Hoe gaat dat , praten met een therapeut? Is dat niet vreselijk ongemakkelijk, en moet het niet al heel erg slecht met je gaan voordat je de stap naar een therapeut zet? Kijkt zo iemand niet dwars door je heen? Hebben therapeuten een leven zonder deining ? Riskeer je niet je hele leven te blijven hangen aan zo’n therapeut ?
Nieuwsgierig geworden? Lees dan ‘Misschien moet je eens met iemand praten?’ van Lori Gottlieb. Je krijgt er gratis een pak wijsheid en humor bovenop !
Lori Gottlieb
Lori Gottlieb is met dit boek niet aan haar proefstuk toe. Ze werkte lang voor TV-shows waar ze meewerkte aan de verhaallijnen. Toen één van haar TV-shows over een ziekenhuis ging, merkte dat ze méér interesse toonde in wat er in het ziekenhuis écht gebeurde, dan wel in de show die erop gebaseerd was.
Ze besloot dat dit haar ding was en ging medicijnen studeren. Mensen écht helpen, in de échte wereld, dàt was haar roeping. Na enkele jaren studie merkte ze dat haar interesse vooral ging naar wat mensen bezielt en waarom ze doen wat ze doen. Ze studeerde psychologie en werd psychotherapeute.
Een fantastische schrijfster
Een boek dat zich voornamelijk afspeelt in het kantoor van een psychotherapeut, wordt dat niet geweldig zwaar? Word je er zelf niet triestig van?
Lori Gottlieb lijkt over een geheim recept te beschikken waardoor ze een boek kon schrijven dat tegelijkertijd diepgaand én humoristisch is, vol met wijsheid en respect voor de mensen die bij haar aankloppen. Doordat ze zelf ook in therapie is – een relatiebreuk was de aanleiding – krijg je als lezer een dubbel perspectief. De therapeut die zélf op therapie gaat.
John, Julie, Rita, Charlotte…
In het boek volgen we de verhalen van verschillende personages. John schrijft TV-shows maar er zit hem duidelijk iets dwars. In het geheim – hij betaalt contant, zodat er geen sporen zijn – gaat hij langs bij Lori Gottlieb. Het duurt héél lang voor het pantser afvalt en duidelijk wordt wat hem van streek maakt.
Rita is de 70 voorbij en ziet het allemaal niet meer zitten. Ze heeft geen contact met haar kinderen en kijkt terug op een leven waar ze geen goede herinneringen aan heeft. Ze voelt zich schuldig en verdrietig om het leven dat ze geleid heeft en sabboteert tegelijkertijd haar toekomstige kansen op geluk.
Julie heeft kanker en weet dat ze niet lang meer zal leven. Ze is jong en getrouwd. Hoe kan ze nu al afscheid nemen van het leven?
In het boek volgen we deze en nog heel wat andere peronages.
We praten vrijuit met zowat iedereen over onze lichamelijke gezondheid, zelfs over ons seksleven, maar zodra je begint over een angststoornis of een depressie of onverwerkt verdriet, zal de uitdrukking op het gezicht van degene met wie je praat er waarschijnlijk één zijn van: hoe maak ik als de wiedeweerga een eind aan dit gesprek? (L. Gottlieb)
Alledaagse verhalen
Het boek is een aaneenschakeling van alledaagse verhalen, doorspekt met humor en mildheid. Hoezo, alledaags? Uit het boek blijkt snel dat de gesprekken altijd gaan over worstelingen met de belangrijkste thema’s uit een mensenleven: de relatie met je partner, kind of ouder; vragen over de zin van je leven, omgaan met veranderingen en verdriet. Verhalen die vroeg of laat ook mijn of jouw verhaal zouden kunnen zijn.
Een van de belangrijkste stappen in therapie is mensen helpen de verantwoordelijkheid op zich te nemen van hun huidige netelige posities, want pas als ze zich realiseren dat ze hun eigen leven vorm kunnen (en moeten) geven, zijn ze in staat om veranderingen te bewerkstelligen. (L. Gottlieb)
Pijn is geen wedstrijd
We lachen allebei om mij, en ik lach ook om de manier waarop mensen hun pijn classificeren. Ik denk aan Julie. ‘Ik heb tenminste geen kanker’, zei ze altijd, maar het is ook iets wat gezonde mensen zeggen om aan te geven hoe onbetekenend hun eigen ellende is. Ik herinner me dat de afspraken van John in het begin altijd na die van Julie waren, en dat ik vaak mijn best moest doen om aan één van de belangrijkste lessen uit mijn opleiding te denken: er bestaat geen hiëarchie van pijn. Je moet geen rangschikking toekennen aan pijn, want pijn is geen wedstrijd. (L. Gottlieb)
Humor, wijsheid en mededogen
Ik las het boek alsof het een roman was. Ik wou weten hoe het met John ging, die met het feit zelf dat hij naar een psyschotherapeut ging, heel erg worstelde en Lori Gottlieb wel een beetje alle hoeken van de kamer liet zien. Als lezer had je snel de indruk dat achter deze ‘macho’-man iets anders zag, maar hoe die te bereiken?
Doorheen het verhaal lees je hoe zo’n proces kan verlopen, al bestaat er niet één of ander stappenplan. Het is werken door beide partijen.
Het boek leert al snel dat stilstaan bij je leven geen overbodige luxe is, en al helemaal niet wanneer je het gevoel hebt dat het niet loopt zoals jij het wil.
Praktisch
Lori Gottlieb, Misschien moet je eens met iemand praten? Een psychotherapeut zoekt antwoorden voor patiënten en zichzelf. Het boek is uitgegeven door de Arbeiderspers (2019) en telt 432 blz. Te koop bij o.a. Bol.com voor € 23,50 (paperback) en € 13,99 (e-book).
