Tagarchief: relatie

kanker na de chemotherapie

Wat na de chemo ?

Kleine en grote levensfilosofieën, , , , ,

Van hot topic naar taboe

Tik het woord ‘kanker’ in de zoekbalk hier rechtsboven en je krijgt best wat hits. Ik heb er zelfs een hele sidepage aan gewijd. De kanker trad hier binnen rond mei 2018 en kreeg een vervolg in delen. Chemo, elke 14 dagen. Zes maand lang.

En toen was het gedaan. Gedaan met de chemokuren en het tweewekelijks bezoek aan Gasthuisberg. Gedaan met de kanker. Zo leek het toch. De laatste arts was bijna zo bot om ons te vragen wat daar eigenlijk kwamen doen, bij de laatste consult op Gasthuisberg midden december.

Daarmee leek het verhaal ook afgesloten. Het lief wou af van het label ‘kanker’ en pikte vervolgens de draad op waar hij ‘m in mei had laten liggen. Méér nog, zijn energie leek geen grenzen te kennen, zijn goesting onoverwinnelijk, hij ging terug aan het werk en combineerde dat met sporten, met nieuwe projecten, kortom, met heel, heel veel.
Het woord kanker viel hier niet meer. Ik voelde hoe het een taboe werd. Maar ik begreep het wel.

Het kan (snel) verkeren

Nu kunnen we wel doen alsof de kanker er niet meer is (en daar gaan we ook van uit), ergens in hoofden van geleerden is beslist dat je pas na 5 jaar kankervrij wordt verklaard. Ondertussen is het natuurlijk geen afwachten, het is verder gaan met je leven. Hier thuis met het explicitiete taboe, onderhuids met de angst die zomaar de kop kan kopsteken. Net als die kanker trouwens. Het kan alle kanten uit.

Ik zou liegen als ik zou zeggen dat dat niet weegt. Soms motiveert het mij om extra te genieten en dankbaar te zijn. Soms ook maakt het mij triest en onzeker. Het kan snel verkeren. Eender welke kant.

Onzichtbaar

Hoeveel liters of zeg maar emmers er in het lief z’n lijf zijn gegaan weet ik niet, maar het zijn er veel. Dat laat sporen na. Vermoeidheid. Een spijsvertering die niet altijd op naar wens verloopt. Een gevoelige huid. De lijst is lang.
Maar voor de rest lijkt alles normaal.

Kanker, zoals het bij het lief is, zie je niet. Hij heeft een goede dos haar. Hij is bewegelijk. Hij kan meestal eten wat hij wil.

Het lijkt alsof er niets geweest is.

Een rimpel in het water, een bries over het meer.

Er zijn sterke onderstromen en soms ballen de wolken zich samen boven het water. Komt er storm, of gaat het voorbij ? Wordt het lente of herfst ?

Je ziet niets, maar hij is bij tijden nog heel moe. Of die darmen willen weer niet mee. Omdat we het zo gewoon zijn merken we het nog nauwelijks dat het niet normaal is. Soms lukt het niet zo goed, op het werk, thuis, met alles wat er om handen is. Dan wordt het teveel en is volhouden. Tot het weekend.

Is het lief te snel terug aan het werk gegaan ? Nauwelijks een maand na zijn laatste chemo van 12 keer 46 uur ? Daar valt niet op te antwoorden. Thuis zitten kost ook energie. Net als het gebrek aan sociaal contact.

Ons leven is veranderd

Tot op vandaag kan ik niet zeggen hoe zeer en in welke mate. Maar dat ons leven veranderd is, is zeker. Zowel bij hem als bij mij. Wij kiezen resoluter voor geluk. Het is een torenhoog cliché, maar met die kanker kwam het besef dat het leven kort kan zijn. En vervolgens schemert altijd de vraag

Wat wil je doen met dit leven, de tijd die je krijgt ?

Het lief is daarin resoluter dan ik. Het lief wacht niet meer. Hij doet. Hij kiest. ‘Later’ is relatief. Later komt misschien nooit. Je weet niets over later.
Ik ben nog in volle lering. De lering dat iedere dag een niet te missen kans is. Niet te missen als in ‘nooit meer in te halen’. Ik leerde voor mezelf dat dat helemaal niet betekent dat er van alles gedaan moet worden of dat ik in continue stress van ‘missing out’ leef, maar net omgekeerd: dat ik beter de tijd niet door mijn vingers laat glijden door dingen die mij niet warm of koud maken, tijd die mij niet gelukkiger maakt.

Bewuster leven

Daar zijn we beiden heel erg mee bezig. En wat we nog willen doen met dat leven, met iedere dag. Ik stel mij vragen die ik vroeger niet stelde. Deels omdat ik genoodzaakt ben ze te stellen. Choose your battles: of anders gezegd, wees je bewust waar je je tijd en energie in steekt. Voor mij betekent dat loslaten wat geen energie geeft, wat afmat, wat eigenlijk niets opbrengt en anderzijds kiezen voor wat energie geeft.
Niet toegeven aan de angst voor de toekomst, want die is er wel.


Kiezen voor het leven, volop leven.

Soms betekent dat languit in de zetel met een geweldig goed boek. Wandelen in de natuur. Drie uur tafelen en nog niet uitgepraat raken. De knuffel ‘s morgens in bed. De kus voor het huis wordt verlaten. “Ik zie je graag” zeggen en beseffen: zo dankbaar om dit leven.

Wat geeft je energie ?

Boek in citaten, boeken, Challenge, Dit jaar wordt jouw jaar !, gelezen, geluk, keuzes, Kleine en grote levensfilosofieën, literatuur : gelezen boeken, mijmeringen, , , ,

Energievreters versus energizers !

Wanneer het niet lekker loopt in je leven of je werk, dan kan het gebeuren dat je tegen een depressie of een burn-out aanloopt. Het is iets wat niemand wil natuurlijk en daarom is het goed om nu en dan eens stil te staan bij wat je energie geeft en wat energie vreet. Misschien kan je wat dingen veranderen. Gisteren schreef ik al dat ik, in navolging van Laura Vanderkamp, probeer om niet in de valkuil te lopen om te wachten met ‘wat mij energie geeft’ tot ik ‘eens tijd heb’. Mijn ervaring is dat er zelden tijd is, dat ik nog futlozer word en zelfs gefrustreerd. Dus maak voor jezelf eens de oefening: waar loop je helemaal warm voor en wat (of wie !) laat je met een leeg gevoel achter?

De valkuil van talent

Ik hoorde onlangs iemand uit mijn omgeving zeggen dat ze de (veeleisende) job had omdat men haar dit aangeboden had en omdat ze er het talent voor had. Zelf maakte ik het een klein jaar geleden mee. Een prachtig aanbod, vol kansen, goed betaald, prima collega’s en het was overduidelijk een job die mij op het lijf geschreven was. Ik had er het profiel (en talent) voor. Ik mocht een tijd proefdraaien en inderdaad, een geweldige omgeving ! Maar het putte mij behoorlijk uit. Ik legde de lat zo hoog dat ik er niet meer van sliep.Hoe prachtig ook, dit werk zou onder het kopje energievreters vallen.

Je passie hoeft niet samen te vallen met je talent.

Het is echter niet omdat je een krak in wiskunde bent dat wiskunde ook je passie is. Het zal wellicht voor velen samenvallen, maar het hoeft niet.
Ik durf daar zelf best wel mee te worstelen: dingen loslaten waar ik echt goed in ben, maar eigenlijk geven ze me geen energie. Omgekeerd ook: blijven lopen terwijl ik zo’n slome loper ben.

Energievreters

Wist je dat de 5 mensen die je het meeste omringen het meeste invloed op je hebben ? Een simpele denkoefening maakt snel duidelijk wie jou energie geeft en wie je uitput. Negativiteit is besmettelijk, maar evengoed energie en positiviteit! Zo zit ik tijdens cursussen het liefst naast mensen die net (of heel wat) beter zijn dan mij. Er zijn attitudes in sommige collega’s die ik echt bewonder. Hoe ze omgaan met hun werk en leven. Ik kan ze zo opsommen. Dat geldt natuurlijk voor iedereen. Dus waarom je niet omringen met positieve energieke mensen ? Aan energievreter heb je werkelijk niets.

Aan het eind van je leven …

In het boek “Het Antwoord” van Barbara en Allan Pease wordt een onderzoek geciteerd van Bronnie Ware, een palliatief verpleegkundige. Wanneer (stervende) mensen haar vertelden over hun leven en waar ze spijt van hadden, kwamen keer op keer dezelfde thema’s naar boven.

  • Ze waren graag gelukkiger geweest
  • Meer contact gehad met hun vrienden
  • Meer uiting gegeven aan hun gevoelens
  • Minder hard gewerkt
  • Graag het leven geleid dat ze wilden leiden in plaats van het leven dat van hen werd verwacht

Ik vind dit een behoorlijke eye-opener. Misschien zijn de eerste 4 makkelijk te aanvaarden, maar het is net die laatste die mij intrigeert. Hoe vaak doen we niet allerlei dingen omdat ze van ons worden verwacht, of omdat we denken dat ze van ons worden verwacht ?

Als je straks verder werkt (of begint) aan die lange lijst met doelen (prioriteiten zetten, schrappen en rangschikken is een taak voor later !) denk dat dit:

Geef energievreters geen kans

Volg je eigen passie en zet jouw eigen doelen uit !

Allan en Barbara Pease, Het Antwoord, Ontdek wat je wil, formuleer je doel en verander je leven. Uitgegeven door HarperCollins, 2018, 318 blz. Te koop bij o.a. Bol.com voor € 19,99

Dinsdagwijsheid: waarom wil ik zo graag op vakantie? Vlucht of keuze ?

citaat, Dinsdagwijsheid, Kleine en grote levensfilosofieën, lijstjes, mijmeringen, stress, wijs, , , , ,

Vlucht of keuze

Toen ik dit citaat van Seth Godin  las, voel ik mij onmiddellijk aangesproken. Ik denk immers héél veel over ‘de volgende vakantie’. En ik geef eerlijk toe, er zit ook een stuk vluchten in. Is nood hebben aan vakantie slecht dan ? Tuurlijk niet, er zijn tal van voordelen aan vakantie, maar wanneer het enkel en alleen een vlucht wordt, dan is het misschien niet verkeerd om eens na te denken waarom je persé altijd weg wil. Dus dacht ik er zelf eens goed over na.

Redenen waarom ik op vakantie ga

Ik denk dat ik mij eerst moet afvragen waarom ‘vakantie’ mij zo aantrekt. Dan kan ik misschien meteen invullen waarom die nood zo groot is.

  1. Qualitytime met het lief. Vakanties versterken onze relatie. Wat wij doen of waar we zijn heeft er op zich niet veel mee te maken. Het belangrijkste is dat wij tijd maken voor elkaar. Daar hoef je natuurlijk niet voor op vakantie te gaan, maar de werkelijkheid is dat wij, eenmaal thuis, verdwijnen in onze klusjes, werk, de eigen sociale contacten en hobby’s.
    Soms ‘doen we alsof we op vakantie zijn’, een heerlijke methode is dat. Dan trekken we s’morgens ergens naar toe, om te wandelen of zo, of we gaan eten in een naburige stad. Ook dan hebben wij dat vakantiegevoel, ook al duurt het soms maar vier uur in plaats van dagen aan een stuk.
    Voila, zo kan het ook !
  2. Actief buitenleven: Wanneer we (of ik alleen) op vakantie ben, dan ben ik ontzettend veel tijd buiten in de natuur of plan ik stadsbezoeken en geniet ik van musea. Het is ‘evident’ als ik op vakantie ga. Ik stel er mij geen vragen rond, het is de kracht van de gewoonte, vandaar dat het geen inspanning vraagt.
    Niets houdt mij tegen om dit ook in mijn ‘gewone’ leven te integreren, op weekends, op dagen dat ik niet moet werken, zelfs ‘s avonds na het werk. Of ik organiseer voor mezelf ‘micro-adventures’.
  3. Ik ben offline en slecht bereikbaar. Dat is wel echt een groot voordeel aan vakantie. Blijkbaar heb ik geen moeite om offline te zijn op vakantie, of niet in te gaan om mails en berichtjes. Op de of andere manier lukt mij dat ‘thuis’ niet. Dan heb ik een ‘drive’ om altijd ‘on top of everything’ te zitten. Vakantie is voor mij loslaten.
    Waarom lukt mij dat thuis niet ? Ik merk dat dat online zijn voor mij echt erover is en het mij soms onrustig maakt. Dus hier is echt serieus werk aan de winkel ! Hier is het mijzelf al duidelijk, hier gaat het duidelijk meer over vlucht dan wel keuze, ik wil helemaal niet zoveel online zijn !)
  4. Ik lees en schrijf veel op vakantie. Het lijkt alsof mijn geest dan vrij genoeg is om van alles te absorberen, om heel rustig uren te lezen. Ik kijk nauwelijks op de klok. Ook hier: loslaten. Dat ik het kan op vakantie. Dat het moeilijk is daarbuiten.
    Het meest evidente (zoals ongeveer met alles) is dat ik gewoon tijd inplan om te lezen en te schrijven. Dat doe ik nu ook al maar ik blijf toch teveel tijd verliezen aan sociale media (punt 3) en soms ook regelrecht televisie. Met sociale media en televisie is het zoals met het persé op vakantie willen. Op zich is het prima als je er voor kiest, maar niet als het een vlucht (of uitstelgedrag) wordt.

Evenwicht vinden tussen drukte en rust

Blijft mij te vertellen dat wij toch alweer een volgende vakantie geboekt hebben en ik daar helemaal achter sta. De feestmaand december is voor mij er compleet over. Wij proberen het aantal feestjes beperkt te houden, maar we ontsnappen niet aan een aantal regelrechte sociale verplichtingen. “Waarom zeg je dan geen nee tegen die feestjes ?”. Ik ken mensen die dat doen, maar ik krijg het niet over mijn hart. Het gaat om mensen die wij graag zien en die ons er echt wel graag bij hebben. Het gaat om familie en dat vind ik (en wij) toch nog altijd héél belangrijk, ook al betekent dat  familiefeestje die geweldig veel energie kosten. Sedert wij tijdens de kerstvakantie ook op vakantie gaan kan ik er beter mee leven. Ik weet dat er dan ook weer een tijd komt van rust en afzondering.

Toch vind ik het sowieso een mooie denkoefening. Waarom heb je geweldige nood aan sommige zaken ? Wat zit daar achter ? Is het vlucht of keuze ? Waarom check ik mijn telefoon meer dan nodig is ?

1000 vragen

1000 vragen #127 Word je snel verliefd ?

1000 vragen over mezelf, , ,

verliefd

Hopeloos verliefd

Ik word niet snel verliefd, ik kan de keren op 1 hand tellen (uitgezonderd de lagere schooltijd), maar o wee als ik verliefd word. Dan is het werkelijk  h o p e l o o s  ! ! !
De tijd valt als het ware stil, ik kan niet meer eten (ik leef van de liefde), de wereldvrede is nabij (de roze bril), ik kan niet meer slapen (energie met bakken) en de creativiteit raast door mijn bloed (poëzie, schilderen, tekenen, wat je maar wil). Het is bijna een medische aandoening !

Ziek van liefdesverdriet

Ik ben dan ook al ziek geweest van liefdesverdriet. Oké, dat was nog in mijn studententijd, maar echt, toen mijn toenmalig lief andere oorden wou opzoeken verging de wereld. Ik was o zo de kluts kwijt dat er werkelijk niets meer met mij aan te vangen was. Zo erg dat een wijs iemand (dat gaat zo als je studeert) mijn ouders aanraadde dat ik zou rondtrekken met rugzak en tent om ‘mezelf terug te vinden’. Ik besef dat dat o zo dramatisch klinkt, maar het heeft mij om nooit of te nimmer te lachen met ‘jong liefdesverdriet’. En al helemaal niet met liefdesverdriet van jongeren. Mijn eerste grote liefdesverdriet kwam toen ik al een twintiger was, en dat was behoorlijk heftig, dus hoe erg moet dat niet zijn als je nog op de middelbare schoolbanken zit ?

For ever and ever

Zo hevig die verliefdheid is, evengoed is de duur ervan. Het gaat gewoon niet over. Naderhand kan ik wel weer normaal ademen het leven stabiliseert (gelukkig, want zo’n verliefdheid kost nogal wat energie), maar de verliefdheid blijft. Misschien ligt dat ook aan het lief natuurlijk. Ik kan nog altijd emotioneel worden als ik aan vrienden iets vertel over onze eerste ontmoeting, of over wie het lief voor mij is.
Die bakken energie, die uitbarsting van creativiteit, dat is spijtig genoeg weg. Als ik zie wat ik in die perioden voor elkaar kreeg, dan snap ik héél goed dat verliefdheid een hoop chemie is.

Gelukkig is er nu de liefde. De rust. Die haven waar het goed toeven is.