Categoriearchief: stress

Snapshot diary

Snapshot diary week #5/2019

"Het Werk", (Week in) beeld, kankerleed, mijmeringen, onderwijs, Snapshot diary, stress, , , , , ,

Snapshot diary – het leven is geen ponykamp

Vorige week verscheen er geen snapshot diary. Dat had niet te maken met gebrek aan inspiratie of tijd, maar met de vraag of ik er wel zou mee door gaan. Sedert dit gebeurde lijkt er (naar mijn aanvoelen) steeds minder licht in die snapshot diary’s te zitten. Niemand zit te wachten op een portie geklaag.

Op het werk zijn grote veranderingen op til die van de collega’s zware tol vragen. Er is verwarring, onzekerheid, boosheid, frustratie. Wat zal de toekomst brengen ? Niemand weet het. Wat zal het resultaat van alle veranderingen zijn ? Zal het ons verder brengen of is het

après nous le délouge ?

Dat weegt best wel.
Tel daarbij de bezoeken aan Gasthuisberg en het is strijden op twee fronten. Maar goed, er is …

Er is altijd ruimte, altijd licht

Maar deze snapshot diary is er ook om mij te herinneren dat er altijd licht is ! Vandaar dat deze snapshot diary misschien zal evolueren naar wat het licht van de voorbije week.

Trouw aan jezelf

Ik vond troost in het gedicht van Remco Campert én op de reacties erop. Mensen spraken er mij op aan, zowel via deze website als via mail of simpelweg mondeling.
Ik kreeg een persoonlijk bericht van iemand die me zei ‘ik durf dat niet, ik zou willen, maar ik durf het niet, openlijk verzet’.  
Ik had er alle begrip voor. Het vraagt moed om je nek uit te steken, om trouw te zijn aan je waarden en jezelf. Ik voel mezelf gezegend dat ik grote voorbeelden heb in mijn omgeving. Mensen die in woorden en gedrag trouw zijn aan wat ze echt geloven en geen moeite hebben om er eerlijk voor te gaan.

Boeddhisme

Een vriendin van mij verdiepte zich in het boeddhisme en ook al is mij dit niet onbekend, haar enthousiasme bracht me bij enkele boeken. Ik word geen boeddhist of aanhanger van het boeddhisme, maar boeken zoals deze geven mij adem en ruimte. Omdat ze mij een spiegel voorhouden of gewoonweg leren dat het ook anders kan. Dat er er andere perspectieven zijn. Dat zorgt weer voor beweging in mijn denken.
Wellicht is dat overigens de reden van mijn leeshonger. Nieuwe perspectieven ! Dingen bijleren ! De wereld ruimer maken. Het leven in een ruimer perspectief zien, of dat nu via boeken over het boeddhisme zijn of over bedrijfsculturen.

Rituelen

Mijn schoonmoeder, een krasse tachtiger met hopen levenswijsheid, intelligentie en veerkracht, decoreert haar huis naargelang de seizoenen. Het zijn kleine dingen die ze in haar huis verandert waardoor het duidelijk ‘herfst’ is, of kerstperiode, of lente. Nu wil ik daar helemaal niet aan beginnen, maar ik vind het ritmeren van de tijd best wel mooi. Ik geloof dat het vooral Daan (van maandagdaandag) is die mij hier gevoelig voor maakte. Ik hou helemaal niet van de winter, al doe ik alles om er toch het mooiste uit te halen. De winter zie ik eerder als een noodzakelijk kwaad.

Januari als één grote wachtzaal

Of misschien de heel winters zelfs. Ik wil graag, net als Daan, aandacht krijgen voor het ritme van de seizoenen, niet enkel voor wat de natuur betreft, dat lukt mij overigens aardig, maar ook voor de vele feesten die bij onze voorouders de tijd markeerden.

Maria Lichtmis

Bijgevolg waren het hier pannenkoeken op zaterdag omwille van Lichtmis. Veertig dagen na geboorte werden bij de joden kinderen aan het volk getoond. 25 december + 40 dagen is 2 februari. Blijkbaar was het eeuwen later een feest waarbij mensen kaarsen kregen als symbool om het onheil (duister) uit hun huis te houden. Nog altijd geen pannenkoek !
Ik las verder dat pannenkoeken kunnen verwijzen naar zon en maan, symbolen bij uitstek van het licht. Of pannenkoeken omdat je van boerderij kon veranderen bij lichtmis…

Wat er ook van zij, de pannenkoeken smaakte hier volop en het uitzien naar licht is hier bijzonder groot.

Daar werden we zondag dan weer volop op getrakteerd !



Gelezen

It doesn’t have to be crazy at work – Jason Fried

"Het Werk", Boek in citaten, boeken, citaat, Dit jaar wordt jouw jaar !, gelezen, literatuur : gelezen boeken, productiviteit, stress, , , , , , , ,

What’s App staat lijnrecht tegenover wat ik wil

Onlangs had ik een gesprek (op zondag !) met een collega waarin ik mijn moeilijke verhouding met What’s App besprak. Ik had rond de middag een berichtje gekregen (groeps what’s app -werk); was er verder mee bezig (ik antwoordde) en belandde uiteindelijk bij een collega’ aan de telefoon. Toen zei hij dit:

Het is zondag


“Ja, het is nu zondag. Het is 16.30 uur en je bent al van 12 uur bezig”.

Ik vroeg: hoezo, van 12 uur bezig ?
Welja, het eerste berichtje is van rond 12 uur en nu gaat het er nog over.

“Het is zondag“, zei de collega en ik dacht: Ja. Ook voor die collega. Ik bel die zomaar op op zondag. Niet dat dat niet mag. Maar het ging over iets triviaals. Niets dat niet kon wachten tot maandag. Vandaag was het zondag. Dus ja, waarom doen we dat eigenlijk ? What’s app en telefoneren over het werk voor zaken die compleet tijdens de werkuren kunnen gebeuren ?

It doesn’t have to be crazy at work

Ik lees momenteel een boek over hoe gek het op het werk kan zijn en hoe een hele bedrijfscultuur er alles aan doet om het nog gekker te maken. Gelukkig is er ook licht: it doesn’t have te be crazy at work !

Eén van de zaken die er aangehaald wordt, is het belang van ongestoord en met volle focus werken. Dat levert niet alleen het meeste, maar ook het beste resultaat. Dat wordt overigens gesteund door de kennis van de menselijke neurologie.

Evengoed wordt het belang van een frisse geest onderlijnd. Het werk stoppen om 17 uur en weekends om de batterijen op te laden.

Op zoek naar focus

A fractured hour isn’t really an hour—it’s a mess of minutes.

Aldus de auteur de auteur van It doesn’t have to be crazy at work. Ik sta daar helemaal achter en zoek o zo naar focus en ‘flow’ maar die What’s app berichten kunnen soms een volledig uur van concentratie en goed werk om zeep helpen.

Maar je hoeft toch niet te reageren ?

Iedere keer ik begin over de onrust die What’s app (of andere meldingen) mij geven, krijg ik dit als tegenargument. Het klopt helemaal en het helpt mij al een heel stuk verder door meldingen af te zetten. Maar zoals Jason Fried het zo goed zegt is het moeilijk om aan die ‘onmiddellijke vraag’ te weerstaan. Vandaar dat ik dit citaat maar even voor ogen hou:

The person with the question needed something and they got it.

The person with the answer was doing something else and had to stop.

That’s rarely a fair trade.

The problem comes when you make it too easy—and always acceptable—to pose any question as soon as it comes to mind.

Most questions just aren’t that pressing, but the urge to ask the expert immediately is irresistible.

Beste collega, mijn excuses

Taking someone’s time should be a pain in the ass. Taking many people’s time should be so cumbersome that most people won’t even bother to try it unless it’s REALLY IMPORTANT! Meetings should be a last resort, especially big ones.

Door te telefoneren had ik inbreuk gemaakt op de zondag van mijn collega. ‘Het is zondag’ was het eerste wat ik hoorde als reactie. Niet als verzuchting, maar als wijs woord van iemand die meteen ‘to the point’ kwam en mij confronteerde met mijn eigen gedrag.

Ik had net hetzelfde gedaan. Iemands tijd genomen. Iemand uit zijn focus en gedachten gehaald, terwijl het helemaal niet hoefde.

It doesn’t have to be crazy at work. En al helemaal niet op zondag.

It doesn’t have to be crazy at work

Ik leerde al veel uit het boek -dat nog niet eens helemaal uit is, maar ik geef alvast dit mee

Je werk is niet je familie, je product is niet ‘je baby’

Dat een CEO van een bedrijf dit volmondig zegt, vind ik geweldig. Hij ziet de waarde van familie. Voor je familie ga je door het vuur, daar vervagen de grenzen van engagement. Geweldig vindt hij dat. Dit geeft je leven zin en voldoening. Maar je ‘werk’ of je bedrijf is geen familie. Dat is begrensd. Dat is ‘maar’ werk, hoe hoog de kwaliteitseisen ook liggen. Er zijn grenzen en mensen blijven mensen, met nood aan tijd om op adem te komen, te herbronnen, samen te zijn met familie.

Pas op met extra’s

In grote bedrijven wordt dikwijls gegoocheld dat je er alles kan doen in vinden ‘op het werk’. Bedrijven met een fitness, een restaurant, kinderopvang etc.
Jason Fried waarschuwt hiervoor. In zekere zin nemen deze bedrijven je leven over, want daartegenover staat dikwijls dat je langer beschikbaar moet zijn of dat de grenzen tussen je persoonlijke leven en werk heel kwetsbaar worden.

De nood aan een sfeer van vertrouwen: de trustbattery

Slechte communicatie, veel werkstress, het gebrek aan rust om met volle focus je werk te doen, kan leiden tot een lege batterij. Leeg voor het volledige bedrijf:

Ever been in a relationship where you’re endlessly annoyed by every little thing the other person does? In isolation, the irritating things aren’t objectively annoying. But in those cases it’s never really about the little things. There’s something else going on. The same thing can happen at work. Someone says something, or acts in a certain way, and someone else blows up about it. From afar it looks like an overreaction. You can’t figure out what the big deal is. There’s something else going on. The trust battery is dead.

A low trust battery is at the core of many personal disputes at work. It powers stressful encounters and anxious moments. When the battery is drained, everything is wrong, everything is judged harshly. A 10 percent charge equals a 90 percent chance an interaction will go south.

Put je mensen uit en je krijgt dit. Tot mijn spijt herkenbaar.

De grootste les : rust en kalmte

‘Calm’ is een woord dat voortdurend terugkomt in ‘It doesn’t need to be crazy at work’. De grondlijn is deze: zorg dat mensen in een zo groot mogelijke rust met volle focus hun werk kunnen doen. Bezorg ze geen nodeloze stress door nodeloze vergaderingen of onmogelijke deadlines. Om 17 uur laptop dicht betekent: niet meer aan het werk. Punt. Ook thuis niet meer. Idem dito voor het weekend en vakanties.

Als je werkt, werk met volle focus, al je energie de best mogelijke inspanning.
Als je niet werkt, doe dan eender wat (hobby, gezin, vakantie) met volle focus.

Ik denk dat dat zoiets is als mindfullness op het werk. Van CEO tot de jongste werknemer.

Geweldig schoon vind ik dat.

Praktisch

Jason Fried, It doesn’t need to be crazy at work, 240 blz., uitgegeven door Harper Collins.
Te koop bij o.a. Bol.com voor € 12,99.

Waarom veel jongvolwassenen het zo moeilijk hebben

"Het Werk", geluk, jongeren, keuzes, Kleine en grote levensfilosofieën, mijmeringen, onderwijs, productiviteit, stress, stressed, wereldzaken, , , , ,

Simon Sinek over de millenials

Simon Sinek (vooral bekend om zijn boek ‘Start with Why) omschrijft hier o zo treffend waarom millenials het zo moeilijk hebben. “They are dealt a bad hand”, zegt hij.

4 oorzaken ziet hij :

  1. Parenting (Opvoeding)
    Waarin hij de opvoedingsstijl hekelt waarin continu aan jongeren wordt gezegd dat ze eender wat kunnen bereiken en eender wat kun worden. Een cultuur waarin iedereen een medaille krijgt, verliezer of winnaar (waardoor de medaille niets meer waard is), waar ze continu te horen kregen dat ze o zo bijzonder waren.
    ‘Dealt a bad hand’ staat in deze context. Sinek heeft het over ‘failed parenting strategies’. Ook het onderwijs is medeplichtig : punten geven om van het geklaag van ouders af te zijn.Volgens Sinek is de confrontatie met de realiteit gigantisch en resulteert dit failed parenting in een laag zelfbeeld.
  2. Technology (Technologie)
    Waarbij het vooral over sociale media gaat. Het leven lijkt overal geweldig te zijn, iedereen lijkt het allemaal voor elkaar te hebben. De verslaving (niet eigen aan milleniums) dopamine, het belang dat wordt gehecht aan ‘likes’. Dopamine is zwaar verslavend, net als bij een sigarettenverslaving. Sinek spreekt over vage relaties (via sociale media) versus het oefenen in sociale vaardigheden met mensen.
    Sinek is niet tegen smartphones of sociale media, hij waarschuwt wel voor verslaving.
  3. Impatience (Ongeduld)
    Alles nu ! We leven in een wereld van instant bevrediging. Online aankopen, binge watching, het gaat onmiddelijk. Zelfs een ‘date’ vraagt nog weinig sociale vaardigheden. Daartegenover staat dat echte voldoening zelden uit instant bevrediging komt. Liefde, voldoening in het werk, het vraagt tijd.
  4. Environment (Werkomgeving)
    Jongeren die terecht komen in omgevingen die meer bezig zijn met cijfers dan wel met mensen. Omdat ook de werkomgevingen gericht zijn op snelle en directe resultaten, krijgen jongeren de tijd niet meer om te leren en om te groeien. Sinek verwijt hier de bedrijven leiderschap. Het erge is, volgens Sinek, dat jongeren het zichzelf kwalijk nemen als ze niet (onmiddellijk) slagen, terwijl dit juist niet de normale  gang van zaken is. Groei is nodig.

Maar ik ben veel ouder ! ?

Ik behoor helemaal niet tot de categorie jongeren waarover Simon Sinek het heeft (geboren na 1985) maar toch herken ik zaken. Ik ben helemaal niet opgevoed in een wereld van ‘je kan alles’, of ‘je bent geweldig’, maar sociale media is ook mijn leven binnengeslopen en nu en dan merk ik dat er niet alleen goede kanten aan zijn. Ongeduld is mij niet vreemd, al ben ik er mij echt van bewust en probeer ik nu en dan een stapje terug te doen. Dat bewustzijn is toch al iets.

 

Snapshot diary

Week 46/2018 Laat ons de bladzijde omslaan

(Week in) beeld, mijmeringen, Snapshot diary, stress, Wandelen en wandeltips, , , , , ,

Samengevat: Een week waarin ik mij fysiek niet 100% voelde. Het boek ‘omringd door idioten’ moet ik nog lezen. Ik veronderstel dat het een uitdager is. Wandelen en koekjes bakken om niet toe te geven aan het totale gebrek aan energie. 

Nood aan extra energie

Ik hoorde van een collega die gigantisch veel sport, dat hij in een fysieke dip zat. Maar, zo ging hij verder, dankzij vitamines via de arts, voelde hij zich stukken beter. Ik sport geenszins zoveel, maar het gebrek aan energie is hier evengoed voelbaar. Het gaat allemaal lastiger, al impliceert dat nog beweging. Nee, hier leek het de voorgaande week alsof alles tot stilstand en er geen beweging meer in te krijgen is. Misschien moet ik dus net als die collega, aan de vitamines. Of op zoek naar extra energie.

Wijze raad

Dat een mens niet moet toegeven aan lethargie. Het is verleidelijk. Dan is het werk af, staat er niets dringends meer op die to do list, het lichaam is futloos, dus dan maar naar die zetel op dat bed want het lichaam (en de geest) is moe. Ik heb het vermoeden dat ik met alle gemak 3 maanden aan een stuk kan slapen, maar gelukkig vond ik donderdag de moed om toch nog eens te gaan wandelen en wel op een stuwdam en met (uiteraard) errond een stuwmeer. De zon was van de partij, de hemel knalblauw en ja, er bleek best nog wat energie in mij te zitten. Hoe meer kilometers ik afmaalde, hoe makkelijker het begon te gaan. Misschien was het de zon die mij continu van verse energie voorzag, maar bovenal verdenk ik dat de stilte mij nog het meest energiek maakte. Stilte als energie. Het is iets dat toch behoorlijk goed werkt. Net zoals omgekeerd lawaai zo vermoeit.

Koekjes bakken en verplicht lezen

In datzelfde verzet tegen lethargie bakte ik koekjes en nam ik weer mijn verplicht aantal te lezen bladzijden per dag op. Of liever, percentage, want ik lees op mijn Kindle. Ik moest tegen zondag aan 20% komen en het boek dat ik momenteel lees is niet iets om vlotjes weg te lezen.

Ik lees het in het Engels omdat de Nederlandse versie maar liefst zo’n kleine € 50 kost en via de Kindle $14. (Het rendeert echt wel, goed Engels studeren !).

Ik ben best bang van ‘niets doen’. Evengoed ga ik tekeer tegen de religie van productiviteit en efficiëntie, maar er zijn tijden dat ik echt denk: ik kan mezelf toch maar beter tot het een en ander verplichten. Zoals in tijden als deze dus.

Is het eigen aan november ?

Zal ik ook dit jaar op het eind van de maand gemengde gevoelens hebben over deze maand ? Kruipt de overgang van zomer (via herfst) in het lijf en is het een kwestie van aanpassen ? Of gaat het om het inkorten de dagen, het tekort aan licht ?
Dat ik daar allemaal eens flink wil over nadenken. November een beetje te lijf gaan bij wijze van spreken. Of letterlijk, want dat lijf voelt zich niet echt 100%.