Geen 40 dagen zonder vlees of alcohol voor mij, maar wel 40 dagen smartphone dieet. De gedachte klinkt makkelijk, tot ik het vertelde aan wie mij echt goed kent. Gefronste wenkbrauwen kreeg ik. Dat het geen makkelijke zal worden dus.
Bewustwording
Vandaag is het aswoendag, de startdag van het christelijke vasten. Nu zijn er in het christendom al lang geen expliciete regels meer, maar het blijft een periode van bewustwording en stilstaan bij je leven. De varianten van deze vasten zijn tegenwoordig legio: 40 dagen zonder alcohol, 40 dagen zonder vlees, suiker en wat nog meer.
Mijn smartphone dieet : vanaf 20 uur staat hij af
Zo’n oefeningen van bewustwording vind ik best zinvol. Dat met die smartphone, dat blijft een dingetje. Er zijn tijden dat ik er beter mee omga, maar hoe meer gestresseerd, hoe meer ik de drang voel om allerlei accounts te ‘checken’, inclusief die van het werk. Dus vanaf vandaag aswoensdag, tijdens de vastendagen begint mijn smartphone dieet, geen ‘internet’ meer, op Netflix (via TV) na. Geen internet, want die smartphone alleen is niet genoeg. Idem voor tablet en laptop. Dus ook: niet meer werken na 20 uur. Dat lijkt allemaal evident, maar dat is het hier niet. Het gebeurt niet zelden dat ik rond een uur of 19 ‘snel’ nog iets wil doen en uiteindelijk blijf werken tot een uur of 21. Slechte gewoontes, slechte planning.
Compenseer je dan niet op andere momenten?
Zo’n smartphone dieet, compenseer je dat niet op de dagen dat je wel de vrije hand hebt? De ervaring (met de no spend weken) leren me dat er wel enige compensatie is maar dat die niet gelijk is aan wat er anders zou zijn gebeurd. Het gaat me, net zoals bij de no spend weken, niet in eerste plaats om ‘minder’, maar wel om ‘bewuster’ en het liefst ook nog het aanleren van goede gewoontes. In mijn wildste dromen leg ik die smartphone ook na de vasten weg na 20 uur. Zou mooi zijn.
Zelf graag inzicht in je smartphonegebruik?
Mocht je zelf graag wat meer inzicht krijgen in je smartphonegebruik (maar schrik niet van de resultaten), dan raad ik je de app MobileDNA van UGent aan. Gratis en ook wel genadeloos. Hoe het in zijn werk gaat kan je hier lezen. Inzicht is het begin van alles. Je kan nadien nog altijd kiezen of je jezelf een smartphone dieet oplegt of niet. Misschien kies je ervoor om bepaalde apps te schrappen of te begrenzen. Jezelf 1 uurtje sociale media per dag toestaan bijvoorbeeld, maar ook niet meer.
Zondag feestdag!
Nou, niet echt, maar wist je dat volgens de christelijke vasten, er op zondag niet gevast mag worden? Dat is immers een feestdag. Heb je moeite met 7/7, troost je dan met deze gedachte. Op zondag mag je gerust doen wat je wil. Of je doet het net niet. omdat je best tevreden bent met je nieuwe voornemen.
Excuses en uitstel gedrag zijn dikke vrienden. Evenals het ervaren van een totaal gebrek aan motivatie. Tegenwoordig neem ik die gedachten niet meer al te ernstig.
De motivatie was er vooral bij het begin
Ik merk het steeds meer, het moment dat ik stilsta bij ‘ik heb er geen zin in’, of allerlei excuses mijn hoofd bezoeken, het alleen maar bergaf gaat. Als het over motivatie gaat, dan moet ik toegeven dat ik ze niet altijd vind. Ik herinner me heel goed mijn ‘why’, (het lopen van een halve marathon, het herschrijven van een hoofdstuk voor mijn leerlingen) maar ik verlies motivatie on the road. Het doel schittert bijlange niet meer zo hard als toen ik het in gedachten had.
Het zijn maar gedachten
Tegenwoordig hecht ik daar allemaal niet meer zoveel belang aan. Het zijn maar gedachten en ik kan ze best niet voeden. Die ‘why’ zit nog altijd goed (ik wil het doel wel halen), maar ik heb er even geen zin in. Wanneer ik mijn ‘geen zin hebben’ voed (en geef toe, eenmaal je excuses vindt lijken die steeds valabelder) die gedachten niet meer. Ik verlies er tijd mee en het wordt alleen maar verwarrender.
Gewoon doen, denk ik dan. Geen vragen over stellen, niet te lang bij stil staan. Just do it. In de meeste gevallen bleek het allemaal niet zo erg als ik dacht. Soms was het inderdaad oervervelend en vond ik er niets aan, maar het bracht mij uiteindelijk dichter bij mijn doel en dat gevoel van voldoening vind ik best aangenaam.
Excuses leiden tot uitstelgedrag
Excuses zijn eigen aan uitstelgedrag. Niet gemotiveerd zijn is een excuus dat je grenzeloos kan uitdiepen (en bijgevolg veel tijd aan verliezen). Soms is de motivatie werkelijk nul en blijft het werk saai en zinloos. De badkamer moet worden gekuist, die administratie verwerkt, die 80 toetsen verbeterd.
Geen hoogstaand werk en ik verdien er geen medaille mee. Soms is er niet eens voldoening maar alleen opluchting. Maar het voorkomt wel een hoop ellende. Uitstellen en laten liggen, dat gaat pas op je gemoed werken. Dan wordt het zo erg dat het niet meer te overzien is.
Motivatie of niet: gewoon doen
Dus nu en dan spreek ik mezelf toe en zeg: gewoon doen. Zin of niet. Motivatie of niet. Dan stil ik dat stemmetje en ga er gewoon voor. Zonder nadenken en alleen het resultaat in zicht. Hoe harder ik werk, het sneller het voorbij is.
Vandaag is het gedichtendag! Koos ik vorig jaar nog eentje dat bovenal maatschappelijk was, dit jaar koos ik er eentje dat naar binnen gericht is. Eentje dat evengoed mijn hart en ziel raakt.
Ik vond het boekje ‘De mooiste gedichten van William Shakespeare’ tijdens een dagje opruimwoede. Shakespeare had mij jaren geleden teleurgesteld. Ik kreeg het (oud-)Engels dan wel vertaald, het zei me niets.
Tot ik het onlangs simpelweg in het Nederlands las, schitterend vertaald en meteen getroffen was door dit gedicht:
Met enig talent voor dramatiek voel ik mij sommige dagen werkelijk uigespuwd door schikgodin en mensdom tegelijk. Ik lijk niets van de wereld te begrijpen en ben de belichaming van ‘een ongeluk komt nooit alleen’.
Het is niet, zoals in het gedicht, dat ik droom te verkeren in kringen vol talent en macht of als een haantje dat ook mag kraaien, maar ik durf wel te botsen op inefficiëntie (gebrek aan talent?), logge structuren en bureaucratie.
Op zo’n dagen kom ik thuis, vermoeid van de werkdag en het ploegen in de aarde, blussen van brandjes, verward en uitgeput.
Dan rijd ik naar huis,
tot ik denk aan jou, mijn lief. Dan juich en klim ik als de vroegste vogel naar de zon.
Ineens klinkt daar het prachtigste cantabile.
Zeg zelf. Eentje dat elke gedichtendag overleeft. Met dank aan dat zalige lief van mij.
William Shakespeare, de mooiste gedichten van, uit de reeks Wereldpoëzie – De Morgen bibliotheek, 2006. Wellicht alleen tweedehands nog te vinden, maar boeken genoeg vol poëzie van deze grote dichter!
Mijn broer en zijn vrouw verhuisden in april 2019 definitief naar Spanje. Een aantal jaren geleden hadden ze er een huis gekocht en het stap voor stap opgeknapt tot een juweeltje. Ik had mijn bedenkingen, zou je daar echt gelukkig kunnen zijn? Hij nodigde me uit om het zelf aan de lijve te ervaren.
Het voorbije weekend wandelde ik nog door een Spaans dorpje. Januari en een strak blauwe hemel boven mijn kop, 18 graden en zacht wuivende palmbomen. Het klinkt idylisch maar het is de werkelijkheid waarin mijn broer en schoonzus al een half jaar in leven.
Iedere dag sta ik op en zie hoe het licht in ons huis binnenstroomt, hoe het speelt op de flanken van de bergen.
Mijn broer ‘s ochtens voor het ontbijt.
Mijn broer is allesbehalve poëtisch. Het lijkt wel of het leven in Spanje hem veranderd heeft en na een kort logeerpartijtje snap ik hem helemaal. Wonen tussen de bergen en de zee in een land waar het tempo stukken lager ligt, dat doet iets met een mens. Op tien minuten staat hij aan het strand, evenlang om aan de voet van bergen te staan. Zijn huis is omringd door citroenvelden. Veel landelijker kan het niet. Het centrum van het dorp is anderhalve kilometer ver en is voorzien van gezellige terrasjes, pleintjes en maar liefst 3 supermarkten. Hij leeft als God in Frankrijk. Zij het iets zuidelijker. In Spanje dus.
Verhuizen naar Spanje
Een aantal jaren geleden begon Dirk over het plan. Dat hij een huis wou kopen in Spanje. Toen we er nog eens over hoorden was de akte al getekend. Het was een huis in goede conditie, een villa in Spaanse stijl, omringd met terrassen en een dakterras. Grond rondop en, a-typisch voor Spanje, zelfs een aparte garage. Tenslotte ontbrak het zwembad ook niet.
Alleen…. het huis was lange tijd niet bewoond geweest. Het onkruid groeide welig. Mijn broer – het Spaans niet machtig – ging aan de slag. Van een woestenij maakte hij een klein paradijs. Liters verf. Hij legde als één van de eersten zonnepanelen, dat was voor particulieren lange tijd niet moeilijk wegens allerlei reglementeringen. Hij liet palmbomen zetten. Ik zeg hem dikwijls dat hij iedere vierkante centimiter van hun huis en grond heeft omgedraaid en (af-)gekeurd om vervolgens in alles de perfectie te eisen, perfectie waar hij overigens zelf maanden en jaren aan werkte. Op en neer België-Spanje en weer terug. Het paradijs valt je niet in de schoot.
Verhuizen wij straks ook naar Spanje?
In alle eerlijkheid had ik nooit gedacht dat mijn broer en zijn vrouw daar zo gelukkig zouden zijn. Laat staan dat ik dacht dat zo’n huis in orde krijgen (en alle papieren erbij) zo ‘makkelijk’ zou zijn.
Just do it, zegt mijn broer. Ik denk: zo gaat dat wel niet, maar als ik hem zie, lijkt het een fluitje van een cent.
Het lief wil best ook wel naar Spanje verhuizen eens ons pensioen (geen idee wanneer!) er is. Iedere winter is hij de koude en de duisternis beu. Spanje is relaxter, mensen leven meer buiten, het mag allemaal wel wat trager, zeker buiten de grootsteden.
Ik val evengoed voor dat mooie klimaat, maar 10 minuten van de zee, ja, dàt is wel heel aantrekkelijk. En tenslotte, een half uurtje tot aan de luchthaven.
Het beste van 2 werelden: logeren!
Deze korte vakantie bij mijn broer heeft me veel deugd gedaan. Het doet altijd iets als je ziet dat je geliefden gelukkig zijn. Terwijl het in het thuisland donker was en regende, zag ik tegen een strak blauwe hemel bomen vol sinaasappelen en de citroenen hingen evengoed in overvloed. Het zwembad daagde mij iedere dag uit. ‘Je mag het natuurlijk wagen, maar ik raad het je niet aan’, zei mijn broer. Te koud nog. Maar het lonkte en het was klaar.
in het dorp
Levenslessen
Mijn broer leert me dat je gewoon je dromen moet volgen en er niet al te veel moet over nadenken. Gewoon doen en dan los je de obstakels wel op. Niet, zoals ik zelf ben, eerst alle mogelijke problemen zien en vervolgens zo moedeloos worden van wat allemaal kàn misgaan, dat er van de droom niets in huis komt.
Ik leerde van mijn broer dat de lat hoog mag liggen, maar dat je sowieso ook moet aanpassen. Zo verlegde hij meermaals de datum van zijn verhuizen naar Spanje. Tussen aankoop en complete afwerking zaten zo’n 3tal jaren van op en neer gaan. Dat moet best vermoeiend geweest zijn.
Het noodlot
Hij verhuisde definitief naar Spanje in april 2019 waar hij en zijn vrouw eindelijk konden genieten van een afgewerkte Spaanse villa. In september 2019 sloeg het noodlot toe. In de streek was er noodweer en de regen was zo hevig dat de dam het dreigde te begeven. De dam werd opengezet en hele dorpen stonden onder water. Mensen moesten worden gered met helicopters. Vier dagen lang was het huis van mijn broer afgesloten van de rest van de wereld. Hun auto’s waren volgelopen.
Gelukkig was het huis van mijn broer, zoals overigens vele typische Spaanse villa’s, op een verhoging gebouwd. De terrassen eromheen zijn ook verhoogd, je bereikt het huis via trappen. Hetzelfde geldt voor het zwembad. Spanjaarde bouwen hun zwembaden verhoogd en niet gelijk met de grond. Het zou iets te maken hebben met de nabijheid van de zee. Hoe dan ook, dag na dag keek mijn broer angstvallig toe of het water uiteindelijk het huis zou binnenstromen of niet.
Het scheelde niet veel, maar het huis werd gespaard. De grond rondom, de lage terrassen, waren herschapen tot één moeras.
Herbeginnen
Inmiddels is niets meer te zien van de felle overstroming. Containers modder en stenen werden weggebracht, terrassen heraangelegd, nieuwe tegels gelegd, kortom… een huzarenwerk. Ik denk dat dit de beste strategie is om tegenslag te verwerken: de handen in de mouwen steken en er weer volop voor gaan.
Makkelijk gezegd, denk ik weer, maar wellicht heeft mijn broer daar allemaal niet veel over nagedacht. Just do it, zal hij gedacht hebben.
