Ik hou van lijstjes ! Net zoals ik dagboeken hou (al sedert mijn 10de levensjaar, en ik heb ze nog allemaal !), graag lees waar andere mensen warm van lopen (en niet). Dit is een kort lijstje, kort en krachtig !
Wil je het lijstje overnemen op je blog ? Doe gerust ! Als je een seintje geeft maar ik een lijst op van wie het lijstje ook heeft aangevuld.
Toen ik dit citaat van Seth Godin las, voel ik mij onmiddellijk aangesproken. Ik denk immers héél veel over ‘de volgende vakantie’. En ik geef eerlijk toe, er zit ook een stuk vluchten in. Is nood hebben aan vakantie slecht dan ? Tuurlijk niet, er zijn tal van voordelen aan vakantie, maar wanneer het enkel en alleen een vlucht wordt, dan is het misschien niet verkeerd om eens na te denken waarom je persé altijd weg wil. Dus dacht ik er zelf eens goed over na.
Ik denk dat ik mij eerst moet afvragen waarom ‘vakantie’ mij zo aantrekt. Dan kan ik misschien meteen invullen waarom die nood zo groot is.
Blijft mij te vertellen dat wij toch alweer een volgende vakantie geboekt hebben en ik daar helemaal achter sta. De feestmaand december is voor mij er compleet over. Wij proberen het aantal feestjes beperkt te houden, maar we ontsnappen niet aan een aantal regelrechte sociale verplichtingen. “Waarom zeg je dan geen nee tegen die feestjes ?”. Ik ken mensen die dat doen, maar ik krijg het niet over mijn hart. Het gaat om mensen die wij graag zien en die ons er echt wel graag bij hebben. Het gaat om familie en dat vind ik (en wij) toch nog altijd héél belangrijk, ook al betekent dat familiefeestje die geweldig veel energie kosten. Sedert wij tijdens de kerstvakantie ook op vakantie gaan kan ik er beter mee leven. Ik weet dat er dan ook weer een tijd komt van rust en afzondering.
Toch vind ik het sowieso een mooie denkoefening. Waarom heb je geweldige nood aan sommige zaken ? Wat zit daar achter ? Is het vlucht of keuze ? Waarom check ik mijn telefoon meer dan nodig is ?
Samengevat: back to work na een fijne vakantie, zalig wandelen op de grens België/Nederland, plantjes verpotten en kliedernat op de racefiets.
Na een weekje vakantie dacht ik de leerlingen rustig en uitgerust op de schoolbanken terug te zien. Boy was I wrong ! Het leek alsof de vakantie hen alleen maar zenuwachtiger en moeër had gemaakt. Misschien was het de eerste herfst, de regen, wind en op zwiepende bladeren. In al die jaren heb ik geleerd dat leerlingen best gevoelig zijn voor het weer, vooral voor weersveranderingen, al zal het uitdelen van de examenroosters er ook wel voor iets tussen zitten.
Het waren lange en zware dagen op het werk, maar ik ging met een voldaan gevoel naar huis. Druk staat overigens totaal niet gelijk aan lastig. Je zou druk evengoed kunnen definiëren als energiek. Het is maar hoe je het ziet.
Het valt mij steeds moeilijker om nog iets te schrijven over kanker en ik ga hier ook niet doen. It sucks en het wordt er niet beter op. Wij tellen gewoon af. Het ritme van goede weken en slechte weken is al goed ingeburgerd. Voor het lief zijn de ‘goede’ weken steeds belangrijker. Hij is een geweldige kwaliteitsbewaker geworden, alsof de dagen extra bijzonder zijn. We gaan vaker iets drinken of eten. Genieten van kleine dingen, maar vooral: we maken er tijd voor. Dat staat allemaal op het conto van het lief, want zelf word ik steeds stiller als het om de ziekte gaat. Ik wil er niet meer over praten (en schrijven) en als het al gebeurt schiet het gemoed snel vol. Dat er geen handleiding is. Dat ik het allemaal niet weet.
Deze week bracht toch nog een milde laat zomerdag mee. Donderdag vergat ik helemaal dat het herfst was. Ik wandelde op het grensgebied Riemst/Maastricht en het leek wel of ik op vakantie was. Zo ontspannen was ik, ik had amper een licht vestje aan. Het was één van de beste wandelingen van het jaar !
Omdat ik achter sta wat mijn doelstelling sport betreft, besloot ik in het weekend om nog eens de koersfiets van stal te halen. Ik fiets graag en ben niet vies van een beetje regen. Alleen… hier in het Hageland is het allesbehalve plat. Het was dus afzien, al troostte ik mezelf met de gedachte dat ‘what goes up, must go down’. Maar toch. Doodgaan was dat. In gietende regen. Op gladde wegen met afgevallen herfstbladen. Ik snap waarom het wielrennersseizoen afgelopen is en het veldrijden nu hoogdagen heeft. Misschien moet ik van fiets veranderen.
Op naar volgende week !
Ik word niet snel verliefd, ik kan de keren op 1 hand tellen (uitgezonderd de lagere schooltijd), maar o wee als ik verliefd word. Dan is het werkelijk h o p e l o o s ! ! !
De tijd valt als het ware stil, ik kan niet meer eten (ik leef van de liefde), de wereldvrede is nabij (de roze bril), ik kan niet meer slapen (energie met bakken) en de creativiteit raast door mijn bloed (poëzie, schilderen, tekenen, wat je maar wil). Het is bijna een medische aandoening !
Ik ben dan ook al ziek geweest van liefdesverdriet. Oké, dat was nog in mijn studententijd, maar echt, toen mijn toenmalig lief andere oorden wou opzoeken verging de wereld. Ik was o zo de kluts kwijt dat er werkelijk niets meer met mij aan te vangen was. Zo erg dat een wijs iemand (dat gaat zo als je studeert) mijn ouders aanraadde dat ik zou rondtrekken met rugzak en tent om ‘mezelf terug te vinden’. Ik besef dat dat o zo dramatisch klinkt, maar het heeft mij om nooit of te nimmer te lachen met ‘jong liefdesverdriet’. En al helemaal niet met liefdesverdriet van jongeren. Mijn eerste grote liefdesverdriet kwam toen ik al een twintiger was, en dat was behoorlijk heftig, dus hoe erg moet dat niet zijn als je nog op de middelbare schoolbanken zit ?
Zo hevig die verliefdheid is, evengoed is de duur ervan. Het gaat gewoon niet over. Naderhand kan ik wel weer normaal ademen het leven stabiliseert (gelukkig, want zo’n verliefdheid kost nogal wat energie), maar de verliefdheid blijft. Misschien ligt dat ook aan het lief natuurlijk. Ik kan nog altijd emotioneel worden als ik aan vrienden iets vertel over onze eerste ontmoeting, of over wie het lief voor mij is.
Die bakken energie, die uitbarsting van creativiteit, dat is spijtig genoeg weg. Als ik zie wat ik in die perioden voor elkaar kreeg, dan snap ik héél goed dat verliefdheid een hoop chemie is.
Gelukkig is er nu de liefde. De rust. Die haven waar het goed toeven is.
