Categorie archief: productiviteit

Wandel, word mindful, laat spanning los en krijg meer energie – Radford

"Het Werk", Boek in citaten, boeken, citaat, gelezen, Kleine en grote levensfilosofieën, literatuur : gelezen boeken, mijmeringen, productiviteit, Wandelen en wandeltips, , , ,
Blader even met mij doorheen het boek !

Dit moet ik doen, dat, …

In de Standaard Weekblad werd aan muzikant Aldo Struyf gevraagd wat zijn eerste gedachte was vandaag.

Dit moet ik doen, dat moet ik doen, dit mag ik niet vergeten, die moet ik nog eens bellen, die moet ik antwoorden. Kleine paniekaanval.

Zo erg is het bij mij gelukkig niet, maar het hoofd zit wel dikwijls boordevol dingen. Ik las ooit ergens anders dat je bij deze nooit echt geniet van het moment zelf. Zie maar bij Aldo, alles situeert zich in de toekomst, op uitzondering van de laatste: de kleine paniekaanval die eigenlijk alles te maken heeft met toekomst en niets met mindfulness.

Mindful wandelen

Ik volgde in het verleden best wat over mindfulness en las er ook het één en ander over. Eén van de eerste dingen die ik opmerkte was mijn argwaan tegenover alles wat zweverig is. Ik besef dat dat een eigen interpretatie is en heb meer dan eens gemerkt dat er mensen zijn die daar wel degelijk rust vinden.

Afstand nemen van je gedachten en bekommernissen

Maar hoe krijg ik die eeuwig om aandacht zeurende geest toch rustig ? Hoe kan ik genieten van een zondag in plaats van mij al een hele zondag ongerust te maken over de maandag die komt ? Hoe kan ik het talent om mij zorgen te maken wat dimmen ? Hoe zeg ik tegen mezelf: je mag even afstand nemen van al je gedachten en bekommernissen ? Hoe word ik wat meer mindful ?

Dat lukt mij het beste als ik (lange) afstanden wandel, fiets of loop. Het wandelen geeft het meeste rendement en dat komt wellicht om dat het langste duurt. Ik kan drie uur of langer wandelen, maar zie mezelf nog makkelijk 3 uur aan een stuk te lopen.
geen paniek over deze lange tijd, je hoeft helemaal geen uren te wandelen, een half uur brengt al heel wat rust.

Meestal lukt het mij het eerste kwartier niet. Dan lopen de gedachten nog kris-kras door mijn hoofd. Maar langzamerhand komen ze tot zwijgen. Omdat ik geniet van de geluiden van de natuur, de wind die me in het gezicht waait en de cadans van mijn stappen.

Plots denk ik aan niets meer.

Er is enkel het stappen en de natuur.
Eén en al rust.

Dat is ronduit zalig en mindful !

Het boek

Het boekt gaat over die mindfulness en wandelen en hoe die prachtig hand in hand gaan.

Sholto Radford, Wandel, word mindful, laat spanning los en krijg meer energie, 144 blz. , uitg. De Boekerij, te koop bij o.a. Bol.com voor € 15,00

Gelezen

It doesn’t have to be crazy at work – Jason Fried

"Het Werk", Boek in citaten, boeken, citaat, Dit jaar wordt jouw jaar !, gelezen, literatuur : gelezen boeken, productiviteit, stress, , , , , , , ,

What’s App staat lijnrecht tegenover wat ik wil

Onlangs had ik een gesprek (op zondag !) met een collega waarin ik mijn moeilijke verhouding met What’s App besprak. Ik had rond de middag een berichtje gekregen (groeps what’s app -werk); was er verder mee bezig (ik antwoordde) en belandde uiteindelijk bij een collega’ aan de telefoon. Toen zei hij dit:

Het is zondag


“Ja, het is nu zondag. Het is 16.30 uur en je bent al van 12 uur bezig”.

Ik vroeg: hoezo, van 12 uur bezig ?
Welja, het eerste berichtje is van rond 12 uur en nu gaat het er nog over.

“Het is zondag“, zei de collega en ik dacht: Ja. Ook voor die collega. Ik bel die zomaar op op zondag. Niet dat dat niet mag. Maar het ging over iets triviaals. Niets dat niet kon wachten tot maandag. Vandaag was het zondag. Dus ja, waarom doen we dat eigenlijk ? What’s app en telefoneren over het werk voor zaken die compleet tijdens de werkuren kunnen gebeuren ?

It doesn’t have to be crazy at work

Ik lees momenteel een boek over hoe gek het op het werk kan zijn en hoe een hele bedrijfscultuur er alles aan doet om het nog gekker te maken. Gelukkig is er ook licht: it doesn’t have te be crazy at work !

Eén van de zaken die er aangehaald wordt, is het belang van ongestoord en met volle focus werken. Dat levert niet alleen het meeste, maar ook het beste resultaat. Dat wordt overigens gesteund door de kennis van de menselijke neurologie.

Evengoed wordt het belang van een frisse geest onderlijnd. Het werk stoppen om 17 uur en weekends om de batterijen op te laden.

Op zoek naar focus

A fractured hour isn’t really an hour—it’s a mess of minutes.

Aldus de auteur de auteur van It doesn’t have to be crazy at work. Ik sta daar helemaal achter en zoek o zo naar focus en ‘flow’ maar die What’s app berichten kunnen soms een volledig uur van concentratie en goed werk om zeep helpen.

Maar je hoeft toch niet te reageren ?

Iedere keer ik begin over de onrust die What’s app (of andere meldingen) mij geven, krijg ik dit als tegenargument. Het klopt helemaal en het helpt mij al een heel stuk verder door meldingen af te zetten. Maar zoals Jason Fried het zo goed zegt is het moeilijk om aan die ‘onmiddellijke vraag’ te weerstaan. Vandaar dat ik dit citaat maar even voor ogen hou:

The person with the question needed something and they got it.

The person with the answer was doing something else and had to stop.

That’s rarely a fair trade.

The problem comes when you make it too easy—and always acceptable—to pose any question as soon as it comes to mind.

Most questions just aren’t that pressing, but the urge to ask the expert immediately is irresistible.

Beste collega, mijn excuses

Taking someone’s time should be a pain in the ass. Taking many people’s time should be so cumbersome that most people won’t even bother to try it unless it’s REALLY IMPORTANT! Meetings should be a last resort, especially big ones.

Door te telefoneren had ik inbreuk gemaakt op de zondag van mijn collega. ‘Het is zondag’ was het eerste wat ik hoorde als reactie. Niet als verzuchting, maar als wijs woord van iemand die meteen ‘to the point’ kwam en mij confronteerde met mijn eigen gedrag.

Ik had net hetzelfde gedaan. Iemands tijd genomen. Iemand uit zijn focus en gedachten gehaald, terwijl het helemaal niet hoefde.

It doesn’t have to be crazy at work. En al helemaal niet op zondag.

It doesn’t have to be crazy at work

Ik leerde al veel uit het boek -dat nog niet eens helemaal uit is, maar ik geef alvast dit mee

Je werk is niet je familie, je product is niet ‘je baby’

Dat een CEO van een bedrijf dit volmondig zegt, vind ik geweldig. Hij ziet de waarde van familie. Voor je familie ga je door het vuur, daar vervagen de grenzen van engagement. Geweldig vindt hij dat. Dit geeft je leven zin en voldoening. Maar je ‘werk’ of je bedrijf is geen familie. Dat is begrensd. Dat is ‘maar’ werk, hoe hoog de kwaliteitseisen ook liggen. Er zijn grenzen en mensen blijven mensen, met nood aan tijd om op adem te komen, te herbronnen, samen te zijn met familie.

Pas op met extra’s

In grote bedrijven wordt dikwijls gegoocheld dat je er alles kan doen in vinden ‘op het werk’. Bedrijven met een fitness, een restaurant, kinderopvang etc.
Jason Fried waarschuwt hiervoor. In zekere zin nemen deze bedrijven je leven over, want daartegenover staat dikwijls dat je langer beschikbaar moet zijn of dat de grenzen tussen je persoonlijke leven en werk heel kwetsbaar worden.

De nood aan een sfeer van vertrouwen: de trustbattery

Slechte communicatie, veel werkstress, het gebrek aan rust om met volle focus je werk te doen, kan leiden tot een lege batterij. Leeg voor het volledige bedrijf:

Ever been in a relationship where you’re endlessly annoyed by every little thing the other person does? In isolation, the irritating things aren’t objectively annoying. But in those cases it’s never really about the little things. There’s something else going on. The same thing can happen at work. Someone says something, or acts in a certain way, and someone else blows up about it. From afar it looks like an overreaction. You can’t figure out what the big deal is. There’s something else going on. The trust battery is dead.

A low trust battery is at the core of many personal disputes at work. It powers stressful encounters and anxious moments. When the battery is drained, everything is wrong, everything is judged harshly. A 10 percent charge equals a 90 percent chance an interaction will go south.

Put je mensen uit en je krijgt dit. Tot mijn spijt herkenbaar.

De grootste les : rust en kalmte

‘Calm’ is een woord dat voortdurend terugkomt in ‘It doesn’t need to be crazy at work’. De grondlijn is deze: zorg dat mensen in een zo groot mogelijke rust met volle focus hun werk kunnen doen. Bezorg ze geen nodeloze stress door nodeloze vergaderingen of onmogelijke deadlines. Om 17 uur laptop dicht betekent: niet meer aan het werk. Punt. Ook thuis niet meer. Idem dito voor het weekend en vakanties.

Als je werkt, werk met volle focus, al je energie de best mogelijke inspanning.
Als je niet werkt, doe dan eender wat (hobby, gezin, vakantie) met volle focus.

Ik denk dat dat zoiets is als mindfullness op het werk. Van CEO tot de jongste werknemer.

Geweldig schoon vind ik dat.

Praktisch

Jason Fried, It doesn’t need to be crazy at work, 240 blz., uitgegeven door Harper Collins.
Te koop bij o.a. Bol.com voor € 12,99.

Begin 2019 goed ! Schrijf je doelen op !

Boek in citaten, boeken, Challenge, citaat, Dit jaar wordt jouw jaar !, gelezen, Kleine en grote levensfilosofieën, mijmeringen, productiviteit, wijs, , , , , ,

Samengevat: In dit artikel lees je hoe je best een lijst met doelen maakt. Laat je daarbij niet ontmoedigen door het hoe, of in hoeverre het doel bereikbaar is of niet. Droom gewoon even weg en schrijf zonder beperkingen over wat je wil. Laat de kracht van de droom werken. Je brein zal je verder helpen !

Laat de kracht van de droom werken. Je brein zal je verder helpen !

Voornemens, doe het toch maar

Ik vrees dat het typisch Belgisch is, (en niét eigen aan Nederlanders, aan de Nederlanders om me te corrigeren), dat pessimisme over het eigen kunnen. Bij het begin van het jaar hoorde ik het in het nieuws ‘van alle voornemens blijven er maar zoveel overeind’. Fijn begin van het jaar hoor: als je al vol goede moed voornemens had, dan word je hier al flink ontmoedigd.

Laat ik dit zeggen: als je geen voornemens hebt, zal je niet falen. Maar je ontneemt jezelf best wel wat kansen. Misschien denk je: ‘maar ik ben niet zo’n volhouder’. Dat kan natuurlijk. Misschien moet je net dat tandje bijzetten en misschien lukt het je inderdaad niet. Gelukkig zijn er manieren om je te helpen bij het halen van je doelen. Klein en groot, maar dit is alvast een gouden raad:

Het geheim van vooruitkomen, is simpelweg beginnen

Mark Twain

Hulpmiddelen om je te helpen bij je doel

Ik las het boek ‘Het antwoord’ en was laaiend enthousiast. Nu en dan is het een beetje ‘op zijn Amerikaans’, zoiets als ‘If you can dream it, you can do it’.  De schrijvers zijn daar zelf wel voorbeelden van, dat een mens tot heel wat in staat is. Maar niet iedereen is even getalenteerd of even gedreven, soms heiligt het doel de middelen voor jou niet.

Anderzijds: het is een boek vol gezond verstand. Wanneer je het leest denk je: ja, natuurlijk is dat zo. Alleen is dat gezond verstand hier systematisch bij elkaar gebracht.

Het maken van je lijsten

Iedere keer het over doelen gaat word ik overweldigd door een gevoel van richtingloosheid. Ik kan mij voorstellen dat een twintigjarige daar heel anders tegenaan kijkt. Maar heel wat ‘grote’ doelen zijn hier al gehaald. Een afgeronde studie. Een gelukkige relatie. Fijne kinderen. Een goed inkomen. Ik heb al veel gereisd. Kortom: ik ben best tevreden met mijn leven. Ik denk dat ik doel per definitie associeer met grote, (in mijn ogen) noodzakelijke en bereikbare levensdoelen. Anderzijds leek het mij ook een beetje triest. Niets meer te verwachten? Geen doelen meer? Dat lijkt mij ook nogal saai.

Droom eens wild

Tot ik het boek van Allan en Barbara Pease las en puur willekeurig een lijst maakte van alles wat ik best nog zou willen in mijn leven. Zonder nadenken, gewoon dromen. Stel dat het gewoon zomaar kon. De oefening zelf vond ik al heel fijn. Het was een verzameling van heel uiteenlopende zaken. Groot en klein. Van vrij makkelijk haalbaar (kwestie van er aan te beginnen) tot doelen die jaren tijd in beslag zouden nemen. Er volgt nog wel een post over dat lijstje.

Vergeet het hoe, dat komt later

Bij Allen en Barbara Pease leerde ik dat veel mensen onmiddellijk blijven steken in ‘maar hoe dan ?’. Dat hoe is zo overrompelend dat je al meteen de moed wil opgeven.

Tussen droom en daad staan praktische bezwaren.

Dat is weer zo’n dooddoener en natuurlijk is het waar. Volgens Allan en Barbara Pease komt dat ‘hoe’ later sowieso en hoef je je daar niet al te veel zorgen om te maken bij het bepalen van je droom of doel.

Dit is wat men ontdekt heeft over de dingen waarover we ons zorgen maken

* 87 % gebeurt nooit

* 7 % gebeurt wel

* 6 % betreft dingen waar je invloed kan op uitoefenen

(Allan en Barbara Pease, het Antwoord, p. 216)

Je brein toont je de weg

Toen ik dit voor het eerst las, dat je je geen zorgen hoeft te maken over het hoe, maar gewoon je doel zo goed en zoveel mogelijk in je opnemen, visualiseren etc., was ik best kritisch. Alsof je met enkel en alleen maar door te denken aan iets je doel zou bereiken.

Een beetje nadenken over eigen ervaringen beaamt echter wat ze bedoelen. Als je éénmaal behoorlijk vol bent van iets, ga je inderdaad van alles opmerken wat er mee te maken heeft. Zo kan ik geen automerken uit elkaar halen (en mijn broer wel), Hugo merkt nooit een caravan op als we op de autosnelweg zijn, ik zie ze dan weer allemaal. Als de radio (op een zeldzame keer)op de achtergrond speelt en ik hoor plots het woord ‘onderwijs’, dat heb ik gehoord, maar vraag me niet wat ervoor en erna gezegd werd.

Kortom: eenmaal je focus op iets ligt, gaat je brein informatie voor je filteren. Je pikt net die dingen op die je interesseren. Natuurlijk heb je daarmee nog geen handleiding tot je doel (laat staan succes), maar ik kan Allan en Barbara Pease volledig volgen in het laten vallen van het ‘hoe’ in het opstellen van je doelen.

Maak nu maar die willekeurige lijst met doelen

Dus laat je maar eens gaan. Neem een blad papier en schrijf ze op. Vergeet het hoe. Maak je geen zorgen over het aantal. Droom lekker weg. Het is een begin. Vraag je vooral niet af of het haalbaar is of niet. Stel je zelfs geen vragen over hoe belangrijk het voor je is. Dat komt. Daar schrijf ik in een volgend artikel iets over. Maar gun jezelf die kans: droom vrij en maak die lijst !

Veel succes !

Allan en Barbara Pease, Het Antwoord, Ontdek wat je wil, formuleer je doel en verander je leven. Uitgegeven door HarperCollins, 2018, 318 blz. Te koop bij o.a. Bol.com voor € 19,99

1000 vragen

1000 vragen #135 Wat kun je maar niet weggooien ? Uncluttering !

1000 vragen over mezelf, consumentenzaken, Kleine en grote levensfilosofieën, mijmeringen, productiviteit, , ,

Alles of niets, zo ben ik (daarin)

Nu en dan ga ik met grof geschut door het huis. Er staan lege dozen en het doel is om die te vullen. Ik maak er een regelrecht wedstrijdje van: zoveel mogelijk ! Ik kijk niet eens behoorlijk naar wat er in doos gaat, zolang het maar ‘zoveel mogelijk is’. Dan ben ik plots de grootste fan van uncluttering. Een mooi woord trouwens, want het klinkt een beetje als zaken die aan elkaar klitten wat precies het geval is met rommel: rommel trekt rommel aan.

Ik herinner mij de verhuis in Leuven. Ik woonde in een groot appartement met 3 slaapkamers en zou verhuizen naar iets dat de grootte had van twee slaapkamers. Onmogelijk dat ik alles mee kon verhuizen. Dus ging zowat alles weg. Bleef over: het logeerbed (want het grote kon er niet in)? De rest ging weg, ongeveer alle huisraad, alle meubelen, tapijten, boeken, bijna alles. Er was overigens geen andere optie want opslagplaats huren voor wat je niet nodig hebt zag (en zie) ik niet zitten.

En nee, ik heb er geen minuut spijt van gehad. Het was pure noodzaak en ik denk niet dat ik ooit iets gemist heb.

Ondertussen woon ik overigens in een echt groot huis, waardoor de verleiding van véél rommel alsmaar groter wordt. Er is immers plaats genoeg !

Eigenlijk ben ik best een verzamelaar

Uncluttering begint natuurlijk bij het niet in huis brengen

Er zijn mensen die héél systematisch hun huis minimalistisch houden en heel erg bewaken wat er in het huis komt. Alle respect heb ik daarvoor en eerlijk, ik heb het al meermaals geprobeerd. Maar o wat is dat moeilijk ! Het huis lijkt hier zich trouwens automatisch te vullen. Zo was het in Nederland weer ‘puntendag’ en kon je de punten inwisselen voor gratis producten. Stond daar een mooie to go coffeekop.

Deze dus. Ik vond (en vind) ‘m best mooi en ik moest toch mijn punten inwisselen tegen 27 januari ? Het duurde minstens nog een maand voor ik nog eens op vakantie was in Nederland, dus zomaar laten schieten zou toch dom zijn ? Dat er thuis al minstens 4 van zo’n koffiebekers to go staan vergat ik zeer nadrukkelijk. En nog meer dat ik ze amper gebruik. Verzamelwoede dus ! De verleiding van een ‘cadeautje’.

Gelukkig bleek er iets mis met de registratie van mijn pas. De kassierster deed alle moeite en zag de +200 punten staan, maar ergens zat er een administratieve kink in de kabel waardoor het hele verhaal niet door ging. Weer iets dat gespaard is van de berg rommel en dat uiteindelijk toch weer in het project uncluttering zou geraken.

Naderhand vond ik het best een beetje zielig van mij, dat ik 10 minuten aan de kassa had gestaan om punten in te wisselen voor de zoveelste koffiebeker. Ik nam mezelf voor om eenmaal thuis àlle voorgaande koffiebekers aan een kritische blik te werpen, de 2 leukste (je dacht toch niet dat ik het bij één kon houden ?) te houden en voor de rest de kast uit te mesten. Best confronterend was dit verhaal.

Tot de wanhoop de kop op steekt

Zo’n prutsen als deze hierboven bijvoorbeeld. Dat blijft maar staan op een paar boeken.

Alles of niets dus. Plots ik er weer echt genoeg van heb het beu ben dat er zoveel rommel in huis is. Dan vullen de dozen zich hier met gemak. Dan lijken alle voorgaande liefdes uitgebloeid, is er nergens nog een sparkle (cfr. Kondo) te vinden. Op zo’n moment is mijn wanhoop groter dan mijn verzameldrift. Dan ben ik echt 100% ‘madam Uncluttering’, zonder genade ! Dat kan best heftig zijn, maar een echte levensstijl heb ik er nog niet kunnen van maken, al ken ik ondertussen wel mijn valkuilen bij het aankopen.

Moeilijke zaken

Toch zijn er hier zaken waarvan ik onomwonden toegeef dat ik er veel te veel van heb en er bij tijden zelfs nog bijkoop terwijl dat niet nodig is:

  • Notaboekjes: ik kan zeker 10 jaar ver
  • Allerlei pennen: ik kan een school voorzien
  • Sportkleren, al gaat het sedert ik een formule heb voor het ‘aantal’, iets beter.
  • Elektronica: dat veroudert snel en ik vernieuw ook regelmatig, maar ik neem er moeilijk afscheid van ook al gebruik ik het niet meer. Ik denk dat het een mengeling is van ‘ooit veel voor betaald’ en ‘goede herinneringen’.
  • Foto’s : en daar zitten een boel mislukte foto’s bij
  • Lesvoorbereidingen, leer- en werkboeken uit de jaren stillekes. Na meer dan een kwarteeuw lesgeven verandert er natuurlijk wat. Maar ik denk altijd ‘je weet nooit dat ik juist dàt tekstje, of die methode nog eens leuk vind’.
  • CD’s: het is niet meer van deze tijd, maar o wat zijn ze belangrijk geweest in mijn leven

Hoop op betere tijden

Ik wéét dat ik mezelf vrij gemakkelijk in een ‘alles moet weg modus’ kan stellen. Ik doe het dan snel en zonder veel na te denken. Het doel is àltijd: minimaal een volle doos en dezelfde week nog naar de kringloopwinkel. Ik wéét dat ik geen twijfelaar ben, dat ik eenmaal in zo’n modus gigantisch veel kan verhuizen. Uncluttering is voor mij echt geen probleem. Dus moet ik het maar gewoon op de agenda zetten zeker ?

Alleen, ik moet er natuurlijk aan beginnen. En de knop voor die modus vinden natuurlijk.

Ben ik de enige ? Of heeft iedereen wel van die zaken die moeilijk het huis uit gaan ?

“1000 vragen aan mezelf”  gaat terug op een boekje dat een tijd geleden bij Flow zat. Het is een klein boekje en er is geen plaats voorzien om te antwoorden, daarom dacht ik : waarom niet op de blog ? Voor het pure plezier van het schrijven ? Het verzamelen van herinneringen, wat volgens Gretchen Rubin, bijdraagt tot geluk ? Vandaar een nieuwe rubriek : 1000 vragen over mezelf.
Niets weerhoudt je om mee te doen !