Ik laat dit citaat gewoon spreken voor zichzelf, zonder verdere commentaar. Ik las het in een boek dat ‘deugd’ deed. Ik vroeg me later af waarom dit zo was. Ik geloof dat het kwam uit het onbevooroordeelde. Geluk ook als los laten van allerlei oordelen, of dat nu positieve of negatieve zijn, maar gewoon ruimte maken alles te laten zijn zoals het is.
Edel Maex, Iedereen weet, Zen en religie in tijden van wetenschap, 141 blz., is uitgeven door Lannoo en o.a. bij Bol.com te koop voor € 17,50.
In de Standaard Weekblad werd aan muzikant Aldo Struyf gevraagd wat zijn eerste gedachte was vandaag.
Dit moet ik doen, dat moet ik doen, dit mag ik niet vergeten, die moet ik nog eens bellen, die moet ik antwoorden. Kleine paniekaanval.
Zo erg is het bij mij gelukkig niet, maar het hoofd zit wel dikwijls boordevol dingen. Ik las ooit ergens anders dat je bij deze nooit echt geniet van het moment zelf. Zie maar bij Aldo, alles situeert zich in de toekomst, op uitzondering van de laatste: de kleine paniekaanval die eigenlijk alles te maken heeft met toekomst en niets met mindfulness.
Ik volgde in het verleden best wat over mindfulness en las er ook het één en ander over. Eén van de eerste dingen die ik opmerkte was mijn argwaan tegenover alles wat zweverig is. Ik besef dat dat een eigen interpretatie is en heb meer dan eens gemerkt dat er mensen zijn die daar wel degelijk rust vinden.
Maar hoe krijg ik die eeuwig om aandacht zeurende geest toch rustig ? Hoe kan ik genieten van een zondag in plaats van mij al een hele zondag ongerust te maken over de maandag die komt ? Hoe kan ik het talent om mij zorgen te maken wat dimmen ? Hoe zeg ik tegen mezelf: je mag even afstand nemen van al je gedachten en bekommernissen ? Hoe word ik wat meer mindful ?
Dat lukt mij het beste als ik (lange) afstanden wandel, fiets of loop. Het wandelen geeft het meeste rendement en dat komt wellicht om dat het langste duurt. Ik kan drie uur of langer wandelen, maar zie mezelf nog makkelijk 3 uur aan een stuk te lopen.
geen paniek over deze lange tijd, je hoeft helemaal geen uren te wandelen, een half uur brengt al heel wat rust.
Meestal lukt het mij het eerste kwartier niet. Dan lopen de gedachten nog kris-kras door mijn hoofd. Maar langzamerhand komen ze tot zwijgen. Omdat ik geniet van de geluiden van de natuur, de wind die me in het gezicht waait en de cadans van mijn stappen.
Plots denk ik aan niets meer.
Er is enkel het stappen en de natuur.
Eén en al rust.
Dat is ronduit zalig en mindful !
Het boekt gaat over die mindfulness en wandelen en hoe die prachtig hand in hand gaan.
Sholto Radford, Wandel, word mindful, laat spanning los en krijg meer energie, 144 blz. , uitg. De Boekerij, te koop bij o.a. Bol.com voor € 15,00
Onlangs had ik een gesprek (op zondag !) met een collega waarin ik mijn moeilijke verhouding met What’s App besprak. Ik had rond de middag een berichtje gekregen (groeps what’s app -werk); was er verder mee bezig (ik antwoordde) en belandde uiteindelijk bij een collega’ aan de telefoon. Toen zei hij dit:
“Ja, het is nu zondag. Het is 16.30 uur en je bent al van 12 uur bezig”.
Ik vroeg: hoezo, van 12 uur bezig ?
Welja, het eerste berichtje is van rond 12 uur en nu gaat het er nog over.
“Het is zondag“, zei de collega en ik dacht: Ja. Ook voor die collega. Ik bel die zomaar op op zondag. Niet dat dat niet mag. Maar het ging over iets triviaals. Niets dat niet kon wachten tot maandag. Vandaag was het zondag. Dus ja, waarom doen we dat eigenlijk ? What’s app en telefoneren over het werk voor zaken die compleet tijdens de werkuren kunnen gebeuren ?
Ik lees momenteel een boek over hoe gek het op het werk kan zijn en hoe een hele bedrijfscultuur er alles aan doet om het nog gekker te maken. Gelukkig is er ook licht: it doesn’t have te be crazy at work !
Eén van de zaken die er aangehaald wordt, is het belang van ongestoord en met volle focus werken. Dat levert niet alleen het meeste, maar ook het beste resultaat. Dat wordt overigens gesteund door de kennis van de menselijke neurologie.
Evengoed wordt het belang van een frisse geest onderlijnd. Het werk stoppen om 17 uur en weekends om de batterijen op te laden.
A fractured hour isn’t really an hour—it’s a mess of minutes.
Aldus de auteur de auteur van It doesn’t have to be crazy at work. Ik sta daar helemaal achter en zoek o zo naar focus en ‘flow’ maar die What’s app berichten kunnen soms een volledig uur van concentratie en goed werk om zeep helpen.
Iedere keer ik begin over de onrust die What’s app (of andere meldingen) mij geven, krijg ik dit als tegenargument. Het klopt helemaal en het helpt mij al een heel stuk verder door meldingen af te zetten. Maar zoals Jason Fried het zo goed zegt is het moeilijk om aan die ‘onmiddellijke vraag’ te weerstaan. Vandaar dat ik dit citaat maar even voor ogen hou:
The person with the question needed something and they got it.
The person with the answer was doing something else and had to stop.
That’s rarely a fair trade.
The problem comes when you make it too easy—and always acceptable—to pose any question as soon as it comes to mind.
Most questions just aren’t that pressing, but the urge to ask the expert immediately is irresistible.
Taking someone’s time should be a pain in the ass. Taking many people’s time should be so cumbersome that most people won’t even bother to try it unless it’s REALLY IMPORTANT! Meetings should be a last resort, especially big ones.
Door te telefoneren had ik inbreuk gemaakt op de zondag van mijn collega. ‘Het is zondag’ was het eerste wat ik hoorde als reactie. Niet als verzuchting, maar als wijs woord van iemand die meteen ‘to the point’ kwam en mij confronteerde met mijn eigen gedrag.
Ik had net hetzelfde gedaan. Iemands tijd genomen. Iemand uit zijn focus en gedachten gehaald, terwijl het helemaal niet hoefde.
It doesn’t have to be crazy at work. En al helemaal niet op zondag.
Ik leerde al veel uit het boek -dat nog niet eens helemaal uit is, maar ik geef alvast dit mee
Dat een CEO van een bedrijf dit volmondig zegt, vind ik geweldig. Hij ziet de waarde van familie. Voor je familie ga je door het vuur, daar vervagen de grenzen van engagement. Geweldig vindt hij dat. Dit geeft je leven zin en voldoening. Maar je ‘werk’ of je bedrijf is geen familie. Dat is begrensd. Dat is ‘maar’ werk, hoe hoog de kwaliteitseisen ook liggen. Er zijn grenzen en mensen blijven mensen, met nood aan tijd om op adem te komen, te herbronnen, samen te zijn met familie.
In grote bedrijven wordt dikwijls gegoocheld dat je er alles kan doen in vinden ‘op het werk’. Bedrijven met een fitness, een restaurant, kinderopvang etc.
Jason Fried waarschuwt hiervoor. In zekere zin nemen deze bedrijven je leven over, want daartegenover staat dikwijls dat je langer beschikbaar moet zijn of dat de grenzen tussen je persoonlijke leven en werk heel kwetsbaar worden.
Slechte communicatie, veel werkstress, het gebrek aan rust om met volle focus je werk te doen, kan leiden tot een lege batterij. Leeg voor het volledige bedrijf:
Ever been in a relationship where you’re endlessly annoyed by every little thing the other person does? In isolation, the irritating things aren’t objectively annoying. But in those cases it’s never really about the little things. There’s something else going on. The same thing can happen at work. Someone says something, or acts in a certain way, and someone else blows up about it. From afar it looks like an overreaction. You can’t figure out what the big deal is. There’s something else going on. The trust battery is dead.
A low trust battery is at the core of many personal disputes at work. It powers stressful encounters and anxious moments. When the battery is drained, everything is wrong, everything is judged harshly. A 10 percent charge equals a 90 percent chance an interaction will go south.
Put je mensen uit en je krijgt dit. Tot mijn spijt herkenbaar.
‘Calm’ is een woord dat voortdurend terugkomt in ‘It doesn’t need to be crazy at work’. De grondlijn is deze: zorg dat mensen in een zo groot mogelijke rust met volle focus hun werk kunnen doen. Bezorg ze geen nodeloze stress door nodeloze vergaderingen of onmogelijke deadlines. Om 17 uur laptop dicht betekent: niet meer aan het werk. Punt. Ook thuis niet meer. Idem dito voor het weekend en vakanties.
Als je werkt, werk met volle focus, al je energie de best mogelijke inspanning.
Als je niet werkt, doe dan eender wat (hobby, gezin, vakantie) met volle focus.
Ik denk dat dat zoiets is als mindfullness op het werk. Van CEO tot de jongste werknemer.
Geweldig schoon vind ik dat.
Jason Fried, It doesn’t need to be crazy at work, 240 blz., uitgegeven door Harper Collins.
Te koop bij o.a. Bol.com voor € 12,99.
Samengevat: In dit artikel lees je hoe je best een lijst met doelen maakt. Laat je daarbij niet ontmoedigen door het hoe, of in hoeverre het doel bereikbaar is of niet. Droom gewoon even weg en schrijf zonder beperkingen over wat je wil. Laat de kracht van de droom werken. Je brein zal je verder helpen !
Laat de kracht van de droom werken. Je brein zal je verder helpen !
Ik vrees dat het typisch Belgisch is, (en niét eigen aan Nederlanders, aan de Nederlanders om me te corrigeren), dat pessimisme over het eigen kunnen. Bij het begin van het jaar hoorde ik het in het nieuws ‘van alle voornemens blijven er maar zoveel overeind’. Fijn begin van het jaar hoor: als je al vol goede moed voornemens had, dan word je hier al flink ontmoedigd.
Laat ik dit zeggen: als je geen voornemens hebt, zal je niet falen. Maar je ontneemt jezelf best wel wat kansen. Misschien denk je: ‘maar ik ben niet zo’n volhouder’. Dat kan natuurlijk. Misschien moet je net dat tandje bijzetten en misschien lukt het je inderdaad niet. Gelukkig zijn er manieren om je te helpen bij het halen van je doelen. Klein en groot, maar dit is alvast een gouden raad:
Het geheim van vooruitkomen, is simpelweg beginnen
Mark Twain
Ik las het boek ‘Het antwoord’ en was laaiend enthousiast. Nu en dan is het een beetje ‘op zijn Amerikaans’, zoiets als ‘If you can dream it, you can do it’. De schrijvers zijn daar zelf wel voorbeelden van, dat een mens tot heel wat in staat is. Maar niet iedereen is even getalenteerd of even gedreven, soms heiligt het doel de middelen voor jou niet.
Anderzijds: het is een boek vol gezond verstand. Wanneer je het leest denk je: ja, natuurlijk is dat zo. Alleen is dat gezond verstand hier systematisch bij elkaar gebracht.
Iedere keer het over doelen gaat word ik overweldigd door een gevoel van richtingloosheid. Ik kan mij voorstellen dat een twintigjarige daar heel anders tegenaan kijkt. Maar heel wat ‘grote’ doelen zijn hier al gehaald. Een afgeronde studie. Een gelukkige relatie. Fijne kinderen. Een goed inkomen. Ik heb al veel gereisd. Kortom: ik ben best tevreden met mijn leven. Ik denk dat ik doel per definitie associeer met grote, (in mijn ogen) noodzakelijke en bereikbare levensdoelen. Anderzijds leek het mij ook een beetje triest. Niets meer te verwachten? Geen doelen meer? Dat lijkt mij ook nogal saai.
Tot ik het boek van Allan en Barbara Pease las en puur willekeurig een lijst maakte van alles wat ik best nog zou willen in mijn leven. Zonder nadenken, gewoon dromen. Stel dat het gewoon zomaar kon. De oefening zelf vond ik al heel fijn. Het was een verzameling van heel uiteenlopende zaken. Groot en klein. Van vrij makkelijk haalbaar (kwestie van er aan te beginnen) tot doelen die jaren tijd in beslag zouden nemen. Er volgt nog wel een post over dat lijstje.
Bij Allen en Barbara Pease leerde ik dat veel mensen onmiddellijk blijven steken in ‘maar hoe dan ?’. Dat hoe is zo overrompelend dat je al meteen de moed wil opgeven.
Tussen droom en daad staan praktische bezwaren.
Dat is weer zo’n dooddoener en natuurlijk is het waar. Volgens Allan en Barbara Pease komt dat ‘hoe’ later sowieso en hoef je je daar niet al te veel zorgen om te maken bij het bepalen van je droom of doel.
Dit is wat men ontdekt heeft over de dingen waarover we ons zorgen maken
* 87 % gebeurt nooit
* 7 % gebeurt wel
* 6 % betreft dingen waar je invloed kan op uitoefenen
(Allan en Barbara Pease, het Antwoord, p. 216)
Toen ik dit voor het eerst las, dat je je geen zorgen hoeft te maken over het hoe, maar gewoon je doel zo goed en zoveel mogelijk in je opnemen, visualiseren etc., was ik best kritisch. Alsof je met enkel en alleen maar door te denken aan iets je doel zou bereiken.
Een beetje nadenken over eigen ervaringen beaamt echter wat ze bedoelen. Als je éénmaal behoorlijk vol bent van iets, ga je inderdaad van alles opmerken wat er mee te maken heeft. Zo kan ik geen automerken uit elkaar halen (en mijn broer wel), Hugo merkt nooit een caravan op als we op de autosnelweg zijn, ik zie ze dan weer allemaal. Als de radio (op een zeldzame keer)op de achtergrond speelt en ik hoor plots het woord ‘onderwijs’, dat heb ik gehoord, maar vraag me niet wat ervoor en erna gezegd werd.
Kortom: eenmaal je focus op iets ligt, gaat je brein informatie voor je filteren. Je pikt net die dingen op die je interesseren. Natuurlijk heb je daarmee nog geen handleiding tot je doel (laat staan succes), maar ik kan Allan en Barbara Pease volledig volgen in het laten vallen van het ‘hoe’ in het opstellen van je doelen.
Dus laat je maar eens gaan. Neem een blad papier en schrijf ze op. Vergeet het hoe. Maak je geen zorgen over het aantal. Droom lekker weg. Het is een begin. Vraag je vooral niet af of het haalbaar is of niet. Stel je zelfs geen vragen over hoe belangrijk het voor je is. Dat komt. Daar schrijf ik in een volgend artikel iets over. Maar gun jezelf die kans: droom vrij en maak die lijst !
Veel succes !
Allan en Barbara Pease, Het Antwoord, Ontdek wat je wil, formuleer je doel en verander je leven. Uitgegeven door HarperCollins, 2018, 318 blz. Te koop bij o.a. Bol.com voor € 19,99
