Categoriearchief: (Week in) beeld

Snapshot diary

Snapshot diary week #11/2019 back to work

"Het Werk", (Week in) beeld, jongeren, onderwijs

Samengevat: Wij testten een nieuw hamburgrestaurant in Aarschot uit, ik zag samen met meer dan 100 leerlingen jeugdtheater en uiteraad is iedereen volop in verwachting van de lente. Ik voel me als een vis in het water in de vernieuwde fitnesszolder en genoot weer volop van het bloggen dat véél meer is dan enkel schrijven.

Na de krokusvakantie

Wij leraren weten het allemaal: één keer de krokusvakantie voorbij gaat het hard. Daar zijn de examens en straks is daar de paasvakantie. En de lente, ja die smaakt naar de zomervakantie. Niet dat we daar nu al veel van zien, maar we weten, het komt. Allemaal.

Back to normal

Hier gaat het leven langzaam zijn gewone gang. Of het ooit komt zoals vroeger weten we niet. Maar anders is niet noodzakelijk slechter.
De werkweek begon alvast goed voor mij. Ik mocht mee naar het jeugdtheater, Puin van Eden. Ik zal eerlijk zijn, meestal begrijp ik weinig van het theater en begrijpen de leerlingen er nog minder van. Het huidig theater dat wij als school voorgesteld krijgen is dikwijls provocerend en extreem. De rest van de werkweer zat overvol vergaderingen. Ik geef toe dat ik één van die leraren ben die liever méér tijd voor de klas zou staan in plaats van allerlei activiteiten waarbij het niet altijd duidelijk is wat het nut eigenlijk is.

Allerlei projectjes

Dat het leven langzaam normaal wordt is ook te zien aan de projecten die hier gaande zijn. Zo is Hugo’s kamer weer helemaal een ‘mans cave’ met hopen techniek. Hij probeert van alles te programmeren met het doel dat de aparaten volgen. Veel trial and error. Ik zou het niet volhouden.

Van bingewatchen naar véél sporten

Tijdens het krokusverlof nam ik de zolder opnieuw onder handen. Het is al lang een fitnesszolder maar de grootste activiteit was tegenwoordig het verzamelen van stof. Het lief zorgde voor een grote televisie en dankzij chromecast kan ik er mij zalig in het zweet werken terwijl ik Netflix. Het is een positieve evolutie. Geheel en al zonder schuldgevoel kan ik makkelijk twee afleveringen na elkaar zijn. Ik geef toe dat ik zelden de volle 2 afleveringen effectief sport. Maar zeer snel een vol uur. Zomaar een uur dat er flink gesport wordt.

Minder snoepen zou ook een goed gedacht zijn. Maar dat blijft heel verleidelijk !

Snapshot diary

Snapshot diary week #5/2019

"Het Werk", (Week in) beeld, kankerleed, mijmeringen, onderwijs, Snapshot diary, stress, , , , , ,

Snapshot diary – het leven is geen ponykamp

Vorige week verscheen er geen snapshot diary. Dat had niet te maken met gebrek aan inspiratie of tijd, maar met de vraag of ik er wel zou mee door gaan. Sedert dit gebeurde lijkt er (naar mijn aanvoelen) steeds minder licht in die snapshot diary’s te zitten. Niemand zit te wachten op een portie geklaag.

Op het werk zijn grote veranderingen op til die van de collega’s zware tol vragen. Er is verwarring, onzekerheid, boosheid, frustratie. Wat zal de toekomst brengen ? Niemand weet het. Wat zal het resultaat van alle veranderingen zijn ? Zal het ons verder brengen of is het

après nous le délouge ?

Dat weegt best wel.
Tel daarbij de bezoeken aan Gasthuisberg en het is strijden op twee fronten. Maar goed, er is …

Er is altijd ruimte, altijd licht

Maar deze snapshot diary is er ook om mij te herinneren dat er altijd licht is ! Vandaar dat deze snapshot diary misschien zal evolueren naar wat het licht van de voorbije week.

Trouw aan jezelf

Ik vond troost in het gedicht van Remco Campert én op de reacties erop. Mensen spraken er mij op aan, zowel via deze website als via mail of simpelweg mondeling.
Ik kreeg een persoonlijk bericht van iemand die me zei ‘ik durf dat niet, ik zou willen, maar ik durf het niet, openlijk verzet’.  
Ik had er alle begrip voor. Het vraagt moed om je nek uit te steken, om trouw te zijn aan je waarden en jezelf. Ik voel mezelf gezegend dat ik grote voorbeelden heb in mijn omgeving. Mensen die in woorden en gedrag trouw zijn aan wat ze echt geloven en geen moeite hebben om er eerlijk voor te gaan.

Boeddhisme

Een vriendin van mij verdiepte zich in het boeddhisme en ook al is mij dit niet onbekend, haar enthousiasme bracht me bij enkele boeken. Ik word geen boeddhist of aanhanger van het boeddhisme, maar boeken zoals deze geven mij adem en ruimte. Omdat ze mij een spiegel voorhouden of gewoonweg leren dat het ook anders kan. Dat er er andere perspectieven zijn. Dat zorgt weer voor beweging in mijn denken.
Wellicht is dat overigens de reden van mijn leeshonger. Nieuwe perspectieven ! Dingen bijleren ! De wereld ruimer maken. Het leven in een ruimer perspectief zien, of dat nu via boeken over het boeddhisme zijn of over bedrijfsculturen.

Rituelen

Mijn schoonmoeder, een krasse tachtiger met hopen levenswijsheid, intelligentie en veerkracht, decoreert haar huis naargelang de seizoenen. Het zijn kleine dingen die ze in haar huis verandert waardoor het duidelijk ‘herfst’ is, of kerstperiode, of lente. Nu wil ik daar helemaal niet aan beginnen, maar ik vind het ritmeren van de tijd best wel mooi. Ik geloof dat het vooral Daan (van maandagdaandag) is die mij hier gevoelig voor maakte. Ik hou helemaal niet van de winter, al doe ik alles om er toch het mooiste uit te halen. De winter zie ik eerder als een noodzakelijk kwaad.

Januari als één grote wachtzaal

Of misschien de heel winters zelfs. Ik wil graag, net als Daan, aandacht krijgen voor het ritme van de seizoenen, niet enkel voor wat de natuur betreft, dat lukt mij overigens aardig, maar ook voor de vele feesten die bij onze voorouders de tijd markeerden.

Maria Lichtmis

Bijgevolg waren het hier pannenkoeken op zaterdag omwille van Lichtmis. Veertig dagen na geboorte werden bij de joden kinderen aan het volk getoond. 25 december + 40 dagen is 2 februari. Blijkbaar was het eeuwen later een feest waarbij mensen kaarsen kregen als symbool om het onheil (duister) uit hun huis te houden. Nog altijd geen pannenkoek !
Ik las verder dat pannenkoeken kunnen verwijzen naar zon en maan, symbolen bij uitstek van het licht. Of pannenkoeken omdat je van boerderij kon veranderen bij lichtmis…

Wat er ook van zij, de pannenkoeken smaakte hier volop en het uitzien naar licht is hier bijzonder groot.

Daar werden we zondag dan weer volop op getrakteerd !



Snapshot diary

Snapshot diary week #03/2019 Teveel Gasthuisberg (weeral)

(Week in) beeld, kankerleed, Snapshot diary

Foto: studiedag KuLeuven, bezoek aan de dokter, quiche met spinazie en geitenkaas in de making, water en banaan leven, ontbijten met de collega’s en wandelen in de regen.

Teveel dokters en ziekenhuizen

Ik begon deze week, samen met enkele collega’s, met een studiedag die nogal wat om het lijf had. Wij begonnen in stijl met een ontbijt in de stad. Wij doen aan teambuilding nog voor iemand het ons vraagt.

Proclamatiezaal KULeuven

Geen rechtlijnig verhaal

De dag erop was het Gasthuisberg. Het kankerverhaal heeft zo zijn variaties, al is de trendlijn positief. Zei ik ooit al dat dat vermoeiend is ? Al die keren naar Gasthuisberg ? Iedere keer met de schrik om het hart. De zoveelste dokter – hoe vriendelijk ook – en het zoveelste ‘zijwegje’. Ach ja, ook dat nog. Ja natuurlijk. Kan allemaal.
Gasthuisberg als één immense wachtzaal. Want zo is het toch wel. Wellicht niet anders in andere (grote) ziekenhuizen veronderstel ik.

De kanker dringt overal door

Een paar weken geleden kreeg ik een mailtje van een vriendin waarmee ik zo’n kleine tien jaar een huis mee heb gedeeld. Zeg dus maar dat wij elkaar goed kennen. Tien jaar is niet niets. Zoals het dikwijls met vriendinnen uit verleden tijden hoeft het contact niet frequent te zijn. Je bent zo weer mee met het verhaal. Dat ik mijn vriendin de zomer niet had gezien weet ik dan volledig aan mezelf. Sedert mei waren we vooral met onszelf en de chemotherapie bezig.

Blijkt dat bij haar net hetzelfde is gebeurd. Evengoed in mei. Dat ze een helse zomer achter de rug had. Met kanker. Het lief en zij moeten op hetzelfde moment op oncologie zijn geweest.

Ik kon het nauwelijks bevatten. Het zal wellicht hoogst onwaarschijnlijk klinken maar tot 2 jaar kende ik niemand van dichtbij met kanker. Ik durf niet zeggen hoeveel er dat nu zijn.

Daad van rebellie

Op de meest regenachtige dag besloot ik te wandelen. Vijftien kilometer in heuvelachtig gebied. Op modderige paden. In de gietende regen. Het was mijn daad van rebellie: dat ik niet klein te krijgen ben. Wat ze daarboven aan stormen ook bekokstoven: ik sta recht ! Ik ga ervoor.

Het lijf wil niet mee

Mijn rebellie werd bestraft, wat mij overigens nog rebelser maakte. Het lijf werd koortsig en snotterig. Verstramde spieren. Korte nachten. Vele zakdoeken.

Het zal mij leren zeker ? Of net niet.

Snapshot diary

Snapshot diary week #2/2019 – De vlooybergtoren is back !

(Week in) beeld, jongeren, kankerleed, Kleine en grote levensfilosofieën, onderwijs, photo a day, , ,

Het leven komt langzaam weer op gang

Of toch helemaal niet zo langzaam. Want het lief stond te popelen om opnieuw aan het werk te gaan, ook al was de laatste chemo nog geen maand geleden en zal er wellicht nooit eerder zoveel ‘brol’ (zoals hij het noemt) in zijn lijf gezeten hebben.

Hij is dan ook vol goede moed gestart, gecombineerd met een revalidatieprogramma. Je zou het amper geloven maar zijn agenda is voller dan die van mij. Zal het lukken ? In alle eerlijkheid, niemand die het weet. Eén ding is zeker: hij is zeer snel terug aan het werk en de chemo zit nog in zijn lijf. Evengoed als een hoop psychische belasting. Maar terug werken en onder de mensen zijn geeft hem ook pakken energie.

We’ll see.

Loslaten. Hopen. Durven. Doen.

Back to work – ook voor mij

We gingen dus samen na de vakantie weer aan het werk. Hij met de mentale energie van iemand die naar zijn droomjob gaat (je weet pas hoe belangrijk iets is als je het gedwongen moet missen ?), ik met blij gemoed uitziend naar dat jonge volkje. Op de eerste dag stond er een studiedag op de agenda. Ik kan daar zo van genieten om de hersenen nog eens te pijnigen. Het is iets wat ik in mijn job soms wel mis. Te weinig intellectuele uitdaging.

Het tempo lag behoorlijk hoog, na 14 dagen verlof hadden de hersenen toch nogal wat startproblemen. Alsof het hele systeem toch efkes moest booten. Hopelijk geen teken van ouderdom. Maar hé, ik was mee.

Leerstijl en introversie

De studiedag wees mij nogmaals op het belang van verschillende leerstijlen. Als introvert zet je mij het beste, zoals mijn ouders vaak zeiden, ‘in een hoekje met een boekje’. Al dat interactief ‘gedoe’, dat ‘sociaal leren’, vertraagt mij in mijn leerproces.

Tegenwoordig heeft men de mond vol van interactief werken, teamwork, actief meewerken etc. maar ik blijf er bij dat dit niet voor iedereen de beste leerstijl is. Ik merk het ook tijdens mijn eigen lessen. Sommige leerlingen worden liever gerust gelaten. Ze luisteren actief, je kan soms aan hun gezicht zo zien dat hun hersenen in volle actie zijn. Zet ze in een groep om samen te werken en hun tempo vertraagt. Ze worden onzeker.

Eerlijkheidshalve moet ik er wel bij schrijven dat het voor sommige leerlingen net omgekeerd werkt. Ze dommelen in als het niet actief of sociaal wordt.

De Vlooybergtrap is herrezen !

Op de meest zonnige dag van de week (de enige ?) wandelde ik met een vriendin richting Vlooybergtoren. Na vandalisme was deze totaal verwoest maar wonderlijk genoeg in vrij korte tijd helemaal herrezen. De vernieling door de brand was afschuwelijk: er was amper nog een geraamte over. (Foto hier). Het zicht bovenaan de toren is geweldig ! De zon was op haar best, het was niet eens koud. Wat een fijne dag deze week !

Die dag was echter de enige dag met echt zonlicht. De rest van de dagen waren nat en donker. Daar is (volgens mij) maar één remedie tegen: regenjas en lopen ! Hup hup naar buiten. Want zelfs een beetje licht is beter dan tussen de muren blijven zitten omdat het regen. Rain is just confetti falling from the sky !

Hoe was jullie week ?

Fan van Snapshot Diary, hier vind je ze allemaal !