Categorie archief: stress

Dinsdagwijsheid: waarom wil ik zo graag op vakantie? Vlucht of keuze ?

13 november 2018citaat, Dinsdagwijsheid, Kleine en grote levensfilosofieën, lijstjes, mijmeringen, stress, wijsbalans leven werk, keuzes, mijmeringen, relatie, stress, vakantieKaat

Vlucht of keuze

Toen ik dit citaat van Seth Godin las, voel ik mij onmiddellijk aangesproken. Ik denk immers héél veel over ‘de volgende vakantie’. En ik geef eerlijk toe, er zit ook een stuk vluchten in. Is nood hebben aan vakantie slecht dan ? Tuurlijk niet, er zijn tal van voordelen aan vakantie, maar wanneer het enkel en alleen een vlucht wordt, dan is het misschien niet verkeerd om eens na te denken waarom je persé altijd weg wil. Dus dacht ik er zelf eens goed over na.

Redenen waarom ik op vakantie ga

Ik denk dat ik mij eerst moet afvragen waarom ‘vakantie’ mij zo aantrekt. Dan kan ik misschien meteen invullen waarom die nood zo groot is.

Qualitytime met het lief. Vakanties versterken onze relatie. Wat wij doen of waar we zijn heeft er op zich niet veel mee te maken. Het belangrijkste is dat wij tijd maken voor elkaar. Daar hoef je natuurlijk niet voor op vakantie te gaan, maar de werkelijkheid is dat wij, eenmaal thuis, verdwijnen in onze klusjes, werk, de eigen sociale contacten en hobby’s.
Soms ‘doen we alsof we op vakantie zijn’, een heerlijke methode is dat. Dan trekken we s’morgens ergens naar toe, om te wandelen of zo, of we gaan eten in een naburige stad. Ook dan hebben wij dat vakantiegevoel, ook al duurt het soms maar vier uur in plaats van dagen aan een stuk.
Voila, zo kan het ook !
Actief buitenleven: Wanneer we (of ik alleen) op vakantie ben, dan ben ik ontzettend veel tijd buiten in de natuur of plan ik stadsbezoeken en geniet ik van musea. Het is ‘evident’ als ik op vakantie ga. Ik stel er mij geen vragen rond, het is de kracht van de gewoonte, vandaar dat het geen inspanning vraagt.
Niets houdt mij tegen om dit ook in mijn ‘gewone’ leven te integreren, op weekends, op dagen dat ik niet moet werken, zelfs ‘s avonds na het werk. Of ik organiseer voor mezelf ‘micro-adventures’.
Ik ben offline en slecht bereikbaar. Dat is wel echt een groot voordeel aan vakantie. Blijkbaar heb ik geen moeite om offline te zijn op vakantie, of niet in te gaan om mails en berichtjes. Op de of andere manier lukt mij dat ‘thuis’ niet. Dan heb ik een ‘drive’ om altijd ‘on top of everything’ te zitten. Vakantie is voor mij loslaten.
Waarom lukt mij dat thuis niet ? Ik merk dat dat online zijn voor mij echt erover is en het mij soms onrustig maakt. Dus hier is echt serieus werk aan de winkel ! Hier is het mijzelf al duidelijk, hier gaat het duidelijk meer over vlucht dan wel keuze, ik wil helemaal niet zoveel online zijn !)
Ik lees en schrijf veel op vakantie. Het lijkt alsof mijn geest dan vrij genoeg is om van alles te absorberen, om heel rustig uren te lezen. Ik kijk nauwelijks op de klok. Ook hier: loslaten. Dat ik het kan op vakantie. Dat het moeilijk is daarbuiten.
Het meest evidente (zoals ongeveer met alles) is dat ik gewoon tijd inplan om te lezen en te schrijven. Dat doe ik nu ook al maar ik blijf toch teveel tijd verliezen aan sociale media (punt 3) en soms ook regelrecht televisie. Met sociale media en televisie is het zoals met het persé op vakantie willen. Op zich is het prima als je er voor kiest, maar niet als het een vlucht (of uitstelgedrag) wordt.

Evenwicht vinden tussen drukte en rust

Blijft mij te vertellen dat wij toch alweer een volgende vakantie geboekt hebben en ik daar helemaal achter sta. De feestmaand december is voor mij er compleet over. Wij proberen het aantal feestjes beperkt te houden, maar we ontsnappen niet aan een aantal regelrechte sociale verplichtingen. “Waarom zeg je dan geen nee tegen die feestjes ?”. Ik ken mensen die dat doen, maar ik krijg het niet over mijn hart. Het gaat om mensen die wij graag zien en die ons er echt wel graag bij hebben. Het gaat om familie en dat vind ik (en wij) toch nog altijd héél belangrijk, ook al betekent dat familiefeestje die geweldig veel energie kosten. Sedert wij tijdens de kerstvakantie ook op vakantie gaan kan ik er beter mee leven. Ik weet dat er dan ook weer een tijd komt van rust en afzondering.

Toch vind ik het sowieso een mooie denkoefening. Waarom heb je geweldige nood aan sommige zaken ? Wat zit daar achter ? Is het vlucht of keuze ? Waarom check ik mijn telefoon meer dan nodig is ?

Snapshot diary week #37/2018 een week van wachten

17 september 2018(Week in) beeld, kankerleed, sport, stress, stressedfietsen, gasthuisberg, kanker, lopen, sporten, stress, wandelen, zelfzorgKaat

Een beslissende week

Deze week stond al lange tijd in mijn/onze kalender, want op donderdag zouden we meer weten over onze toekomst. Er stond immers een eerste evaluatie-gesprek op Gasthuisberg gepland, samen met een hoop bijkomende onderzoeken.

De crash – de nood aan zelfzorg

Dinsdagavond crashte ik compleet. Ik had er twee werkdagen op zitten, kwam ‘s avonds thuis en het leek alsof ik het gewoon niet meer kon opbrengen. Alles. En nee, het ging niet slecht op het werk, ik heb hier thuis het liefste lief dat ik mogelijk acht, ik word omringd door lieve en warme mensen. Maar ik dacht echt: het hoeft niet meer. Dit is zo’n malle molen, dit is gewoon teveel. Nu ik dit schrijf weet ik niet hoe ik dan toch weer de moed vond. Wellicht omdat je soms gewoon niet anders kan dan verder doen.

Op woensdag wou het lief naar zijn schaakclub om zijn vrienden nog eens te ontmoeten. Ik zag er geweldig tegen op. Het lief kan niet zo ver met de auto rijden en wat zou ik doen, 3 uur lang ? Een terrasje doen, Tessenderlo verkennen, oké, maar 3 uur ? Dat was genoeg om gek te worden. Anderzijds kon ik onmogelijk ‘nee’ zeggen. Hier had hij al maanden naar uit gezien. ‘Een beetje normaal leven’ en ja, hij was afhankelijk van mij als chauffeur. Op donderdag stond er een hele dag onderzoeken gepland en ook hier zou ik van de partij zijn.

Gelukkig vond ik voor mezelf een oplossing. Ik stippelde een wandeling uit in Tessenderlo zodat de 3 uur zo voorbij gingen en ik toch wat ontspanning vond. ‘s Avonds trakteerde ik mijzelf op een saunaatje hier op onze zolder. Doe ik te weinig.

Ik wist dat donderdag een slopende dag zou worden, van de ene hoek van Gasthuisberg naar de andere, geen vaste kamer (zoals bij de chemotherapie) en lange uren ertussen. Ik slaagde erin om te werken. Met de laptop op mijn schoot. Nu nog onthouden de volgende keer oordopjes mee te doen. Maar hé, het hielp. Niet dat ik zoveel werk heb, maar het werken gaf mij het gevoel dat ik ook nog meester over mijn leven was. Dat er ook nog iets van mij was.

Zelfzorg

Volgens Garmin heb ik deze week 299 minuten gesport. Dat is behoorlijk veel voor mij en ik ben tevreden. Dat sporten, ik heb veelal het gevoel dat het een kwestie van moeten en overleven is. Eerst en vooral, ik sport alleen. Ik loop, zwem, fiets, wandel alleen. Het is mijn lichaam, mijn hartslag, mijn tijd, weg van de wereld. Ik doe het voor niemand anders. Niemand zegt me hoe snel of hoe traag het moet gaan en bij het lopen beslis ik soms op de eigenste seconde of ik links of rechts verder loop. Ik vind er soms doodgewoon de allerbeste troost in.

Dat ik kwaad ben, heel erg kwaad. En dat het lopen kalmeert, mij terug rustig maakt. Dat het relativeert. Dat ik alle frustratie kan weg ‘stoempen’ als ik hier de Hagelandse Heuvels op rij. ‘Ge zult mij niet hebben’, ook al rijd ik in de allertraagste versnelling.

De goed nieuwsshow

Donderdag kregen we goed nieuws. Het woord ‘optimistisch’ viel. Er waren geen uitzaaiingen te zien. Ook niet op de longen. Zelf begrijp ik niet alles, kan kanker dan zo hevig zijn dat er zelfs te midden een heel agressieve kankerkuur toch nog tumoren verschijnen ? Of hebben ze in mei niet alles onderzocht ?

Dat de medicatie toch iets minder lichter zou worden. Dan toch. Dat die professor zo vriendelijk en warm was dat ik hem wel wou knuffelen van blijdschap (maar gewoon stom geslagen naar hem glimlachte) en nee, ik zou het ook niet echt doen. Meer nog, dat we de chemo een weekje mochten uitstellen. Nu en ook in het herfstverlof. Want dat hadden we gevraagd, omdat we o zo graag op vakantie willen zonder al te veel chemische oorlogsvoering in het bloed.

Hip hip hoera !

Wij zijn weer even normaal

Aanvankelijk beseften we het niet goed, maar langzaam drong het tot ons door: alles wijst erop dat dit toch goed komen zal. Weerom, geen garantie (dat geven ze echt niet), maar ook geen enkel teken van het tegendeel. We namen er de kalender bij : 7 december zou de laatste chemo zijn ! Dat is nog in het eerste trimester (zo rekenen wij in tijd), nog in DIT trimster, dus toch niet zo ver ? Er zou een vakantie volgen waarin GEEN chemo was !

Van pure blijdschap gingen we er even op uit naar Lier. Kijken naar doodgewone dingen. Koffie drinken. Blij zijn. Rondwandelen als doodgewone mensen.

Volgende week staat er weer een chemo op de agenda. We beseffen heel goed dat het dan weer bergaf gaat. Maar er is wel licht aan de tunnel. Hoera, hoera !

Creative Flow – 365 dagen mindfulness – Jocelyn De Kwant

1 juni 2018Boek in citaten, boeken, gelezen, Kleine en grote levensfilosofieën, literatuur : gelezen boeken, mijmeringen, review, stress, stressedaangeraden, boek, creatief, destress, flow, mijmeringen, mindfulness, review, stilstaan, stressKaat

Creative Flow: al even mijn metgezel

Dat ik een stresskip ben is geweten. Dat ik energie teveel heb en onrust mij niet vreemd is al evengoed. Om tot rust te komen loop ik, wandel ik en lees ik. Ik geloof heel erg in de kracht van mindfulness: waarbij je samenvalt met het moment en je hoofd niet in het verleden of in de toekomst is. Tenslotte is er alleen maar nu.

Het boek Creative Flow is exact wat de titel beweert: door de (kleine) creatieve voorstellen kan je even alles loslaten en is er geen enkel moeten. Ik ben niet iemand die in yogahouding het hoofd vrij kan maken. Er komt wel altijd iets voorbij. Maar met dit boek lukt dat wel. Niet in yogahouding, maar door mij als een argeloos aan de opdracht van de dag over te geven. Meestal gewoon met de bekende 4-kleurenbic. Al hoeft zelfs dat niet.

Opdrachten die je even doen stilstaan

De opdrachten zijn veelzijdig en daar hou ik wel van. Soms zijn ze bezinnend, soms dagen ze je uit om iets nieuws te proberen. Of je tekent een blad vol spiraaltjes in allerlei kleuren. Mocht je al denken dat het altijd om ‘tekenen en kleuren’ gaat, dan zit je er naast. Ik geef toe dat ik dat aanvankelijk dacht toen ik de cover van het boek zag.

Rechtsboven een ingevuld blad uit Creative Flow. Je ziet meteen dat ik geen talent heb! Maar daar gaat het niet om. Ik was wel even helemaal uit mijn hoofd en bij het moment !

Kan een boek rust brengen ?

Dit boek bracht me al meermaals tot rust. Toen ik mij op de camping plots begon te ergeren aan de totaal onverwacht gietende regen. Ik besef heel goed dat mij ergeren de situatie het alleen maar erger maakt. Een kwartiertje in dit boek en ik was de regen vergeten. Of liever de ergernis. De regen werd een rustig tikkend geluid op mijn caravan. Bonus maar niet gegarandeerd door het boek: het stopte met regen !
In het ziekenhuis had ik het boek altijd bij. Ik hield mij totaal niet meer aan de ‘1 opdracht per dag’ maar deed gewoon wat ik leuk vond. De 4-kleurenbic en het boek was genoeg. Het boek past trouwens mijn handtas en kan best tegen een stootje.

Samenvatting

Dit staat ergens bij de inleiding van het boek en het is o zo waar.
Kan je zelf best nu en dan wat rust in je hoofd gebruiken, dan is dit een boek voor jou. Maar het is evengoed een schitterend boek om cadeau te doen, gezonder dan een doos chocolade (maar niet lekkerder) en het gaat veel langer mee dan een boeket bloemen !

Ik ben alvast heel blij met het boek !

Praktisch

Creative Flow, 365 dagen mindfulness – Jocelyn De Kwant, met illustraties van Sanny Van Loon is o.a. te koop via Bol.com voor € 14,99

De complete off-day – en de schuldgevoelens

26 april 2018keuzes, Kleine en grote levensfilosofieën, man-vrouwrelatie, mijmeringen, stresskeuzes, mijmeringen, relatie, stressKaat

Het wou gewoon niet lukken

Had ik het moeten zien aankomen ? Geen idee. Gisterenavond maakte ik de planning op voor vandaag en zag het helemaal zitten. Het zou een productieve dag worden en liep al over van goesting en energie. Ik zou beginnen met de ‘kikker’, oftewel het meest vervelende werk zodat ik de rest easy peasy zou zijn.

Toen ik opstond viel het nog mee. Het lief was ziekjes, maar ik niet. Op het werk liep één van mijn collega’s snotterend door de gangen, maar ik niet. De hele voormiddag werd er gewerkt en de kikken werd inderdaad ingeslikt. Na de middag viel ik echter als een vodje in de lappenmand. Weg spirit, weg enthousiasme, weg energie, weg overzicht. Ik laste een kleine pauze in in de hoop dat het na een half uurtje wel beter zou gaan. Maar zo liep het niet.

Help ! Daar zijn de schuldgevoelens !

Een paar dagen geleden was ik opnieuw onwel geworden op het werk, maar dat was na een paar uurtjes en een pak medicatie toch wel overwonnen. Wat ik mij niet realiseerde is dat zo’n pak medicatie ook wel tol vraagt. Hoe dan ook, vandaag kreeg ik weinig gedaan en het lijstje van deze ochtend is heeft zijn houdbaarheidsdatum nog niet overschreden. Met andere woorden: het smeekt om aandacht.

Mannen zijn verstandiger – althans mijn lief

Het lief lag al evengoed in de lappenmand, maar behalve een fles water en het zoeken naar de afstandsbediening had hij weinig zorgen. ‘Het is wat het is’, luidt zijn devies. ‘Ertegen vechten zal ook niet helpen’. En laat dat nu net niet mijn sterkste kant zijn. In plaats van gewoon te aanvaarden dat er nu eenmaal dagen zijn waarop het niet zo lukt, voelde ik mijn emmer schuldgevoelens overlopen. Alsof het niet afgevinkte takenlijstje mijn dag tot een mislukking maakt. Wat is dat toch met al dat ‘moeten’ ? Met die schuldgevoelens om gewoon eens een day off te hebben ?

Of ben ik de enige die nog niet door heeft dat het soms simpelweg gebeurt ? Een dat waarin er weinig door je handen gaat ?

De Wereld van Kaat

liefde voor lopen, lezen, wandelen en kamperen