Er leven de laatste weken 3 ‘dode’ mensen in mijn hoofd. En nee, het zijn geen mensen die ik goed gekend heb. Eén iemand heb ik zelf nooit gezien. Maar ik ken de overlevenden. Zij die achter blijven. En daar zit ik mee.
Dood en begraven, het wordt als uitdrukking gebruikt als iets dat compleet weg is, van de baan, een verhaal dat af is. Terwijl dat niet zo is.
Ongemakkelijke stilte in mijn hart
Drie mensen in december. Twee moeders. Eén vader. Maar evengoed echtgenote. Man van. De overlevenden: zij zetten hun leven verder. Ik zie de leerling wiens vader onlangs overleden is en mijn hart breekt. Er zit een ongemakkelijke stilte in mijn hart. Ik zie de zoon die zijn moeder verloor na een lange strijd. De vrouw die haar man verloor.
We zijn wat uitgepraat over de dood. Zij zijn uitgehuild. Of zo lijkt het. Bij sommige toch. Dan aarzel ik en denk ik ‘ik wil iets zeggen’ en dan kijk ik het kind in de ogen en slaat de ontzetting mij in het gezicht. Wat zou ik in hemelsnaam kunnen zeggen ?
Ik knipoog. Fluister iets tussendoor. ‘Gaat het een beetje ?’ Waarop die ongemakkelijke stilte. Welk antwoord zou hier overigens passen.
Een tweede afscheid, een derde, …
Hoe mooi en warm zo’n begrafenis ook is, soms denk ik: dit kan toch het einde niet zijn ? We geven elkaar een knuffel, een kaart. We bidden als we gelovig zijn, zoeken woorden die eigenlijk nooit goed zijn. En dan is het gedaan.
De overlevenden. Ze zijn ondertussen weer allemaal aan het werk of op school. Het leven gaat weer verder. De wastrommels worden gevuld, de vuilbakken worden buitengezet, de files zijn even lang als vroeger. Alsof de wereld nooit stil stond.
Willen we dat nog eens doen ? Zou ik willen vragen. Zo allemaal samen, rond je moeder, je vader, je man. Herinneringen ophalen, troostende woorden zeggen. Bij de koffie met een stuk taart. En nog eens afscheid nemen. Nog eens zeggen hoeveel verdriet het doet.
Samenvatting : De beste dingen in het leven zijn misschien wel gratis, maar niet voor iedereen bereikbaar. Het lijkt mij te gemakkelijk om te zeggen dat geluk voor iedereen voor het grijpen ligt. Toch zijn er altijd kansen, zij het voor de ene meer dan voor de andere. Tenslotte eindig ik met mijn eigen lijst van ‘gratis geluk’.
Misschien wel gratis maar niet altijd bereikbaar
Laat ik eerlijk zijn, ik vind de beste dingen in het leven wel degelijk gratis. Alleen, het is nogal gemakkelijk gezegd. Het is niet omdat ze gratis zijn dat ze daarom ook bereikbaar zijn. De beste dingen in het leven vragen immers ook tijd en soms ronduit geld om aan dat gratis goed te geraken. Of mogelijkheden. Maar goed, laat ik even de volgens mij beste (bijna) gratis opsommen.
Een goede gezondheid
Je zou kunnen zeggen dat dat ‘gratis’ is en onbetaalbaar. Toch hebben mensen met een laag inkomen het meestal moeilijker om gezond te blijven. Gezonde voeding kost geld, tijd en kennis. Dat is niet altijd voor handen. Stress veroorzaakt allerlei kwalen. Wie wakker ligt omdat hij het eind van de maand niet haalt voor de huur, de schoolrekeningen etc. heeft het moeilijker. Alleenstaande ouders hebben wellicht minder mogelijkheid om tijd voor zichzelf te nemen, te sporten of te relaxen. Tweeverdieners met kleine kinderen voelen zich dikwijls al geplet tussen teveel werk en te weinig tijd. Een goede gezondheid is dan misschien wel gratis, maar niet evident en zeker niet altijd makkelijk bereikbaar.
Mochten alle variabelen nog goed zitten dat je tijd, geld en kennis hebt en al het mogelijke doet om zo gezond mogelijk te leven, dan zijn er nog mensen die het verkeerde lotje hebben getrokken. Pijnlijke voorbeelden ten over.
Kennis en zelfontwikkeling
Hip hip hoera voor het internet dat heel wat kennis gratis toegankelijk heeft gemaakt. Je kan ontzettend veel leren, tot hele cursussen aan grote universiteiten. Er zijn bibliotheken die bijna gratis toegankelijk zijn. Ons onderwijssysteem is redelijk betaalbaar maar niet gratis. Wat dat laatste betreft, gaat het niet enkel om geld maar ook om sociale omgeving. Sommige leerlingen worden thuis gestimuleerd en geholpen, anderen niet. De reden laat ik in het midden, want die zijn te talrijk. Een kind blijft echter een kind, die steun is bijgevolg levensnoodzakelijk. Goed onderwijs als in begrijpend lezen is de toegangspoort naar alle kennis. Vele deuren gaan open voor wie een goede basis heeft. Weerom, gratis, maar niet voor iedereen even toegankelijk
Een goede partnerrelatie
Dit was het eerste waaraan ik dacht toen ik de vraag las omdat ik het – althans voor mezelf – als misschien wel het grootste fundament van mijn geluk ervaar. En ja, dat is gratis. Het vraagt evenwel werk en tijd nemen voor elkaar. Het is niet iets wat uit de lucht komt gevallen en zelfs al zou je de jackpot winnen, dan moet je er toch blijven in investeren, van beide kanten.
Mijn lijst van gratis geluk
Het lief en ik proberen niet al te afhankelijk te zijn van geld. Dat stelt ons in staat om minder te werken en geeft ons meer vrijheid. ‘Gelukkig’ vinden wij de beste dingen inderdaad (bijna) gratis.
Lezen: eerlijkheidshalve worden hier best wel wat boeken gekocht (Kindle) maar ik zou het met de bibliotheek ook wel goed kunnen stellen.
Wandelen: ‘de beste relatietherapie’ noemt het lief het. Genieten van de natuur en van elkaar, gesprekken over van alles en nog wat
Koffieleuten: wij kunnen, samen met de ondertussen volwassen kinderen, toch héél lang bij die koffie blijven ‘leuten’. Gewoon samen. Over van alles en nog wat
Gezelschapsspellen: het is in periodes, maar soms wordt hier flink gespeeld.
Fietsen, lopen: vraagt natuurlijk een basisuitrusting (al is het maar een fiets) maar wij doen het echt graag !
Schrijven: ik doe het heel graag, vandaar ook deze blog. Helemaal gratis is dat niet. Je moet natuurlijk over een internetverbinding beschikken en het hosten van een blog met een paar extra’s (zoals back-up) kost wel iets.
Twijfel
Zijn de beste dingen inderdaad gratis ? Voor mezelf kan ik zeggen, ‘ja’, maar daar zijn heel wat (betaalde) zaken aan vooraf gegaan, ik heb heel wat kansen gekregen (en krijg die nog).
Zijn de beste dingen in het leven volgens jou gratis ? Of toch niet zo makkelijk ?
Wie geen zin heeft om over verharde wegen te wandelen het liefst eens complete of grid wandelt, zit met deze wandeling goed. Je wandelt door de duinen en met een beetje geluk word je begroet door wildlopend rund (alles behalve wild) en word je instant rustig bij het zien van een kudde schapen die zich van geen mens bewust is. Na een dikke kilometer vraag je je af of überhaupt nog mensen op deze planeet rondlopen, want je ziet nauwelijks sporen van menselijke activiteit, op de wandelpaden en bordjes na.
Desolaat landschap
Het landschap is heuvelachtig, de ondergrond zandiger. Stevige wandelschoenen zijn hier echt geen overbodige luxe. Klimmetjes worden beloond met prachtige vergezichten. Ik wandelde hier zo’n 10 km, maar je kan hier gerust langer wandelen. Hier en daar zijn bankjes te vinden, maar hoe dieper ik het domein introk, hoe minder ze in aantal waren. Toen ik het gebied bezocht viel de regen met bakken uit de lucht. Gecombineerd met ‘pure natuur’ en de onherbergzaamheid van het domein vond ik dat geweldig. Deze wandeling in Teut behoort nu al tot mijn favorieten !
Weg van de wereld
Als geroutineerde wandelaar ben ik goed voorzien, maar mocht je er even niet aan denken: een flesje water en een GSM (met GPS) zijn geen overbodige luxe. Als je geen specifiek wandelpad volgt (er zijn er verschillende aangeduid) en je bent geen kei in oriëntatie (zeker als de lucht de hele dag potdicht zit), dan zou je wel eens kunnen verdwalen. Het gebied is tenslotte 2000 hectare groot. Gezien het gebrek aan verharde wegen kom je ook niet in één twee drie in de bewoonde wereld terecht. Wat ik zelf overigens een behoorlijke luxe vind.
Praktisch: wandeling in Teut
Er zijn wandelpaden en wandelingen (op kleur) via paaltjes. Infoborden staan bij de verschillende ingangen van het bord. Ik tekende zelf een wandeling uit die zowel het gebied Teut als Ten Haagdoorn omvatte. Kaarten en info zijn hier te verkrijgen.
Zoals je op de kaart kan zien wandelde ik in 8 vorm. Je kan, als je het GPX-bestand gebruikt, kiezen om maar 1 lus te maken. Dan vertoef je voornamelijk in het gebied van Teut en komt dit op ene dikke 4 km.
Parkeren: Parking op Donderslagseweg 32 Zonhoven (gratis)
Eva Daeleman is met dit boek niet aan haar proefstuk toe. Na een succesvolle carrière bij de radio liep ze tegen een burn-out aan. Ze stapte op en zocht (en zoekt) naar het leven dat helemaal past bij wie ze is. Los van wat anderen denken. Ze gaat haar eigen weg en bewandelt niet-klassieke paden. Met een open geest en hart. Omdat het kan. Te koop bij o.a. Bol.com voor € 21,99
Nu en dan een paar citaten
Ik laat het deze keer na om het boek op klassieke wijze te bespreken en hou het liever met hier en daar een citaat dat is blijven hangen. Boeken krijgen sowieso pluspunten van mij als ideeën blijven hangen. Of ik ze nu leuk vind of niet. Dat laatste was overigens soms wel het geval, Eva Daeleman confronteerde me best wel met mijzelf. ‘Dat zou ik nooit doen ?’. (Waarom ?), ‘Daar geloof ik niet in !’ (Waarom niet ?). Nee, ik volg ze niet in alles. Maar dat hoeft ook niet. Het boek eindigt trouwens met een blad waarop staat ‘Doet uw goesting’. In die ene affirmatieve zin heeft ze haar hele boek samengevat.
Over die vele emoties
Bovenstaand citaat over emoties herken ik, evengoed als de wenselijkheid van een mute-knop. Emoties en gedachten overigens. Bakken vol ideeën, plannen en (gelukkig) ook veel passie. Maar goed, ze zou niet ongelukkig zijn met een mute-knop. Ik ook niet. Ooit las ik een strip van Jommeke en daar waren dieven aan het werk die de hersenen van mensen pikten. Nu ik het zo lees behoorlijk luguber, maar daar dacht ik toen niet aan. Ik herinner me wel dat één van de geleerden in het verhaal uit voorzorg ‘s avonds zijn hersenen in een doosje stopte, het op slot deed (tegen de dieven !) en vrij en zorgeloos sliep. Jef Nys was Daeleman voor, dit is al een heel geavanceerde muteknop.
Vinden van evenwicht
Maar goed, hoe vind je die knop ? In het boek van Daeleman staat geen lijstje opgesomd, maar héél het boek is een oproep tot reflectie. Zoek wat voor jou werkt, zoek wat je deugd doet. Ze schrijft over haar eigen zoektocht en wat voor haar werkt.
Lezen werkt voor mij. Ik haal er energie uit, wijsheid, ik kan meesurfen op andermans gedachten en leven.
Lopen: wellicht omdat het nooit vanzelf gaat en ik àltijd moeite heb, neemt de cadans van het lopen het op een bepaald moment over van alle emoties en gedachten in mijn lijf. Ik ben dan alleen maar ‘lijf’.
Wandelen: het zal ook wel te maken hebben met die cadans, maar véél meer nog met de natuur. In de natuur kom ik altijd tot rust. Dan is er maar één emotie, dat alles goed is. (Natuur als beste medicijn, ik vind dat nog niet zo onnozel)
Schrijven, maar dan niet over mezelf of het werk. Maar zo’n blog hier en daar, doet het helemaal.
Zwemmen: alsof ik naar mijn natuurlijke habitat trek.
Voila, Eva Daeleman heeft mij aan het denken gezet.
