Categorie archief: (Week in) beeld

Snapshot diary

Snapshot diary week 48/2018 Putteke Winter en aftellen

(Week in) beeld, onderwijs, Reizen en uitstapjes, Snapshot diary, uitstapjes, , , , ,

Samengevat: het lief was deze week bovenal de kwaliteitsbewaker. Ik sloot mij het liefste op in mijn bureautje met veel werk. Hij koos voor korte uitstappen naar Hasselt en Putteke Winter. Ik wandelde met de wandelclub en bakte tussendoor mueslikoekjes die vooral door het lief gesmaakt werden. 

Putteke Winter en het lief

De mooiste momenten deze week staan allemaal op conto van het lief. Ik had er het hoofd en hart niet naar, maar hij was me deze week bijzonder nabij. Ik werd enkel en alleen gedreven door werken en ‘altijd maar voortdoen’. Het lief stelde voor om in Hasselt te eten (niet de friet) en om naar Diest te gaan om te genieten van Putteke Winter. Voor wie het niet kent: dat is een feeërieke wandeling door een provinciaal domein met lichtacts en een sprookjesachtig decor. Wij waren vorig jaar al van de partij in Diest en het lief herinnerde me eraan dat we dit jaar niet konden overslaan.

De wandeling was minder spectaculair dan vorig jaar en er was beduidend minder volk (misschien waren wij dit jaar vroeger) maar net door die rust genoten wij dubbel en dik. Moest je nog zin hebben om ook te genieten van Putteke Winter, check dan even de website. Er worden verschillende provinciale domeinen aangedaan.

Het aftellen is begonnen

Voor ons is het aftellen echt begonnen nu. Niet alleen worden de laatste lessen gegeven en zit het eerst trimester er bijna op, het is voor ons ook hopelijk het EINDE van een HALF JAAR chemo. Zeker weten we het niet, maar we hebben er goede hoop op. Als alles naar verwachting gaat, dan kan het leven hier langzamerhand weer ‘normaal’ worden. Dan hoeven we niet om de twee weken (en nu en dan tussendoor) naar het ziekenhuis. Dan wordt het lief niet tweewekelijks ziek gemaakt (want zo is het wel, die chemo maakt ook veel kapot dat goed is). Dan kunnen we weer eindelijk plannen maken !
Onze hoop is nu bovenal dat we bij de evaluatieonderzoeken deze maand het groen op licht krijgen. Groen licht om weer normaal te leven.
Ik geef eerlijk toe dat een andere optie totaal niet in mijn gedachten zit.

Duim maar mee als je wil !

Snapshot diary

Snapshot Diary week 47/2018 Niets is sterker dan de stilte

"Het Werk", (Week in) beeld, onderwijs, Snapshot diary, week in beelden, , , ,

Samengevat: dokters en ziekenhuizen. Dat voor het lief, dan voor mezelf. Ik zou een boekje kunnen maken over wachtzalen. Op zoek naar stilte en rust: wandelen en het bos. Bijscholing ICT, dat laatste is echt mijn ding. Al lang. Nu en dan een kerk binnenlopen. Het is er stil en God (what’s in a name) mag weten hoeveel mensen daar al in stilte hun hart tot rust brachten. 

Teveel onderwijswoorden

Dit was een week van teveel woorden. Woorden zoals ze in het onderwijs kennen: BOS, MOS of MOSO en nog een hele reeks andere afkortingen die ik kan samenvatten in vernieuwings- of hervormingsdrang. Dat dat niet in één twee drie goed loopt, dat is evident. Dat er vraagtekens worden gesteld al even vanzelfsprekend. Als het onderwijs als opdracht geeft kritische leerlingen te vormen, dan zou het onderwijs best ook wel kritisch zijn. Als men kritisch zijn als waarde onderschrijft (en als een kwaliteit van een leerling), dan mogen we hopen dat alle beleidsmakers die kritische zin ook waarderen in de leraren. Het zou toch maar triestig zijn anders. Maar goed, genoeg over dié woorden, er passeerden er ook andere.

Teveel woorden met te weinig licht

Zoals palliatief verlof. (Niet hier), maar mensen dichtbij die elkaar aflossen bij het waken bij een stervende. De mensen naar wie ik de postkaarten stuurde een paar weken geleden: dat het er nog altijd echt niet goed mee gaat. De gele hesjes. Het ‘normale’ van een ontslagvergoeding van € 400 000 in de nationale politiek. (Ik ben wellicht een armoezaaier als ik de orde van de cijfers bekijk, terwijl ik dat net niét ben).

En dan de woorden die hier niet meer gezegd worden

Alles wat met dit verhaal te maken heeft. Het is bijna taboe geworden. We kijken naar de kalender. Nog zoveel weken te gaan. Nog zoveel keer Gasthuisberg. En dan. Ja, wat dan ? Als stilte al groter kan zijn, dan is daarna nog groter. Of misschien komt dan de eerste opluchting. Zal er ooit volledige opluchting zijn ?

Snapshot diary

Week 46/2018 Laat ons de bladzijde omslaan

(Week in) beeld, mijmeringen, Snapshot diary, stress, Wandelen en wandeltips, , , , , ,

Samengevat: Een week waarin ik mij fysiek niet 100% voelde. Het boek ‘omringd door idioten’ moet ik nog lezen. Ik veronderstel dat het een uitdager is. Wandelen en koekjes bakken om niet toe te geven aan het totale gebrek aan energie. 

Nood aan extra energie

Ik hoorde van een collega die gigantisch veel sport, dat hij in een fysieke dip zat. Maar, zo ging hij verder, dankzij vitamines via de arts, voelde hij zich stukken beter. Ik sport geenszins zoveel, maar het gebrek aan energie is hier evengoed voelbaar. Het gaat allemaal lastiger, al impliceert dat nog beweging. Nee, hier leek het de voorgaande week alsof alles tot stilstand en er geen beweging meer in te krijgen is. Misschien moet ik dus net als die collega, aan de vitamines. Of op zoek naar extra energie.

Wijze raad

Dat een mens niet moet toegeven aan lethargie. Het is verleidelijk. Dan is het werk af, staat er niets dringends meer op die to do list, het lichaam is futloos, dus dan maar naar die zetel op dat bed want het lichaam (en de geest) is moe. Ik heb het vermoeden dat ik met alle gemak 3 maanden aan een stuk kan slapen, maar gelukkig vond ik donderdag de moed om toch nog eens te gaan wandelen en wel op een stuwdam en met (uiteraard) errond een stuwmeer. De zon was van de partij, de hemel knalblauw en ja, er bleek best nog wat energie in mij te zitten. Hoe meer kilometers ik afmaalde, hoe makkelijker het begon te gaan. Misschien was het de zon die mij continu van verse energie voorzag, maar bovenal verdenk ik dat de stilte mij nog het meest energiek maakte. Stilte als energie. Het is iets dat toch behoorlijk goed werkt. Net zoals omgekeerd lawaai zo vermoeit.

Koekjes bakken en verplicht lezen

In datzelfde verzet tegen lethargie bakte ik koekjes en nam ik weer mijn verplicht aantal te lezen bladzijden per dag op. Of liever, percentage, want ik lees op mijn Kindle. Ik moest tegen zondag aan 20% komen en het boek dat ik momenteel lees is niet iets om vlotjes weg te lezen.

Ik lees het in het Engels omdat de Nederlandse versie maar liefst zo’n kleine € 50 kost en via de Kindle $14. (Het rendeert echt wel, goed Engels studeren !).

Ik ben best bang van ‘niets doen’. Evengoed ga ik tekeer tegen de religie van productiviteit en efficiëntie, maar er zijn tijden dat ik echt denk: ik kan mezelf toch maar beter tot het een en ander verplichten. Zoals in tijden als deze dus.

Is het eigen aan november ?

Zal ik ook dit jaar op het eind van de maand gemengde gevoelens hebben over deze maand ? Kruipt de overgang van zomer (via herfst) in het lijf en is het een kwestie van aanpassen ? Of gaat het om het inkorten de dagen, het tekort aan licht ?
Dat ik daar allemaal eens flink wil over nadenken. November een beetje te lijf gaan bij wijze van spreken. Of letterlijk, want dat lijf voelt zich niet echt 100%.

Snapshot diary

Snapshot diary week 41/2018 De zee is altijd goed

(Week in) beeld, keuzes, mijmeringen, Snapshot diary, week in beelden, West-Vlaanderen, , , , , ,

Everything ahead of me

Een aantal weken geleden zou ik op vakantie gaan, we hadden immers een extra vrije dag. Ik had er echt naar uitgezien, het eerste weekend van oktober, maar uiteindelijk bleek ik zo ziek te zijn dat er helemaal niets van in huis kwam. Eind goed plan. Einde kamperen 2018. Althans, dat dacht ik. Maar het weer besloot mij te trakteren op een flinke scheut zomer. Zo goed, dat ik het caravannetje achter mijn auto koppelde en richting zee reed. Dat gaat zo snel als in één, twee, drie !

Het gevoel van vrijheid geeft mij dikwijls vleugels. Maar meer nog het geluid van de zee, de wind op mijn gezicht, het zalige fietsen in het Westvlaamse achterland.

Buiten in de zon

De voorbije week was ik dan ook zoveel mogelijk buiten. Zelfs op verkiezingsdag. Van West-Vlaanderen terug naar Vlaams-Brabant, op naar Limburg voor een zalige wandeling met het lief in Bokrijk. (Ook altijd een goed idee).

Fietsen in de zon, ontbijten in de zon. Geef toe, dit is toch gewoonweg zalig ?

Straks wordt het minder zomers – en dat is misschien maar goed ook – maar deze wijsheid onthoud ik zeker: buitenleven geeft mij altijd energie. Altijd !