Snapshot diary – het leven is geen ponykamp

Vorige week verscheen er geen snapshot diary. Dat had niet te maken met gebrek aan inspiratie of tijd, maar met de vraag of ik er wel zou mee door gaan. Sedert dit gebeurde lijkt er (naar mijn aanvoelen) steeds minder licht in die snapshot diary’s te zitten. Niemand zit te wachten op een portie geklaag.

Op het werk zijn grote veranderingen op til die van de collega’s zware tol vragen. Er is verwarring, onzekerheid, boosheid, frustratie. Wat zal de toekomst brengen ? Niemand weet het. Wat zal het resultaat van alle veranderingen zijn ? Zal het ons verder brengen of is het

après nous le délouge ?

Dat weegt best wel.
Tel daarbij de bezoeken aan Gasthuisberg en het is strijden op twee fronten. Maar goed, er is …

Er is altijd ruimte, altijd licht

Maar deze snapshot diary is er ook om mij te herinneren dat er altijd licht is ! Vandaar dat deze snapshot diary misschien zal evolueren naar wat het licht van de voorbije week.

Trouw aan jezelf

Ik vond troost in het gedicht van Remco Campert én op de reacties erop. Mensen spraken er mij op aan, zowel via deze website als via mail of simpelweg mondeling.
Ik kreeg een persoonlijk bericht van iemand die me zei ‘ik durf dat niet, ik zou willen, maar ik durf het niet, openlijk verzet’.  
Ik had er alle begrip voor. Het vraagt moed om je nek uit te steken, om trouw te zijn aan je waarden en jezelf. Ik voel mezelf gezegend dat ik grote voorbeelden heb in mijn omgeving. Mensen die in woorden en gedrag trouw zijn aan wat ze echt geloven en geen moeite hebben om er eerlijk voor te gaan.

Boeddhisme

Een vriendin van mij verdiepte zich in het boeddhisme en ook al is mij dit niet onbekend, haar enthousiasme bracht me bij enkele boeken. Ik word geen boeddhist of aanhanger van het boeddhisme, maar boeken zoals deze geven mij adem en ruimte. Omdat ze mij een spiegel voorhouden of gewoonweg leren dat het ook anders kan. Dat er er andere perspectieven zijn. Dat zorgt weer voor beweging in mijn denken.
Wellicht is dat overigens de reden van mijn leeshonger. Nieuwe perspectieven ! Dingen bijleren ! De wereld ruimer maken. Het leven in een ruimer perspectief zien, of dat nu via boeken over het boeddhisme zijn of over bedrijfsculturen.

Rituelen

Mijn schoonmoeder, een krasse tachtiger met hopen levenswijsheid, intelligentie en veerkracht, decoreert haar huis naargelang de seizoenen. Het zijn kleine dingen die ze in haar huis verandert waardoor het duidelijk ‘herfst’ is, of kerstperiode, of lente. Nu wil ik daar helemaal niet aan beginnen, maar ik vind het ritmeren van de tijd best wel mooi. Ik geloof dat het vooral Daan (van maandagdaandag) is die mij hier gevoelig voor maakte. Ik hou helemaal niet van de winter, al doe ik alles om er toch het mooiste uit te halen. De winter zie ik eerder als een noodzakelijk kwaad.

Januari als één grote wachtzaal

Of misschien de heel winters zelfs. Ik wil graag, net als Daan, aandacht krijgen voor het ritme van de seizoenen, niet enkel voor wat de natuur betreft, dat lukt mij overigens aardig, maar ook voor de vele feesten die bij onze voorouders de tijd markeerden.

Maria Lichtmis

Bijgevolg waren het hier pannenkoeken op zaterdag omwille van Lichtmis. Veertig dagen na geboorte werden bij de joden kinderen aan het volk getoond. 25 december + 40 dagen is 2 februari. Blijkbaar was het eeuwen later een feest waarbij mensen kaarsen kregen als symbool om het onheil (duister) uit hun huis te houden. Nog altijd geen pannenkoek !
Ik las verder dat pannenkoeken kunnen verwijzen naar zon en maan, symbolen bij uitstek van het licht. Of pannenkoeken omdat je van boerderij kon veranderen bij lichtmis…

Wat er ook van zij, de pannenkoeken smaakte hier volop en het uitzien naar licht is hier bijzonder groot.

Daar werden we zondag dan weer volop op getrakteerd !