Categoriearchief: literatuur : gelezen boeken

Reading foto literatuur L

Nouveau Fuck Manifest

Gelezen: Nouveau Fuck manifest – Stella Bergsma

literatuur : gelezen boeken, , , , , , ,

Nouveau Fuck van Stella Bergsma is geestig, intelligent, provocerend. Een spraakwaterval die je soms van je sokken blaast. Brutaal, recht door zee en zonder exuses. Voor sommigen net iets te ver gaand, voor anderen puur genieten.

Je houdt van haar … of helemaal niet

Stella Bergsma krijgt wel wat te horen als ze weer eens haar ideeën zonder blikken of blozen in het rond gooit. Dat blozen is overigens nergens voor nodig, hoorde je ooit dat een màn bloosde om wat hij verkondigde? Stella Bergsma schrijft heerlijk, zoekt de uithoeken van de taal om als een goederentrein over je heen te rammen met wat ze zegt. Je zal het gehoord hebben! Wellicht verdeelt dat haar publiek. Je moet het kunnen smaken.

Helemaal in de ban van Stella Bergsma

Ik was en ben helemaal in de ban van Bergsma. Eerst envooral: ze doet alles met stijl, zegt niet zomaar iets, ze vindt woorden in de uithoeken van de taal. Ritmisch bij tijden, alsof ze op een katheder staat en daar verkondigt. Wat dan? Dat vrouwen best over de schreef mogen gaan en dat al dat braafjes-zijn om toch maar geliefd te zijn best de schroothoop opgaat.

Stella Bergsma klaagt niet, ze constateert

Verwacht je niet aan een klaagzang van arme onderdrukte vrouwen en o die vreselijke mannen.

Constateren is goed. Je kunt pas dingen verwanderen als je ze hebt aangewezen. Sterker nog, dingen bestaan pas als je ze hebt aangewezen. Nouveau Fuck wijst aan, signaleert en zeikt niet, maar spreekt.

Het is haar eerste stelregel en in de derde is al te lezen dat vingerwijzen nergens toe leidt.

  • De wereld wordt er niet beter op als sommige mensen hangen.
  • Nouveau Fuck is scherp op de inhoud, niet op de persoon (stelling 4)
  • Nouveau Fuck heeft luchtig lak en schijt met stijl. (stelling 6), het leven is immers de zwaar om niet licht te nemen.

Feministe

Is Bergsma een feministe? Is Le nouveau Fuck een feministisch pamflet? Het zal er maar van afhangen wat je onder het woord begrijpt maar wat ze zeker doet is een wereld doorprikken waarin vrouwen toch in een minder benijdenswaardige positie verkeren. Enkele uitspraken:

  • Vrouwen kunnen zich minder slechtheid veroorloven
  • Toon me een vrouw zonder schuldgevoel en ik toon je een vent (citaat van Erica Jong)
  • … Het gelul waarmee ze zijn opgegroeid. Dat ze niet deugen, dat hun uiterlijk niet klopt, van wie ze houden niet, wat ze aanhebben niet, hoe ze praten, hoe ze zich gedragen niet.

Je zou wel denken dat het boek van Bergsma gelezen heeft!

Waarom zouden alleen mannen hufters mogen zijn? vraagt ze zich af.

Overdonderd

Ik was bij tijden overdonderd door de orkaan van woorden en stellingen van Bergsma, maar moest anderzijds toegeven: och God, ze heeft nog gelijk ook!

Als vrouw word je weggezet als hysterisch, labiel of onsympathiek als je je opwindt. De maatschappij bestraft onze woede en prijst onze passiviteit. Waar mannen helden worden om hun bloedige strijd, worden vrouwen bitches als ze voor zichzelf opkomen.

Sletvrees

Het boek gaat over seks, véél seks. Bergsma bedacht in 2015 een woord dat voor vele vrouwen herkenbaar is: sletvrees. Volgens Van Dale (die het woord van haar overnam) betekent dit de angst van vrouwen om voor slet te worden uitgemaakt. Zelf definieert Bergsma in Nouveau Fuck het als volgt: de angst voor onbeteugelde vrouwelijke seksualiteit.

Nouveau Fuck is geestig

Ik heb nu en dan luidop gelachen tijdens het lezen van Nouveau Fuck. Het zwaar het thema soms ook is, Bergsma kan grote zaken licht vertellen. Je lacht je een deuk omdat ze op onweerstaanbare wijze spijkers met koppen slaat.

Nouveau fuck is niet mals. Voor niemand

Terug naar Bergsma’s eerste stelling in Le nouveau Fuck . Niet klagen, wel constateren. Bergsma is niet mals. Niet voor mannen, niet voor vrouwen, niet voor zichzelf. Geen vingertje, constateren. Dat er nog werk voor de boeg is, véél werk. Dat we beter van ons zouden laten horen. In wie we zijn: goed, slecht, maakt niet uit, wéés! Gebruik je woede!

Als je je furie de vrije loop laat is het wel handig haar te kunnen hanteren. Woede kan je overspoelen maar als je het leert doseren, is het een precieswapen. Het is een brandstof, een katalysator. Zo kun je laserscherp voor jezelf opkomen.

Waardering

Nouveau Fuck van Bergsma is een wervelwind. Wellicht moet ik het nog eens lezen omdat ze mij bij eerste lezing alle hoeken van de kamer liet zien. Nouveau Fuck is geestig, intelligent, provocerend. Dat moet je dus allemaal kunnen hebben. Dat je behoorlijk van je sokken wordt geblazen. Maar waarom niet?
Ik waardeer haar stijl en inhoud. Fuck fuck fuck aan allerlei ‘regeltjes’ waar we ons aan houden omdat het nu eenmaal zo hoort. (Be a lady, they said!).

Praktisch

Nouveau Fuck

Stella Bergsma, Nouveau Fuck manifest is uitgegeven door Nijgh & van Ditmar (2020) en telt 96 blz. Te koop bij o.a. Bol.com voor € 11,50 (paperback) en voor als ebook voor € 6,99.

Gelezen: Wie omkijkt / American Dirt – Jeanine Cummins

literatuur : gelezen boeken, , , , , , ,

Wie omkijkt / American Dirt grijpt je bij de keel. Lydia moet met haar zoontje vluchten omdat een drugskartel haar op de hielen zit. Spannend maar ook pijnlijk de realiteit van velen. Lees haar verhaal en maak kennis met ‘La Bestia’ (Het beest), de trein naar de hel die uiteindelijk leiden moet naar de hemel die de Verenigde staten heet.

Aangrijpend en spannend

Lydia houdt met haar gezin en enkele familieleden een verjaardagsfeestje ter ere van haar nichtje dat 15 wordt. Het is een tuinfeest, de barbecue staat op, de kip geurt heerlijk. Wanneer ze even het huis in gaat waar haar zoontje is, hoort ze plots geweerschoten. Ze grijpt haar zoontje en verstopt zich in het huis. Ze hoort hoe soldaten op zoek zijn naar ‘het kind’ en eventuele levenden. Het bloed pompt door haar aders, ze durft nauwelijks ademen, met Luca tussen haar knieën gepropt terwijl ze haar lichaam als een menselijk schild gebruikt. Ze hoort de soldaten grinniken. De kip ruikt lekker, die kan je toch niet laten staan?

Wanneer ze naar buiten gaat ziet ze het bloedbad: haar man, om, haar familie. Allemaal dood.

Lydia weet één ding. Ze moet vluchten. Het kartel Los jardineros (de tuinmannen, bekend om het gebruik van hun wapens: messen, schoppen, machetes) is op zoek naar haar. Lydia woont in Mexcio, waar kartels de plak zwieren.

Het verhaal van vluchtelingen

Wat volgt is het verhaal van moeder en kind op vlucht naar Het Noorden, de V.S. Wie omkijkt / American Dirt is het verhaal van vele vluchtelingen in Zuid-Amerika. Ze komen uit Honduras, Guatemala, Mexico en allerlei landen waar kartels met bloederig geweld het land bezitten. Die kartels zijn georganiseerd en doeltreffend. Wie niet in de pas loopt weet wat hem/haar te wachten staat.

Het beest / La bestia

Lydia besluit uiteindelijk één van de meest gewaagde vluchtmiddelen te nemen, ze maakt gebruik van de goederentrein, bijgenaamd ‘Het beest’ (La bestia) om richting het noorden te reizen. Het gaat hier niet om een zitje in een mooi coupé, maar het reizen op het dak van de trein. Hoe raak je op zo’n trein? Door je leven te riskeren. De treinen worden bij stilstand behoorlijk bewaakt, wat betekent dat je de trein om moet eenmaal hij al in gang is, hopend dat je niet verpletterd wordt door de snelheid. Of je springt vanaf een brug op het dak van de trein. Fingers crossed.

Eenmaal op de trein ben je nergens zeker van. Er heerst anarchie, er wordt gestolen, kartels wachten treinen op om mensen te ontvoeren, vrouwen worden verkracht, ‘tolgelden’ moeten worden betaald.
Het is warm en je moet aan eten en drinken geraken. Voor de trein stopt moet je er af, hopende dat ze je niet ontdekken, hopende dat je in het stadje eten vindt.

Wie omkijkt / American Dirt : geen fictie

Wie omkijkt / American Dirt is het geromantiseerde verhaal van vele vluchtelingen uit Zuid-Amerika. De Verenigde Staten is hun doel. Hun doel is veiligheid, niet meer in angst voor je leven te moeten leven. Leven in een land waar wetteloosheid niet de norm is en waar ciriminelen vervolgd worden.

Vriendschap, solidariteit

Het is in Wie omkijkt / American Dirt gelukkig niet allemaal kommer en kwel, al maakt niets het onrecht en lijden van deze mensen goed. Op de treinen is er solidariteit, wordt eten en (even belangrijk !) kennis gedeeld. In de dorpen waar ze tijdelijk verblijven zijn heel wat mensen die gratis voeding en onderdak bieden, op gevaar van hun eigen leven. Dat bleek ook uit de verschillende documentaires die ik naar aanleiding van het boek zag. (Ik was zo versteld van wat ik las dat ik meer wou weten!).

Lydia leert op haar toch 2 zusjes uit Guatemala kennen. Tieners, waarvan eentje met een dodelijke schoonheid. De ellende die ze gezien hebben is hartverscheurend, maar niet uniek. Bijna de hele tocht trekken ze met elkaar op, komen voor elkaar op. Elk met hun verhaal dat nooit meer goed te maken is.

Wie omkijkt / American Dirt – praktisch

Ik las het boek in het Engels (titel American Dirt), maar het is ondertussen vertaald met als titel Wie omkijkt.

Nederlandstalig

Wie omkijkt / American Dirt

Jeanine Cummins, Wie Omkijkt telt 480 blz. en is uitgegeven door uitgeverij Mozaiek. Te koop bij o.a. Bol.com voor € 18,99 (paperback) en als ebook voor € 12,99.

Engelstalig

Wie omkijkt / American Dirt

Ik las het boek American Dirt via Kindle en betaalde er $ 9,29 (€ 8,33) voor.

Meer leestips?

Klik hier!

When we believed in Mermaids

When we believed in mermaids – Barbara O’Neil

gelezen, , , , ,

Je wordt er meteen ingegooid

Wanneer Kit een nieuwsreportage uit Nieuw Zeeland ziet lijkt ze in een flits haar zus te herkennen. Het was een kort nieuwsitem van een ander continent: een brand in een club had het leven gekost aan enkele mensen. De vrouw die ze voor haar zus hield, had geen schrammetje. Alleen… haar zus was al meer dan 15 jaar dood.

Is het mogelijk ? En hoe dan?

Kit besluit naar Auckland, Nieuw Zeeland te trekken om op zoek te gaan naar haar vermeende zus. Ze herinnert zich nog de begrafenisceremonie. Haar zus was één van de vele doden als gevolg van een terroristische aanslag op een trein in Frankrijk. Zou ze … niét gestorven zijn? Of lijkt de vrouw in het nieuws gewoon heel erg op haar? Wat als het haar zus blijkt te zijn? Waarom liet ze dan nooit iets weten? Waarom liet ze haar en haar moeder in de veronderstelling dat ze leefde?

When we believed in mermaids is geen detective

Het zou een mooi plot zijn voor een detective met allerlei verhalen over misdaad en intriges, maar dat is het niet. Het boek volgt, via flashbacks het leven van beide zussen die zo goed als onafscheidelijk waren. Hun ouders hadden het te druk met elkaar om zich te bekommeren om hun kinderen, waardoor Kit en Josie op elkaar waren aangewezen. Drank, drugs, het was er allemaal. Als later het gezin uitbreidt met een ‘aangespoelde’ Dylan (eveneens uit een dysfunctioneel gezin) lijkt het alsof beide zussen een oudere broer gekregen hebben. Dylan werkt in het restaurant van de vader en zorgt tussendoor inderdaad voor de zussen. Toch blijft hij de sporen dragen van zijn vroegere leven: het geweld en misbruik.

Ontgroei je ooit je ouders?

Het verhaal volgt de levens van de 3 kinderen. Hoe ze ‘s nachts op het strand bleven slapen om naar de sterren te kijken. Hoe ze elk op zich omgingen met de situatie thuis. Nee, er was geen geweld bij hen thuis, ze hadden voldoende te eten, maar zorg was er niet. Kit heeft een passie voor boeken en werkt zich te pletter om arts te worden. Josie leert al op haar 13de de verdovende werking van alcohol en later drugs, kennen. Hoe hard Dylan ook probeert, het verleden laat hem niet los.

Het verhaal begint wanneer beide zussen al late dertigers/begin veertigers zijn. Wat is er uiteindelijk gebeurd? Wie zijn ze geworden en bovenal: wat is er gebeurd met Josie dat ze al die jaren haar dood heeft gefingeerd ?

Zussenliefde

An emotional new tale of two sisters,

an ocean of lies,

and a search for the truth.

over When we believed in Mermaids

Het is een ontroerend verhaal over zussenliefde en over hoe kinderen staande blijven in moeilijke situaties, hoe ze verantwoordelijkheid nemen voor de volwassenen die net hén zouden moeten ondersteunen.

Het is een ruw verhaal over een gezin dat er niet in slaagt om een echt gezin te vormen, al is er nooit kwaad opzet. Getekende mensen zijn het, stuk voor stuk, die hun leven niet op rails kregen.

Waardering

Ik was best onder de indruk van het verhaal. Behalve de gefingeerde dood leek het mij behoorlijk realistisch. Er zijn wel degelijk kinderen die moeten opgroeien zonder zorg maar waar het op het eerste zicht niets aan ontbreekt. Kinderen met veerkracht en creativiteit die veel te jong hun plan moeten trekken. Pas later – en dat blijkt ook uit dit boek – merken ze dat hun gezin allesbehalve normaal of standaard was. Wie er in opgroeit kent enkel de realiteit waarin hij leeft.

15 jaren denken dat je zus overleden is en ze dan terugvinden. Wat is er gebeurd? Geen detective, maar een aangrijpend verhaal van 2 zussen die zich staande probeerden te houden in een wereld van chaos.
Cover : When we believed inmermaids

Barbara O’Neal, When we believed in mermaids, te koop bij o.a. Bol.com voor € 13,99 (paperback). Ik las het op Kindle en betaalde $ 1,08. Het boek telt 348 blz.
Toen ik het aankocht stond het #1 in de Amazon charts.

Stop doing that sh*t

Stop doing that sh*t – Gary John Bishop

gelezen, , , , ,

De man die zegt waar het op staat

Misschien heb je nog nooit van Gary John Bischop gehoord maar zegt het boek ‘unfu*k yourself’ je wel iets. Het valt best op, die 4-letterwoorden, half vloekend maar dan weer omzeild door dat asteriskje. Een knipoog misschien maar evengoed een knappe marketingtruc. Of: Gary John Bischop zegt het inderdaad zoals je het zelf aanvoelt: dat een een pak bullsh*t is in en om je heen en dat je daar het liefste vanaf wil. Zijn boodschap: stop doing that sh*t dus.

Over zelfsabotage en het heft in handen nemen

De ondertitel van het boekje luidt: “hou op met jezelf tegenwerken en neem je leven weer zelf in handen”. Dat je zelf verantwoordelijkheid draagt in alles is geen nieuwe boodschap. Over die zelfsabotage heeft hij interessante dingen te vertellen. Volgens hem is de grondhouding waarmee je in het leven staat, bepalend voor je succes. Hij somt drie saboteurs op. Ik zou het eerder drie vragen willen noemen die je aanjezelf moet stellen. Het loont de moeite om er eens bij stil te staan.

Welk beeld heb jij over jezelf ?

Volgens Gary John Bishop heeft iedereen een bepaald beeld over zichzelf en wil hij dat ook behouden. Zo ben ik en zo ben ik niet. Ik heb die talenten, die geschiedenis, … en daar verbind ik gevolgen aan. Omdat ik zus en zo ben, doe ik dit of dat (niet), door mijn geschiedenis heb ik veel of weinig kansen.

Dat beeld kan je saboteren en beperken. Gary John Bishop heeft een hekel aan allerlei ‘positieve’ denkpistes die mensen aanmoedigen om toch maar alles positief te zien. Daarmee schiet je volgens hem niets op. Maar stel jezelf gewoon eens de vraag: wat is het beeld dat jij over jezelf hebt en klopt het wel? Of beperkt het je? Of doe je wat je altijd deed zonder nadenken? Stop doing that sh*t !

Onlangs had ik mijn eigen schoolrapporten in de hand en zag tot mijn grote verwondering dat ik in de lagere school schitterende in wiskunde. Vraagstukken waren blijkbaar mijn ding. Taal lukte evengoed, maar daar haalde ik nooit zoveel op als voor wiskunde. Eenmaal in de middelbare (en de puberteit) verslond ik allerlei boeken waardoor wiskunde op de achtergrond geraakte. Hoe dan ook, sedertdien is het beeld van mezelf dat ik niet zo goed in wiskunde ben. Die schoolrapporten (ook die van het middelbaar) zeggen iets anders, maar het beeld was gezet (en ik heb nog moeite te geloven dat ik wel degelijk goed zou zijn in wiskunde).

De anderen

Vervolgens komt John Bishop bij de tweede saboteur: jouw beeld over de anderen. Zijn mensen fundamenteel goed? Zijn mensen vooral bekommerd om zichzelf of zijn ze bovenal sociale wezens op zoek naar verbinding? Is onze samenleving er eentje van allerlei individuen die elkaar minimaal nodig hebben of zijn we echt van elkaar afhankelijk? Ervaar je mensen als betrouwbaar of net niet ?

Op welke basis ga je relaties aan? Keer op keer hamert Bishop erop dat wat jij ziet ‘jouw’ waarheid is en dat er niet zoiets als dé waarheid bestaat. Jij kijkt door jouw bril en het kan best goed zijn om nu en dan eens de bril opzij te leggen om de glazen schoon te maken.

De wereld

Tenslotte zitten we bij de derde ‘aanname’, de wereld. Het is normaal dat doorheen de jaren een bepaald beeld vormt over de wereld. Géén beeld hebben over iets is zo goed als onmogelijk. Bewust en onbewust groeien je overtuigingen over wat je ziet en meemaakt. Dat ken beperkend zijn of net uitdagend en motiverend.

Accepteer en ga voor de toekomst

Gary John Bishop verbloemt de werkelijkheid niet. Je koos niet waar je geboren werd. Je fysieke gesteldheid, je talenten, veel werd bepaald door de mix genen die je ongevraagd kreeg. Je had niets te kiezen. Idem met de omgeving waarin je werd groot gebracht, je klasgenoten en je school. Dit alles samen zorgde ervoor dat je een beeld kreeg over jezelf, de anderen en de wereld. Maar hé, dit is het verleden. Daar kan je niets meer aan doen. Handel dus niet meer vanuit het verleden (stop doing that sh*t) maar handel vanuit de toekomst.

Zie de toekomst en ga achteruit

Gary John Bishop vertelt over grote visionairs die iets onmogelijks in gedachten hadden en er uiteindelijk in slaagden om het toch mogelijk te maken. Leonardo da Vinci met zijn David, Steve Jobs met zijn Ipad (die overigens verdacht veel lijkt op wat ze decenia ervoor al in Star Trek gebruikten, maar hé, dat was fictie!).

Nu zijn dat grote namen en niet iedereen is een Jobs of een Da Vinci in het diepst van gedachten of zelfs dromen. Maar de richting is gezet. Je kan je leven zien als gebaseerd op je verleden. Het verleden leerde je dingen over wat je kan en niet kan en vanuit dit perspectief bouw je verder. Of je draait het om. Je durft te dromen (in de toekomst) en je gaat vervolgens stap na stap terug. Stel dat ik een zaak zou willen beginnen, wat moet ik dan doen? Een marathon lopen? Het verleden kan je zeggen: je bent nooit sportief geweest en je hebt overgewicht. De toekomst kan stapjes terug te doen. Een halve marathon. Ten Miles. Tien kilometer. Vijf kilometer. Dus… beginnen met een start to run om binnen 10 weken 5 km te lopen.

Beoordeling

Ik moest heel erg wennen aan de schrijfstijl van John Gary Bishop. Hij laat weinig riumte voor nuance maar dat is omdat hij de lezer geen ruimte wil geven om excuses te zoeken. Het is allemaal nogal absoluut. Hij maakt gretig gebruik van 4 letterwoorden die in mijn dagelijkse taalgebruik zelden voorkomen. Gelukkig zag ik daar snel doorheen. Stop doing that sh*t, dacht ik nu en dan. Maar het is zijn manier van vertellen, zodat de booschap zou overkomen. En dat deed ze.

John Gary Bishop schrijft bijzonder vlot en overtuigend. Het hele boek staat vol citaten van … grote filosofen. Dat is opmerkelijk, omdat het boek verder nogal streetwise is. Je verwacht niet dat je citaten van Heidegger en Sartre gaat lezen. Voor mijn part mocht het meer die kant zijn opgegaan, maar dan had een groot deel van zijn publiek wellicht afgehaakt.

Ik las het boekje in een goede middag uit en had er geen spijt van. Het boek zette me aan het denken en dat vind ik een prima verdienste. Er is werkelijk niets in het boek waarvan ik dacht ‘waar haalt hij het toch?’ of, om in zijn taalregister te blijven ‘wat voor sh*t is dit’? Het is een combinatie van gezond verstand en filosofisch inzicht. Ik vond het goed om voor mezelf stil te staan bij de drie vragen (hij noemt het saboteurs) die hij stelt. Tenslotte zijn dat de vragen die bepalen wie jij bent en hoe jij je leven verder zal inrichten.

Praktisch

Stop doing that sh*t

Gary John Bishop, Stop doing that sh*t, hou op met jezelf tegenwerken en neem je leven weer in eigen handen. Het boek telt 224 blz. en is uitgegeven door Harper Collins. Het is te koop bij o.a. Bol.com voor € 15 paperback en € 4,99 als ebook.