Ik laat dit citaat gewoon spreken voor zichzelf, zonder verdere commentaar. Ik las het in een boek dat ‘deugd’ deed. Ik vroeg me later af waarom dit zo was. Ik geloof dat het kwam uit het onbevooroordeelde. Geluk ook als los laten van allerlei oordelen, of dat nu positieve of negatieve zijn, maar gewoon ruimte maken alles te laten zijn zoals het is.
Edel Maex, Iedereen weet, Zen en religie in tijden van wetenschap, 141 blz., is uitgeven door Lannoo en o.a. bij Bol.com te koop voor € 17,50.
Verandering ligt bij vele mensen moeilijk en dat is maar goed ook. Veranderen om te veranderen heeft weinig zin. Je weet wat je hebt, maar niet wat er komen zal. Iets anders of op een nieuwe manier betekent niet per definitie dat het beter zal zijn, dus wil je toch verandering, dan kan je dat maar goed voorbereiden met één doel voor ogen: het moet beter zijn dan wat er was.
Daarom vind ik het nogal goedkoop dat mensen die kritisch zijn ten aanzien van nieuwigheden, worden weggezet als conservatief of weinig flexibel. Je kan ze ook als kwaliteitsbewaarders zien. Of mensen met traditie en ervaring, die niet zomaar wild zijn van eender welke vernieuwing.
Ik vind bovenstaand citaat geweldig. Opgedrongen verandering. Dààr zijn de meeste mensen tegen. Omdat ze het nut niet zien, de voordelen niet.
Dat mensen tegen verandering zouden zijn geloof ik overigens totaal niet . Onze hele consumptiemaatschappij draait om verandering. We volgen de droom van het betere. Mensen verlaten hun job, hun land en riskeren hun leven om een ander, beter leven te hebben.
Mensen zijn best wel te vinden om het op een andere manier te doen. Zien ze eenmaal de voordelen, dan zijn ze de grootste voortrekkers van verandering.
Voorbeelden genoeg in de geschiedenis !
Meer weten over dit boek ? Lees hier.
Onlangs had ik een gesprek (op zondag !) met een collega waarin ik mijn moeilijke verhouding met What’s App besprak. Ik had rond de middag een berichtje gekregen (groeps what’s app -werk); was er verder mee bezig (ik antwoordde) en belandde uiteindelijk bij een collega’ aan de telefoon. Toen zei hij dit:
“Ja, het is nu zondag. Het is 16.30 uur en je bent al van 12 uur bezig”.
Ik vroeg: hoezo, van 12 uur bezig ?
Welja, het eerste berichtje is van rond 12 uur en nu gaat het er nog over.
“Het is zondag“, zei de collega en ik dacht: Ja. Ook voor die collega. Ik bel die zomaar op op zondag. Niet dat dat niet mag. Maar het ging over iets triviaals. Niets dat niet kon wachten tot maandag. Vandaag was het zondag. Dus ja, waarom doen we dat eigenlijk ? What’s app en telefoneren over het werk voor zaken die compleet tijdens de werkuren kunnen gebeuren ?
Ik lees momenteel een boek over hoe gek het op het werk kan zijn en hoe een hele bedrijfscultuur er alles aan doet om het nog gekker te maken. Gelukkig is er ook licht: it doesn’t have te be crazy at work !
Eén van de zaken die er aangehaald wordt, is het belang van ongestoord en met volle focus werken. Dat levert niet alleen het meeste, maar ook het beste resultaat. Dat wordt overigens gesteund door de kennis van de menselijke neurologie.
Evengoed wordt het belang van een frisse geest onderlijnd. Het werk stoppen om 17 uur en weekends om de batterijen op te laden.
A fractured hour isn’t really an hour—it’s a mess of minutes.
Aldus de auteur de auteur van It doesn’t have to be crazy at work. Ik sta daar helemaal achter en zoek o zo naar focus en ‘flow’ maar die What’s app berichten kunnen soms een volledig uur van concentratie en goed werk om zeep helpen.
Iedere keer ik begin over de onrust die What’s app (of andere meldingen) mij geven, krijg ik dit als tegenargument. Het klopt helemaal en het helpt mij al een heel stuk verder door meldingen af te zetten. Maar zoals Jason Fried het zo goed zegt is het moeilijk om aan die ‘onmiddellijke vraag’ te weerstaan. Vandaar dat ik dit citaat maar even voor ogen hou:
The person with the question needed something and they got it.
The person with the answer was doing something else and had to stop.
That’s rarely a fair trade.
The problem comes when you make it too easy—and always acceptable—to pose any question as soon as it comes to mind.
Most questions just aren’t that pressing, but the urge to ask the expert immediately is irresistible.
Taking someone’s time should be a pain in the ass. Taking many people’s time should be so cumbersome that most people won’t even bother to try it unless it’s REALLY IMPORTANT! Meetings should be a last resort, especially big ones.
Door te telefoneren had ik inbreuk gemaakt op de zondag van mijn collega. ‘Het is zondag’ was het eerste wat ik hoorde als reactie. Niet als verzuchting, maar als wijs woord van iemand die meteen ‘to the point’ kwam en mij confronteerde met mijn eigen gedrag.
Ik had net hetzelfde gedaan. Iemands tijd genomen. Iemand uit zijn focus en gedachten gehaald, terwijl het helemaal niet hoefde.
It doesn’t have to be crazy at work. En al helemaal niet op zondag.
Ik leerde al veel uit het boek -dat nog niet eens helemaal uit is, maar ik geef alvast dit mee
Dat een CEO van een bedrijf dit volmondig zegt, vind ik geweldig. Hij ziet de waarde van familie. Voor je familie ga je door het vuur, daar vervagen de grenzen van engagement. Geweldig vindt hij dat. Dit geeft je leven zin en voldoening. Maar je ‘werk’ of je bedrijf is geen familie. Dat is begrensd. Dat is ‘maar’ werk, hoe hoog de kwaliteitseisen ook liggen. Er zijn grenzen en mensen blijven mensen, met nood aan tijd om op adem te komen, te herbronnen, samen te zijn met familie.
In grote bedrijven wordt dikwijls gegoocheld dat je er alles kan doen in vinden ‘op het werk’. Bedrijven met een fitness, een restaurant, kinderopvang etc.
Jason Fried waarschuwt hiervoor. In zekere zin nemen deze bedrijven je leven over, want daartegenover staat dikwijls dat je langer beschikbaar moet zijn of dat de grenzen tussen je persoonlijke leven en werk heel kwetsbaar worden.
Slechte communicatie, veel werkstress, het gebrek aan rust om met volle focus je werk te doen, kan leiden tot een lege batterij. Leeg voor het volledige bedrijf:
Ever been in a relationship where you’re endlessly annoyed by every little thing the other person does? In isolation, the irritating things aren’t objectively annoying. But in those cases it’s never really about the little things. There’s something else going on. The same thing can happen at work. Someone says something, or acts in a certain way, and someone else blows up about it. From afar it looks like an overreaction. You can’t figure out what the big deal is. There’s something else going on. The trust battery is dead.
A low trust battery is at the core of many personal disputes at work. It powers stressful encounters and anxious moments. When the battery is drained, everything is wrong, everything is judged harshly. A 10 percent charge equals a 90 percent chance an interaction will go south.
Put je mensen uit en je krijgt dit. Tot mijn spijt herkenbaar.
‘Calm’ is een woord dat voortdurend terugkomt in ‘It doesn’t need to be crazy at work’. De grondlijn is deze: zorg dat mensen in een zo groot mogelijke rust met volle focus hun werk kunnen doen. Bezorg ze geen nodeloze stress door nodeloze vergaderingen of onmogelijke deadlines. Om 17 uur laptop dicht betekent: niet meer aan het werk. Punt. Ook thuis niet meer. Idem dito voor het weekend en vakanties.
Als je werkt, werk met volle focus, al je energie de best mogelijke inspanning.
Als je niet werkt, doe dan eender wat (hobby, gezin, vakantie) met volle focus.
Ik denk dat dat zoiets is als mindfullness op het werk. Van CEO tot de jongste werknemer.
Geweldig schoon vind ik dat.
Jason Fried, It doesn’t need to be crazy at work, 240 blz., uitgegeven door Harper Collins.
Te koop bij o.a. Bol.com voor € 12,99.
Samenvatting : Eva Daeleman, bekend om haar radiowerk liep tegen een burn-out aan. In dit boek schrijft ze over haar ervaringen nà de burn-out, hoe ze durft te kiezen voor nieuwe wegen die meer bij haar passen. Nieuwe wegen betekent ook loslaten en risico’s durven nemen. Maar het kan. Bewijs is dit boek.
Er is een collega op het werk die nu en dan een liedje voor mij zingt. Niet van begin tot einde, maar enkel het refrein. Hij zingt ‘Laat het los’ van Marco Borsato. Echt over praten doen we niet, maar we verstaan elkaar wel in dat refrein.
Hij ziet het aan mijn gezicht, hoe ik gevangen in mijn hoofd vol gedachten zit en er weinig licht schijnt.
Laat het los, zingt hij met een glimlach. Ik glimlach, net op het moment de bel afgaat als call of duty en ik de leerlingen weer mag begroeten.
Ik ben een beetje lichter geworden. Dankjewel collega.
Laat het los.
Eva Daeleman, Omdat het kan, uitgeverij Horizon, te koop bij o.a. Bol.com voor € 21,99
