar de concentratie is niet altijd even sterk. ‘Hé, jij hebt nog je kamerjas aan’, ‘o wat een mooie kamer heb jij’, of 15 leerlingen die – heel ijverig – tegelijk antwoorden.
Wat voor loper je ook bent je wil graag blessurevrij lopen
Of je nu een prestatieloper bent (wedstrijden), een belevingsloper (om het plezier van het lopen) of een verdiepingsloper (even weg van alles, weg van de stress): je wil geen blessures. Voor veel mensen is lopen iets wat hun leven verrijkt en zelfs ondersteunt. Het zit in hun wekelijkse routines en het is belangrijk, of je nu traag loopt (zoals ik) of niet. Ik schreef ooit dat ik bijna depressief werd ten tijde van een loopblessure. Voor niet lopers wellicht moeilijk te geloven, maar wie loopt zal er wel iets in herkennen. Maar hoe blijf je blessurevrij lopen ?
Heilige huisjes omver blazen
Veel meningen zijn er over blessurevrij lopen, want uiteraard: beter voorkomen dan genezen. John Rooms schopt in zijn boek tegen veel heilige huisjes. Hij noemt het misverstanden en legt uit waarom. Wie nu en dan een hardloopboek ter hand neemt zal inderdaad even opkijken bij dit boek, maar daarom is dit net geen boek waarvan er al 13 in een dozijn zijn.
Is het echt een dogma dat je moet landen op je hiel ?
Heb je wel loopschoenen nodig ?
Het adagio: zoek schoenen die dempen, is dat wel zo zaligmakend?
Strechen, is dat geen pure tijdverspilling ?
En hoe zit het met de voeten?
Don’t just start to run
Je overtuigingen over lopen worden flink aan de tand gevoeld door John Rooms. Hij heeft – volgens mij geheel terecht – zijn bedenkingen bij de vele Start to Run programma’s. Niet dat hij er tegen is, maar gewoon ‘Don’t just start to run’. Ik heb zelf menig loper zich binnen de kortste keren in véél blessureleed zien lopen. Zo’ schema houdt immers niet altijd rekening met de individuele lichaam van een loper, laat staan de voorgeschiedenis ervan.
Word je er een betere hardloper van?
Geen idee of ik van al zijn tips sneller zal worden (wat ook mijn doel niet is), toch had ik best wat aan het boek. Het loopt dikwijls mis als ik geforceerd loop, als ik op die manier loop die ik ‘in de boekjes’ heb gelezen. John Rooms benadrukt dat je je eigen stijl moet vinden en legt uit hoe je die vindt.
Op tijd of hartslag lopen kan je dan misschien helpen om nog meer of sneller te lopen, maa comfortabel trainen moet in mijn manier van werken een doel op zich worden. En het fijne aan die manier van werken, is dat zodra je de drang loslaat om iets te bereiken of je grenzen te verleggen, alles plots beter gaat’. (p. 102)
Functional Running
Het tweede deel van zijn boek staat in het teken van functional running. Hoe kan je die inzetten om blessurevrij te lopen? In 5 stappen leert hij je hoe je kan bouwen aan een ideale loophouding.
De basishouding oefenen en observeren
De basisbewging van de voet observeren
De kern
Natuurlijke loopbeweging
Je looplichaam optimaliseren
Vervolgens stelt hij een eerste trainingsweek en eerste trainingsjaar voor.
Ook al ben ik niet onmiddellijk laaiend enthousiast over alles wat hij voorstelt, hij doet mij wel op een andere manier nadenken over mijn lopen. In dit deel staan ook heel wat oefeningen met foto’s die goed haalbaar zijn. Sommige kende ik al, andere zijn totaal nieuw. In weinig boeken heb ik zoveel aandacht gezien voor de voet alleen al, tenzij het over de voetlanding ging.
Na het lezen van dit boek…
Ik haat blessures, wellicht als zowat iedere loper. Anderzijds moet ik toegeven dat ik dikwijls compleet onaandachtig loop, wat ik overigens één van de voordelen van lopen vind. Het boek heeft me wel tot enkele inzichten gebracht die ik makkelijk kan integreren. Zoals bv. toch nu en dan eens op andere loopschoenen lopen. Ontspannen lopen en hoe ik dat het beste kan. Zorg dragen voor dat lichaam (door oefeningen) dat iedere keer een gigantische schok ondergaat bij elke looppas.
Ik denk zelden tot nooit aan loopblessures, tot het moment er is natuurlijk. Dat moet je zien als een aansporing tot verandering, zegt John Rooms. Zover wil ik het liever niet meer laten komen, dus volg ik netjes de preventie-oefeningen en let ik toch iets meer op mijn loophouding. Ik zou het zo hard missen, dat lopen !
Praktisch
John Rooms, Blessurevrij lopen, ontdek je ideale loophouding in 5 stappen en vermijd blessures, een uitgave van Lannoo. Het telt 176 blz. en je kan het rechtstreeks via Lannoo kopen, het boek kost € 25,99 euro (paperback).
Koop Belgisch! Lannoo levert meestal binnen de 2 dagen, mocht je daaraan twijfelen.
De tweede week quarantaine is voorbij. Het valt mij op hoe het toch went (maar daarom niet leuk is), hoe snel nieuwe routines groeien. Ik leer heel veel bij en ben druk aan het werk. Met mooie momenten overigens. En dankbaar.
van boven naar onder, van links naar rechts: Dankuwel de mannen die het vuilnis ophalen, wachten tot Smartschool weer online komt Genieten van de dagelijkse wandeling of de looptraining Klasgesprekken op afstand Zalig Demergebied – Dankbaar daarvoor.
Verrassend hoe snel het went
Had men mij ooit op voorhand verteld dat er een moment zou komen dat we zowat gekluisterd aan het huis zouden zijn en dit voor weken, dan zou ik dat zo goed als onmogelijk gevonden hebben. Maar hé, het went. Het is verre van ideaal en hoe langer hoe moeilijker wellicht, maar toch, ik ben wel een beetje verrast.
Nog altijd aan het werk
Hier geen tijden van tijdelijke werkloosheid maar vooral tijden van inventief en innovatief werken van thuis uit. Ik zal eerlijk zijn, er valt een heel stuk stress weg. Geen file meer, meer regelmaat, focussen op de essentie. Ik werk méér dan voor de coronacrisis, maar dat geldt wellicht voor iedereen. Stressloos is het ook weer niet, planning is curciaal en – net zoals mijn leerlingen – ben ik bezorgd iets over het hoofd te zien. Eén berichtje niet goed gelezen of vergeten en dat kan echt wel gevolgen hebben.
Telewerken is soms ook een oefening in geduld. Het hele systeem durft wel al eens uitvallen. Gelukkig – ik klop de tafel af – valt het nog mee. Het is maar dat je nooit weet of je na een paar minuten weer verder kan werken of binnen een uur. Dat is best vervelend.
Klasgesprekken met de leerlingen
Zowat elke dag heb ik om 10.30 uur een klasgesprek met één van mijn klassen. Ik ben blij dat ik ze terug zie. Voor hen is het één van de enigste momenten dat ze elkaar terug zien. Een half uurtje duurt het. 10 minuten opstart, 10 minuten geleid gesprek (door mij) en 10 minuten vrij babbelen. Soms gaat het stroef en durft niemand iets te zeggen. Dan weer leren ze elkaar danspasjes, geven ze hun scores over De Mol en delen ze grappen. Overwegend vinden ze het allemaal best wel oké dit online leren en taken maken, wat daarom uiteraard niet betekent dat dit voor àlle leerlingen van àlle leeftijden in àlle scholen zo is.
het nieuwe klasgesprek
Balans bewaren
Ik merk dat als ik niet oplet, ik bij wijze van spreken 24 uur aan het werk kan zijn. Er zijn technologisch ontzettend veel mogelijkheden. Het klassieke lesgeven en de lesvoorbereidingen die ik al had, zijn niet meer van tel. Evengoed bij wijze van spreken, lopen er van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat berichtjes binnen van leerlingen. Dat is hun goed recht natuurlijk. Maar voor ik het weet controleer ik elke 5 minuten mijn mailbox om maar ‘zo snel mogelijk’ te antwoorden.
Ik leef in blokken. Online / Offline Binnen/Buiten
Het dagschema blijft voor mij een grote steun. Blokken waarin gewerkt wordt en blokken waarin dat niet wordt gedaan. Blokken (en dat is wel de moeilijkste) waarin werkelijk alles offline is. Dus ook het nieuws, de grafieken van corona.
Ik verplicht mezelf om elke dag buiten te zijn en te sporten of minimaal te wandelen. Hoeveel deugd dat ook doet, de meters tot aan de buitendeur zijn dikwijls de moeilijkste. De roep van de zetel. De roep van het gemak.
‘Moet ik nu ook nog eens lopen? Wandelen? Fietsen?’
Eu, ja dus, zeg ik tegen mezelf. Ieder maakt het voor zichzelf uit natuurlijk, maar voor mij is het belangrijk. Kwestie dat na verloop van al die weken de muren niet op mij afkomen. Ik ben een natuurmens. De wind door de bomen, de zon op mijn snoet, de vogels die schichtig opvliegen als ik in hun buurt kom. Het laadt mijn batterijtjes op. Het is overigens dé manier om offline te zijn. Want het huis ligt hier anders wel vol verleidingen: de smartphone, de laptop, de tablet ….
Hoe lang nog?
Deze Vlaming in China die al meer dan 57 dagen in quarantaine leeft, had deze tip: tel niet af. Aftellen is anders wel mijn ding, het helpt om overzicht te houden. We zijn op een tiende, aan de helft, nog zoveel te gaan. Dat is heel motiverend. Maar dit is een situatie waar we totaal geen controle over hebben. Daarom hou ik mij aan het motto waar wij als koppel in bange tijden van chemo en kankeruitslagen altijd naar terug grepen:
Stap voor stap
Dag na dag.
Loslaten en accepteren. Het is zoals het is. Ernstig. Een tijd die voor iedereen bijzonder is. Een tijd waarin we allemaal getest worden in onze krachten. Samen. Solidair. Meer hebben we niet.
Ik was aangenaam verrast door deze wandeling in Aarschot, want eerlijk, het stadje kende ik wel. Dat je er uren aan een stuk kon wandelen zonder dat je je echt bewust werd van de bedrijvigheid van een (kleine) stad, had ik niet kunnen denken.
Boterhammetjes opeten en geen mens tegenkomen.
Vlak is deze wandeling niet, hier en daar zitten wel klimmetjes in, maar niets dat echt moeilijk is en lang duren deze klimmetjes nooit en ze blijven in de minderheid, het is echt niet één en al klimwerk. Overigens zijn er altijd paden, het klimmen is nooit gevaarlijk, je hoeft niet eens echt op te letten waar je je voeten plaatst. Goed schoeisel is (zoals veel) aangeraden! Mocht het de voorbije dagen geregend hebben dan zijn sommige paden best modderig. Gelukkig kan dat de overtuigde wandelaar niet tegenhouden.
Aarschot en de Demer: onlosmakelijk
Wanneer je deze wandeling in dezelfde richting loopt als ik, dan word je op het einde beloond met een vlak stuk langs de Demer. Een stuk van de wandeling loopt langs het jaagpad. Op dit zuidelijke pad begeven zich voornamelijk wandelaars en lopers. Aan de oeverzijde (het noordelijke pad) zal je wel al eens racefietsen behoorlijke snelheden zien halen. Zij rijden dan ook op het geasfalteerde pad, terwijl het zuidelijke een grindweg is.
Aarschot
Aarschot heeft een groot station en is met het openbaar vervoer dus prima bereikbaar. De wandeling zelf loopt overigens over het de (stations-)sporen heen, wie met het openbaar vervoer komt hoeft niet eens een aanlooproute mee te rekenen.
Foto vanop de wandelbrug over de sporen van het station van AarschotTunnel onder de spoortweg (Gelrode) – rond wandelknooppunt 715
Het stadje zelf heeft best wat aardigs te bieden, terrassen bij de vleet, mooie straatjes langs de Demer. Deze wandeling is Aarschot is een natuurwandeling en doet het centrum van de stad niet aan, maar wil je toch graag iets eten of een bezoek brengen aan het stadje, binnen 750 meter van het station ben je al op de markt!
Bijzonderheden aan deze wandeling in Aarschot
De ijzerzandsteen. Deze is eigen aan de streek en zie je terug in vele kerken. Op de wandeling krijg je een bord te zien met alle uitleg hierover.
“De Diestiaan ijzerzandsteen werd in het Hageland in talrijke monumentale bouwwerken gebruikt, onder meer in de Maagdentoren te Zichem, de Molen te Betekom, de Sint-Sulpitius en Dionysiuskerk en de St-Catharinakerk te Diest, de St-Willibrorduskerk te Meldert, om er maar enkele te noemen, wat leidde tot een typische bouwstijl in de late middeleeuwen: de Demergotiek. ” aldus R. Houthuys in de syllabus ‘Diestiaan ijzerzandsteen’.
Je kan je auto parkeren op de grote stationsparking. Doe je dat in het weekend, dan is dat gratis. Tijdens weekdagen raad ik je aan om ergens anders te parkeren. Ik parkeerde onder de brug van de N19 iets voor de Colruyt (links als je richting Leuven rijdt) en stapte vervolgens richting wandeling.
Links is een parkeerstrook (je ziet een auto onder de brug). Hier hoef je niet te betalen. Dit is richting naar Leuven toe.
