Categorie archief: stress

Waarom veel jongvolwassenen het zo moeilijk hebben

"Het Werk", geluk, jongeren, keuzes, Kleine en grote levensfilosofieën, mijmeringen, onderwijs, productiviteit, stress, stressed, wereldzaken, , , , ,

Simon Sinek over de millenials

Simon Sinek (vooral bekend om zijn boek ‘Start with Why) omschrijft hier o zo treffend waarom millenials het zo moeilijk hebben. “They are dealt a bad hand”, zegt hij.

4 oorzaken ziet hij :

  1. Parenting (Opvoeding)
    Waarin hij de opvoedingsstijl hekelt waarin continu aan jongeren wordt gezegd dat ze eender wat kunnen bereiken en eender wat kun worden. Een cultuur waarin iedereen een medaille krijgt, verliezer of winnaar (waardoor de medaille niets meer waard is), waar ze continu te horen kregen dat ze o zo bijzonder waren.
    ‘Dealt a bad hand’ staat in deze context. Sinek heeft het over ‘failed parenting strategies’. Ook het onderwijs is medeplichtig : punten geven om van het geklaag van ouders af te zijn.Volgens Sinek is de confrontatie met de realiteit gigantisch en resulteert dit failed parenting in een laag zelfbeeld.
  2. Technology (Technologie)
    Waarbij het vooral over sociale media gaat. Het leven lijkt overal geweldig te zijn, iedereen lijkt het allemaal voor elkaar te hebben. De verslaving (niet eigen aan milleniums) dopamine, het belang dat wordt gehecht aan ‘likes’. Dopamine is zwaar verslavend, net als bij een sigarettenverslaving. Sinek spreekt over vage relaties (via sociale media) versus het oefenen in sociale vaardigheden met mensen.
    Sinek is niet tegen smartphones of sociale media, hij waarschuwt wel voor verslaving.
  3. Impatience (Ongeduld)
    Alles nu ! We leven in een wereld van instant bevrediging. Online aankopen, binge watching, het gaat onmiddelijk. Zelfs een ‘date’ vraagt nog weinig sociale vaardigheden. Daartegenover staat dat echte voldoening zelden uit instant bevrediging komt. Liefde, voldoening in het werk, het vraagt tijd.
  4. Environment (Werkomgeving)
    Jongeren die terecht komen in omgevingen die meer bezig zijn met cijfers dan wel met mensen. Omdat ook de werkomgevingen gericht zijn op snelle en directe resultaten, krijgen jongeren de tijd niet meer om te leren en om te groeien. Sinek verwijt hier de bedrijven leiderschap. Het erge is, volgens Sinek, dat jongeren het zichzelf kwalijk nemen als ze niet (onmiddellijk) slagen, terwijl dit juist niet de normale  gang van zaken is. Groei is nodig.

Maar ik ben veel ouder ! ?

Ik behoor helemaal niet tot de categorie jongeren waarover Simon Sinek het heeft (geboren na 1985) maar toch herken ik zaken. Ik ben helemaal niet opgevoed in een wereld van ‘je kan alles’, of ‘je bent geweldig’, maar sociale media is ook mijn leven binnengeslopen en nu en dan merk ik dat er niet alleen goede kanten aan zijn. Ongeduld is mij niet vreemd, al ben ik er mij echt van bewust en probeer ik nu en dan een stapje terug te doen. Dat bewustzijn is toch al iets.

 

Snapshot diary

Week 46/2018 Laat ons de bladzijde omslaan

(Week in) beeld, mijmeringen, Snapshot diary, stress, Wandelen en wandeltips, , , , , ,

Samengevat: Een week waarin ik mij fysiek niet 100% voelde. Het boek ‘omringd door idioten’ moet ik nog lezen. Ik veronderstel dat het een uitdager is. Wandelen en koekjes bakken om niet toe te geven aan het totale gebrek aan energie. 

Nood aan extra energie

Ik hoorde van een collega die gigantisch veel sport, dat hij in een fysieke dip zat. Maar, zo ging hij verder, dankzij vitamines via de arts, voelde hij zich stukken beter. Ik sport geenszins zoveel, maar het gebrek aan energie is hier evengoed voelbaar. Het gaat allemaal lastiger, al impliceert dat nog beweging. Nee, hier leek het de voorgaande week alsof alles tot stilstand en er geen beweging meer in te krijgen is. Misschien moet ik dus net als die collega, aan de vitamines. Of op zoek naar extra energie.

Wijze raad

Dat een mens niet moet toegeven aan lethargie. Het is verleidelijk. Dan is het werk af, staat er niets dringends meer op die to do list, het lichaam is futloos, dus dan maar naar die zetel op dat bed want het lichaam (en de geest) is moe. Ik heb het vermoeden dat ik met alle gemak 3 maanden aan een stuk kan slapen, maar gelukkig vond ik donderdag de moed om toch nog eens te gaan wandelen en wel op een stuwdam en met (uiteraard) errond een stuwmeer. De zon was van de partij, de hemel knalblauw en ja, er bleek best nog wat energie in mij te zitten. Hoe meer kilometers ik afmaalde, hoe makkelijker het begon te gaan. Misschien was het de zon die mij continu van verse energie voorzag, maar bovenal verdenk ik dat de stilte mij nog het meest energiek maakte. Stilte als energie. Het is iets dat toch behoorlijk goed werkt. Net zoals omgekeerd lawaai zo vermoeit.

Koekjes bakken en verplicht lezen

In datzelfde verzet tegen lethargie bakte ik koekjes en nam ik weer mijn verplicht aantal te lezen bladzijden per dag op. Of liever, percentage, want ik lees op mijn Kindle. Ik moest tegen zondag aan 20% komen en het boek dat ik momenteel lees is niet iets om vlotjes weg te lezen.

Ik lees het in het Engels omdat de Nederlandse versie maar liefst zo’n kleine € 50 kost en via de Kindle $14. (Het rendeert echt wel, goed Engels studeren !).

Ik ben best bang van ‘niets doen’. Evengoed ga ik tekeer tegen de religie van productiviteit en efficiëntie, maar er zijn tijden dat ik echt denk: ik kan mezelf toch maar beter tot het een en ander verplichten. Zoals in tijden als deze dus.

Is het eigen aan november ?

Zal ik ook dit jaar op het eind van de maand gemengde gevoelens hebben over deze maand ? Kruipt de overgang van zomer (via herfst) in het lijf en is het een kwestie van aanpassen ? Of gaat het om het inkorten de dagen, het tekort aan licht ?
Dat ik daar allemaal eens flink wil over nadenken. November een beetje te lijf gaan bij wijze van spreken. Of letterlijk, want dat lijf voelt zich niet echt 100%.

Dinsdagwijsheid: waarom wil ik zo graag op vakantie? Vlucht of keuze ?

citaat, Dinsdagwijsheid, Kleine en grote levensfilosofieën, lijstjes, mijmeringen, stress, wijs, , , , ,

Vlucht of keuze

Toen ik dit citaat van Seth Godin  las, voel ik mij onmiddellijk aangesproken. Ik denk immers héél veel over ‘de volgende vakantie’. En ik geef eerlijk toe, er zit ook een stuk vluchten in. Is nood hebben aan vakantie slecht dan ? Tuurlijk niet, er zijn tal van voordelen aan vakantie, maar wanneer het enkel en alleen een vlucht wordt, dan is het misschien niet verkeerd om eens na te denken waarom je persé altijd weg wil. Dus dacht ik er zelf eens goed over na.

Redenen waarom ik op vakantie ga

Ik denk dat ik mij eerst moet afvragen waarom ‘vakantie’ mij zo aantrekt. Dan kan ik misschien meteen invullen waarom die nood zo groot is.

  1. Qualitytime met het lief. Vakanties versterken onze relatie. Wat wij doen of waar we zijn heeft er op zich niet veel mee te maken. Het belangrijkste is dat wij tijd maken voor elkaar. Daar hoef je natuurlijk niet voor op vakantie te gaan, maar de werkelijkheid is dat wij, eenmaal thuis, verdwijnen in onze klusjes, werk, de eigen sociale contacten en hobby’s.
    Soms ‘doen we alsof we op vakantie zijn’, een heerlijke methode is dat. Dan trekken we s’morgens ergens naar toe, om te wandelen of zo, of we gaan eten in een naburige stad. Ook dan hebben wij dat vakantiegevoel, ook al duurt het soms maar vier uur in plaats van dagen aan een stuk.
    Voila, zo kan het ook !
  2. Actief buitenleven: Wanneer we (of ik alleen) op vakantie ben, dan ben ik ontzettend veel tijd buiten in de natuur of plan ik stadsbezoeken en geniet ik van musea. Het is ‘evident’ als ik op vakantie ga. Ik stel er mij geen vragen rond, het is de kracht van de gewoonte, vandaar dat het geen inspanning vraagt.
    Niets houdt mij tegen om dit ook in mijn ‘gewone’ leven te integreren, op weekends, op dagen dat ik niet moet werken, zelfs ‘s avonds na het werk. Of ik organiseer voor mezelf ‘micro-adventures’.
  3. Ik ben offline en slecht bereikbaar. Dat is wel echt een groot voordeel aan vakantie. Blijkbaar heb ik geen moeite om offline te zijn op vakantie, of niet in te gaan om mails en berichtjes. Op de of andere manier lukt mij dat ‘thuis’ niet. Dan heb ik een ‘drive’ om altijd ‘on top of everything’ te zitten. Vakantie is voor mij loslaten.
    Waarom lukt mij dat thuis niet ? Ik merk dat dat online zijn voor mij echt erover is en het mij soms onrustig maakt. Dus hier is echt serieus werk aan de winkel ! Hier is het mijzelf al duidelijk, hier gaat het duidelijk meer over vlucht dan wel keuze, ik wil helemaal niet zoveel online zijn !)
  4. Ik lees en schrijf veel op vakantie. Het lijkt alsof mijn geest dan vrij genoeg is om van alles te absorberen, om heel rustig uren te lezen. Ik kijk nauwelijks op de klok. Ook hier: loslaten. Dat ik het kan op vakantie. Dat het moeilijk is daarbuiten.
    Het meest evidente (zoals ongeveer met alles) is dat ik gewoon tijd inplan om te lezen en te schrijven. Dat doe ik nu ook al maar ik blijf toch teveel tijd verliezen aan sociale media (punt 3) en soms ook regelrecht televisie. Met sociale media en televisie is het zoals met het persé op vakantie willen. Op zich is het prima als je er voor kiest, maar niet als het een vlucht (of uitstelgedrag) wordt.

Evenwicht vinden tussen drukte en rust

Blijft mij te vertellen dat wij toch alweer een volgende vakantie geboekt hebben en ik daar helemaal achter sta. De feestmaand december is voor mij er compleet over. Wij proberen het aantal feestjes beperkt te houden, maar we ontsnappen niet aan een aantal regelrechte sociale verplichtingen. “Waarom zeg je dan geen nee tegen die feestjes ?”. Ik ken mensen die dat doen, maar ik krijg het niet over mijn hart. Het gaat om mensen die wij graag zien en die ons er echt wel graag bij hebben. Het gaat om familie en dat vind ik (en wij) toch nog altijd héél belangrijk, ook al betekent dat  familiefeestje die geweldig veel energie kosten. Sedert wij tijdens de kerstvakantie ook op vakantie gaan kan ik er beter mee leven. Ik weet dat er dan ook weer een tijd komt van rust en afzondering.

Toch vind ik het sowieso een mooie denkoefening. Waarom heb je geweldige nood aan sommige zaken ? Wat zit daar achter ? Is het vlucht of keuze ? Waarom check ik mijn telefoon meer dan nodig is ?

Snapshot diary

Snapshot diary week #37/2018 een week van wachten

(Week in) beeld, kankerleed, sport, stress, stressed, , , , , , ,

Een beslissende week

Deze week stond al lange tijd in mijn/onze kalender, want op donderdag zouden we meer weten over onze toekomst. Er stond immers een eerste evaluatie-gesprek op Gasthuisberg gepland, samen met een hoop bijkomende onderzoeken.

De crash – de nood aan zelfzorg

Dinsdagavond crashte ik compleet. Ik had er twee werkdagen op zitten, kwam ‘s avonds thuis en het leek alsof ik het gewoon niet meer kon opbrengen. Alles. En nee, het ging niet slecht op het werk, ik heb hier thuis het liefste lief dat ik mogelijk acht, ik word omringd door lieve en warme mensen. Maar ik dacht echt: het hoeft niet meer. Dit is zo’n malle molen, dit is gewoon teveel. Nu ik dit schrijf weet ik niet hoe ik dan toch weer de moed vond. Wellicht omdat je soms gewoon niet anders kan dan verder doen.

Op woensdag wou het lief naar zijn schaakclub om zijn vrienden nog eens te ontmoeten. Ik zag er geweldig tegen op. Het lief kan niet zo ver met de auto rijden en wat zou ik doen, 3 uur lang ? Een terrasje doen, Tessenderlo verkennen, oké, maar 3 uur ? Dat was genoeg om gek te worden. Anderzijds kon ik onmogelijk ‘nee’ zeggen. Hier had hij al maanden naar uit gezien. ‘Een beetje normaal leven’ en ja, hij was afhankelijk van mij als chauffeur. Op donderdag stond er een hele dag onderzoeken gepland en ook hier zou ik van de partij zijn.

 

Gelukkig vond ik voor mezelf een oplossing. Ik stippelde een wandeling uit in Tessenderlo zodat de 3 uur zo voorbij gingen en ik toch wat ontspanning vond. ‘s Avonds trakteerde ik mijzelf op een saunaatje hier op onze zolder. Doe ik te weinig.

Ik wist dat donderdag een slopende dag zou worden, van de ene hoek van Gasthuisberg naar de andere, geen vaste kamer (zoals bij de chemotherapie) en lange uren ertussen. Ik slaagde erin om te werken. Met de laptop op mijn schoot. Nu nog onthouden de volgende keer oordopjes mee te doen. Maar hé, het hielp. Niet dat ik zoveel werk heb, maar het werken gaf mij het gevoel dat ik ook nog meester over mijn leven was. Dat er ook nog iets van mij was.

Zelfzorg

Volgens Garmin heb ik deze week 299 minuten gesport. Dat is behoorlijk veel voor mij en ik ben tevreden. Dat sporten, ik heb veelal het gevoel dat het een kwestie van moeten en overleven is. Eerst en vooral, ik sport alleen. Ik loop, zwem, fiets, wandel alleen. Het is mijn lichaam, mijn hartslag, mijn tijd, weg van de wereld. Ik doe het voor niemand anders. Niemand zegt me hoe snel of hoe traag het moet gaan en bij het lopen beslis ik soms op de eigenste seconde of ik links of rechts verder loop. Ik vind er soms doodgewoon de allerbeste troost in. 

Dat ik kwaad ben, heel erg kwaad. En dat het lopen kalmeert, mij terug rustig maakt. Dat het relativeert. Dat ik alle frustratie kan weg ‘stoempen’ als ik hier de Hagelandse Heuvels op rij. ‘Ge zult mij niet hebben’, ook al rijd ik in de allertraagste versnelling.

De goed nieuwsshow

Donderdag kregen we goed nieuws. Het woord ‘optimistisch’ viel. Er waren geen uitzaaiingen te zien. Ook niet op de longen. Zelf begrijp ik niet alles, kan kanker dan zo hevig zijn dat er zelfs te midden een heel agressieve kankerkuur toch nog tumoren verschijnen ? Of hebben ze in mei niet alles onderzocht ?

Dat de medicatie toch iets minder lichter zou worden. Dan toch. Dat die professor zo vriendelijk en warm was dat ik hem wel wou knuffelen van blijdschap (maar gewoon stom geslagen naar hem glimlachte) en nee, ik zou het ook niet echt doen. Meer nog, dat we de chemo een weekje mochten uitstellen. Nu en ook in het herfstverlof. Want dat hadden we gevraagd, omdat we o zo graag op vakantie willen zonder al te veel chemische oorlogsvoering in het bloed.

Hip hip hoera !

Wij zijn weer even normaal

Aanvankelijk beseften we het niet goed, maar langzaam drong het tot ons door: alles wijst erop dat dit toch goed komen zal. Weerom, geen garantie (dat geven ze echt niet), maar ook geen enkel teken van het tegendeel. We namen er de kalender bij : 7 december zou de laatste chemo zijn ! Dat is nog in het eerste trimester (zo rekenen wij in tijd), nog in DIT trimster, dus toch niet zo ver ? Er zou een vakantie volgen waarin GEEN chemo was !

Van pure blijdschap gingen we er even op uit naar Lier. Kijken naar doodgewone dingen. Koffie drinken. Blij zijn. Rondwandelen als doodgewone mensen.

Volgende week staat er weer een chemo op de agenda. We beseffen heel goed dat het dan weer bergaf gaat. Maar er is wel licht aan de tunnel. Hoera, hoera !