Categoriearchief: boeken

Gelezen: Misschien moet je eens met iemand praten? – Lori Gottlieb

boeken, citaat, gelezen, literatuur : gelezen boeken

Hoe gaat dat , praten met een therapeut? Is dat niet vreselijk ongemakkelijk, en moet het niet al heel erg slecht met je gaan voordat je de stap naar een therapeut zet? Kijkt zo iemand niet dwars door je heen? Hebben therapeuten een leven zonder deining ? Riskeer je niet je hele leven te blijven hangen aan zo’n therapeut ?
Nieuwsgierig geworden? Lees dan ‘Misschien moet je eens met iemand praten?’ van Lori Gottlieb. Je krijgt er gratis een pak wijsheid en humor bovenop !

Lori Gottlieb

Lori Gottlieb is met dit boek niet aan haar proefstuk toe. Ze werkte lang voor TV-shows waar ze meewerkte aan de verhaallijnen. Toen één van haar TV-shows over een ziekenhuis ging, merkte dat ze méér interesse toonde in wat er in het ziekenhuis écht gebeurde, dan wel in de show die erop gebaseerd was.
Ze besloot dat dit haar ding was en ging medicijnen studeren. Mensen écht helpen, in de échte wereld, dàt was haar roeping. Na enkele jaren studie merkte ze dat haar interesse vooral ging naar wat mensen bezielt en waarom ze doen wat ze doen. Ze studeerde psychologie en werd psychotherapeute.

Een fantastische schrijfster

Een boek dat zich voornamelijk afspeelt in het kantoor van een psychotherapeut, wordt dat niet geweldig zwaar? Word je er zelf niet triestig van?
Lori Gottlieb lijkt over een geheim recept te beschikken waardoor ze een boek kon schrijven dat tegelijkertijd diepgaand én humoristisch is, vol met wijsheid en respect voor de mensen die bij haar aankloppen. Doordat ze zelf ook in therapie is – een relatiebreuk was de aanleiding – krijg je als lezer een dubbel perspectief. De therapeut die zélf op therapie gaat.

John, Julie, Rita, Charlotte…

In het boek volgen we de verhalen van verschillende personages. John schrijft TV-shows maar er zit hem duidelijk iets dwars. In het geheim – hij betaalt contant, zodat er geen sporen zijn – gaat hij langs bij Lori Gottlieb. Het duurt héél lang voor het pantser afvalt en duidelijk wordt wat hem van streek maakt.
Rita is de 70 voorbij en ziet het allemaal niet meer zitten. Ze heeft geen contact met haar kinderen en kijkt terug op een leven waar ze geen goede herinneringen aan heeft. Ze voelt zich schuldig en verdrietig om het leven dat ze geleid heeft en sabboteert tegelijkertijd haar toekomstige kansen op geluk.
Julie heeft kanker en weet dat ze niet lang meer zal leven. Ze is jong en getrouwd. Hoe kan ze nu al afscheid nemen van het leven?
In het boek volgen we deze en nog heel wat andere peronages.

We praten vrijuit met zowat iedereen over onze lichamelijke gezondheid, zelfs over ons seksleven, maar zodra je begint over een angststoornis of een depressie of onverwerkt verdriet, zal de uitdrukking op het gezicht van degene met wie je praat er waarschijnlijk één zijn van: hoe maak ik als de wiedeweerga een eind aan dit gesprek? (L. Gottlieb)

Alledaagse verhalen

Het boek is een aaneenschakeling van alledaagse verhalen, doorspekt met humor en mildheid. Hoezo, alledaags? Uit het boek blijkt snel dat de gesprekken altijd gaan over worstelingen met de belangrijkste thema’s uit een mensenleven: de relatie met je partner, kind of ouder; vragen over de zin van je leven, omgaan met veranderingen en verdriet. Verhalen die vroeg of laat ook mijn of jouw verhaal zouden kunnen zijn.

Een van de belangrijkste stappen in therapie is mensen helpen de verantwoordelijkheid op zich te nemen van hun huidige netelige posities, want pas als ze zich realiseren dat ze hun eigen leven vorm kunnen (en moeten) geven, zijn ze in staat om veranderingen te bewerkstelligen. (L. Gottlieb)

Pijn is geen wedstrijd

We lachen allebei om mij, en ik lach ook om de manier waarop mensen hun pijn classificeren. Ik denk aan Julie. ‘Ik heb tenminste geen kanker’, zei ze altijd, maar het is ook iets wat gezonde mensen zeggen om aan te geven hoe onbetekenend hun eigen ellende is. Ik herinner me dat de afspraken van John in het begin altijd na die van Julie waren, en dat ik vaak mijn best moest doen om aan één van de belangrijkste lessen uit mijn opleiding te denken: er bestaat geen hiëarchie van pijn. Je moet geen rangschikking toekennen aan pijn, want pijn is geen wedstrijd. (L. Gottlieb)

Humor, wijsheid en mededogen

Ik las het boek alsof het een roman was. Ik wou weten hoe het met John ging, die met het feit zelf dat hij naar een psyschotherapeut ging, heel erg worstelde en Lori Gottlieb wel een beetje alle hoeken van de kamer liet zien. Als lezer had je snel de indruk dat achter deze ‘macho’-man iets anders zag, maar hoe die te bereiken?
Doorheen het verhaal lees je hoe zo’n proces kan verlopen, al bestaat er niet één of ander stappenplan. Het is werken door beide partijen.

Het boek leert al snel dat stilstaan bij je leven geen overbodige luxe is, en al helemaal niet wanneer je het gevoel hebt dat het niet loopt zoals jij het wil.

Praktisch

Misschien moet je eens met iemand praten?

Lori Gottlieb, Misschien moet je eens met iemand praten? Een psychotherapeut zoekt antwoorden voor patiënten en zichzelf. Het boek is uitgegeven door de Arbeiderspers (2019) en telt 432 blz. Te koop bij o.a. Bol.com voor € 23,50 (paperback) en € 13,99 (e-book).

Houden van dingen die niet perfect zijn – Haemin Sunim

boeken, Geen categorie, Kleine en grote levensfilosofieën, literatuur : gelezen boeken, stress, stressed

‘Houden van dingen die niet perfect zijn’ is een boekje dat je tot rust brengt. Poëtisch uitgegeven, met de wijsheid van mindfulness uit de boeddhistische traditie. Wie vriendelijk is voor zichzelf, is vriendelijker voor de hele wereld.

Stress: omdat het niet loopt zoals je wil

Liep alles netjes zoals we het graag wilden, dan zou er wellicht geen stress zijn. Helaas, helaas, dat is zelden het geval. Soms zijn het kleine dingen, maar blijven ze zeuren aan je hoofd. Soms is het gewoon teveel. Of je bent niet wie je zou willen zijn, anderen laten je in de steek.

Houden van dingen die niet perfect zijn

Mild zijn voor jezelf

Het boekje van Haemin Sunim nodigt je uit om mild te zijn voor jezelf. Hij koppelt daaraan dat wie mild is voor zichzelf ook milder wordt voor anderen. Ik kan alvast zeggen dat dat klopt, met alle vicieuze cirkels tot gevolg. Als ik gestresseerd loop ben ik meestal niet de meest aangename persoon. Hoe groter de stress hoe meer ik zie hoe dingen fout lopen. Ik kan vallen over een detail. Doorbreek ik die cirkel, dan gaat alles een stuk vlotter.

Bijna poëtisch

Het boekje van Haemin Sunim is bijna poëtisch. Het is o zo mooi uitgegeven dat je er bijna vanzelf rustiger van wordt. Kleine stukjes tekst worden afgewisseld met grote . Sunim, een boeddhistisch monnik, is eerlijk met zichzelf. Door zich bewust te worden van de eigen onrust kan hij door meditatie de angel soms wel wegnemen.

Het verhaal van de trap

In “Houden van dingen die niet perfect zijn” vertelt Haemin Sunim dat hij ergens op een zenretraite is waarbij het werk wordt verdeeld onder de monikken. Hij leidt zelf zo’n groepje en wijt zich, samen met de anderen aan zijn huishoudelijke taak. Tot het moment dat een oudere monnik hem vraagt om zijn taak over te nemen: het vegen van de trap. Hij ergerde zich in de vraag en vond dat de monnik misbruik maakte van zijn leeftijd. Toen hij uiteindelijk de klus in minder dan 10 minuten had geklaard, vroeg hij zich af waarom hij zich er een veelvoud van de tijd druk had in gemaakt. Was het echt al die ergernis en negativiteit waard?

Uit het leven gegrepen

Wanneer ik teksten lees van boeddhistische monnikken heb ik dikwijls iets van: oké, dat kan dan wel allemaal kloppen, maar ken jij het leven wel van een westerling? Met al die drukte? Met alle stressproblemen?

Dat geldt niet voor Haemin Sunim. Hij haalt universele thema’s aan die hij heel concreet uitwerkt:

  • Goed voor jezelf zorgen (wees niet te lief, het is al genoeg dat je bestaat)
  • Familie
  • Empathie (de kracht van knuffels, luisteren is een daad van liefde)
  • Relaties (op zenretraite, omgaan met teleurstelling)
  • Moed (aan mijn geliefde jonge vrienden, de eerste mislukking)
  • Helen (als vergeven moeilijk wordt, ‘ik ben een beetje gedeprimeerd’)
  • Verlichting (de ware thuis van de geest, mijn spirituele reis)
  • Acceptatie (de kunst van het loslaten, lessen vanuit het diepste punt van het leven.

Een tweede vooroordeel dat ik moest laten vallen is dat boeddhistische monikken altijd rustig en zelfzeker zijn. Van Haemin Sunim leerde ik dat het gaat om het op zoek gaan naar de rust in jezelf en dat dat ook voor hem een opgave is. Wanneer hij lesgeeft kan hij behoorlijk uit zijn doen zijn wanneer blijkt dat studenten niet echt aandachtig zijn of heel kritisch zijn. Hij is bovenal een mens. Dan een monnik. Het is geen kwestie van ‘eenmaal gevonden, altijd rust’. Het blijft werken aan bewustzijn, al raakt je geest wel getraind.

Mindfulness: acceptatie

Wie al wat gelezen heeft over mindfulness zal in het boek ‘houden van dingen die niet perfect zijn’, veel herkennen. Dat is niet verwonderlijk, gezien mindfulness in de boeddhistische traditie geworteld is. Het boek van Haemin Sunim eindigt dan ook met het hoofdstuk over acceptatie. Accepatie betekent niet dat je over je heen laat walsen, maar dat je te midden te storm rust vind in jezelf zodat de storm je niet omver blaast.

Houden van dingen die niet perfect zijn

Met dit laatste hoofdstuk over acceptatie omarmt hij de titel van zijn boek ‘houden van dingen die niet perfect zijn’. De cirkel is rond.

Voor wie is dit boek?

Voor iedereen die nu en dan eens het noorden kwijt is omdat het voor geen meter loopt. Dat kan je werk zijn, je familie, je relatie of misschien zie je het gewoon niet meer zitten. Blader in het boek en lees enkele bladzijden. Je hoeft niet eens het boek in één keer te lezen. Geef jezelf het geschenk van een paar minuutjes tot rust komen met dit boek. Het biedt geen oplossingen, maar misschien zie je de situatie net iets anders, iets milder, ben je niet iets minder overdonderd. Als een boek dat al voor je kan doen, dan is dat toch een heerlijke verdienste!

Bij mij ligt het boek dicht bij de sofa, ook al heb ik het helemaal gelezen. Het lezen brengt me tot rust en meer mildheid. Tegenover die hele wereld.

Praktisch

Haemin Sunim, Houden van dingen die niet perfect zijn. Compassie voor jezelf en anderen is een uitgave van De Boekerij en telt 272 blz. Het is te koop bij o.a. Bol.com voor € 22,98 (paperback) en € 11,99 (e-book). Gratis te lezen voor KoboPlus abonnees. Je kan het ook als luisterboek bestellen voor € 14,99.

Summerreading: The Perfectionists (NL) – Sarah Shepard

Boek in citaten, boeken, citaat, gelezen, literatuur : gelezen boeken, review, , , , ,

Nooit gedacht dat ik iets van Pretty Little Liars zou lezen, Young Adult en hoeveel diepgang heeft het? Maar o ik heb stiekem zo genoten! In drie dagen had ik het boek uit en wil nu al een volgend lezen. Sharah Shepard houdt het boeiend en met opnieuw de meiden van Pretty Little Liars verveel je je geen moment. The Perfectionists is een spin-of van Pretty Little Liars – dus wie dacht de verhalen al op Netflix te hebben gezien: nee hoor ! Helemaal nieuw is dit!

The Perfectionists

Stiekem blij mee

Dit boek werd mij toevallig in de schoot geworpen en omdat ik de hele zomerperiode open staan voor allerlei literatuur en het niet altijd zwaar en gewichtig hoeft te zijn, dacht ik: ik geef het een kans. Haha, daar zat ik dan, avond na avond, totaal geen interesse meer voor zelfs Britse en Scandinavische detectives, maar wel met dit boek in de hand.
De titel doet vermoeden dat het in het Engels is, maar dat is niet zo, ik las netjes de Nederlandse vertaling.
Mijn (vermeende?) literaire ziel zal het misschien geen hoogstaande literatuur vinden, ik heb er wel van genoten en hou er een geweldig goodfeel aan over.

The Perfectionists: band met Pretty Little Liars

Ik kende Pretty Little Liars. De dochter had hier ooit afleverlingen gezien en ooit vond ik het een welkome serie om bij te fitnessen. Vijf meiden op een Amerikaanse highschool, immens ambiteus en continu in gevecht om hun populariteit te behouden. Dat er hier en daar ook eens een dode valt, dat lijkt de meest normale zaak te zijn.

The Perfectionists is een spin-off van Pretty Little Liars, maar de band is duidelijk. De vijf dames behouden de hoofdrol en alles blijft draaien rond het zich standhouden in een rijk milieu waar weinig is zoals het lijkt te zijn.

De druk om erbij te horen is immens.

Perfectie gaat nu eenmaal gepaard met druk. De scholieren hier behoren tot de beste van het land, dus moeten ze af en toe een beetje stoom afblazen. Wat vijf meiden echter niet weten is dat stoom dezelfde brandwonden kan veroorzakelijk als open vuur. En iemand staat op het punt in vlammen op te gaan.

Uit de proloog

Verdacht van moord

Tijdens een les filmgeschiedenis fantaseren een aantal leerlingen hoe ze de pestkop van de klas om het leven zouden brengen. Het is pure fantasie, maar het zou best wel het verdiende loon zijn van Nolan Hotchkiss die er een sport van maakt om studenten te misleiden en vervolgens af te persen. Hij is rijk, haalt hoge scores, dus wie kan hem wat maken ?

Op een feest van Nolan besluiten de vriendinnen wraak te nemen op Nolan. Niet met een moord, maar met een prank: ze verdoven hem en schrijven woorden als bedrieger etc. op zijn voorhoofd. De sociale media doet de rest.

Tot ze de volgende dag horen dat Nolan vermoord is. En wel precies op de manier waarop ze het in de klas gefantaseerd hadden…

Hoe moet het verder ?

Het lijkt een immens karwei, hoe moeten ze in godsnaam bewijzen dat ze er niets mee te maken hadden? Waren ze immers niet op het feest? Staan hun vingerafdrukken niet overal ? Heeft iemand in de klas hun fantasieën over de moord gehoord en vervolgens gruwelijk misbruikt? Wie dan? En hoe ?

De druk om erbij te horen

Toch is The Perfectionists geen klassieke whodunit, het thema van jong zijn op een middelbare school en de strijd om erbij te horen loeit hard. Julie mag dan wel het populairste meisje van de klas zijn, ze draagt een pijnlijk geheim dat ze angstvallig verbergt. Parker, ooit één van de mooiste leerlingen op school, is aangevallen door haar vader en draagt daar letterlijk de littekens van in haar gezicht. Soms blijken vrienden helemaal geen vrienden maar doen ze maar alsof om later het vertrouwen compleet te schenden en hogerop een andere ‘sociale’ ladder te komen.

Dat ik blij ben dat ik geen scholier meer ben, al is het in dit boek behoorlijk over the top, maar dat mag ook. Het is geen realisme, dit boek.

Anderzijds is dit een prima boek om mét je dochter te lezen, kan je meteen samen op zoek naar het plot én je hebt bakken gespreksstof. (Zoals: hoeveel hiervan is mogelijk?)

Netflix ?

Toch liever gewoon via Netflix kijken? Ik geef toe dat ik even gepiept heb. Ik wou zien wat er ze ervan gemaakt hebben, maar de serie moet nog uitkomen. Geduld, geduld, of liever: lees het boek!

Praktisch

Sara Shepard, The Perfectionists (reeks Pretty Little Liars), uitgegeven door Moon, 256 bladzijden, juni 2019. Te koop bij o.a. Bol.com voor € 16,99. (Paperback)
De titel mag dan wel in het Engels zijn, het boek is in het Nederlands (vertaald).

Gelezen: Macht der gewoonte/Power of habit -Charles Duhigg

Boek in citaten, boeken, citaat, gelezen, literatuur : gelezen boeken, productiviteit, review, , , , , , ,

“All our life, so far as it has definite form,
is but a mass of habits”

William James, 1892

We zijn gewoontedieren

Wanneer je een doordeweekse dag overloopt, dan merk je dat de uitspraak van William James ook voor jou geldt. Wellicht heb je een bepaalde routine bij het opstaan. Dat begint al bij het uit het bed stappen, badkamer, het wekken van gezinsleden tot het maken van het ontbijt. Zo’n routines of gewoonten maken het ons makkelijk, want we hoeven niet meer na te denken over iedere beslissing. We leven op automatisch piloot en dat spaart energie en zorgen.

Gewoontes zijn sterk. Heel sterk.

Gewoontes mogen dan wel veel energie uitsparen en bijzonder sterk zijn, ze zijn ook neutraal. Ze kunnen goed zijn en je dichter bij je doel brengen of net slecht waardoor je inspanningen nutteloos lijken. Gewoontes zijn diepgeworteld, zowel de goede als de slechte. Omgekeerd geldt dat het absoluut niet meevalt om een gewoonte af te leren. Het is maar de vraag of je uberhaupt een gewoonte kan afleren.

Een boek over gewoontes – The power of habit

Charles Duhigg (onderzoeksjournalist, winnaar van o.a. de Pulitzerprijs) schreef een boek over de macht van gewoontes. Hij deed onderzoek naar wat een gewoonte precies is en waarom het zo moeilijk is om ze te veranderen. Hij zag het mechanisme en vond meteen een manier om slechte gewoontes toch om te buigen. Ja, ombuigen of veranderen, want een gewoonte afleren is bijzonder moeilijk.

When a habit emerges, the brain stops fully participating in decision making. It stops working so hard, or diverts focus to other tasks. So unless you deliberately fight a habit— unless you find new routines— the pattern will unfold automatically.

Charles Duhigg

Alles in onze wereld is een verzameling van gewoonten. Ook onze samenleving hangt samen door allerlei gewoontes. Bedrijven stoelen om (al dan niet goede) gewoontes. Ik had vooral belangstelling in de formule van de gewoonte en hoe je ze kan omkeren.

De kracht van gewoontes

De kracht van een gewoonte zit erin dat je je er geen vragen meer bij stelt. Het kost je geen wilskracht en nauwelijks groot bewustzijn. Ik mag nog zo moe zijn, als ik ‘s avonds de trap opga, dan passeer ik altijd langs de badkamer. Bijna automatisch neem ik mijn tandenborstel. Ik leg mijn kleren steevast op dezelfde plaats, stap naar bed, controleer de wekker en doe dan pas mijn schoenen uit. Misschien klinkt dat een beetje overdreven, maar denk maar eens na over jezelf. Grote kans dat jij ook een avondroutine hebt en dat je modus op automatische piloot staat.

Maar evengoed loop ik op automatische piloot naar de snoepkast als ik ‘s avonds voor TV zit.

Dat wou ik niet meer dus pastte ik het recept van Duhigg toe. En ja, het lukte !

De structuur van een gewoonte

Volgens Duhigg bestaat een gewoonte uit 3 componenten: een trigger, de gewoonte zelf en de beloning.

Voor mij was dat ‘avond en relax voor TV’ -> iets lekkers uit de keuken halen -> genieten van het lekkere.

Duhigg zegt dat je zo iedere gewoonte kan ontleden. Wil je je gewoonte veranderen, dan moet je iets met deze formule doen.

Het veranderen van een gewoonte

Eerst het slecht nieuws: je krijgt die 3 componenten moeilijk uit je systeem, al helemaal niet als de trigger blijft en de beloning. Wat kan je dan wel doen ?

Volgens Dugigg gaat het erom dat je begin en einde blijft houden. In mijn geval bleef de trigger (ik kijk ‘s avonds nog altijd nu en dan TV) en ik blijf evengoed genieten van iets lekkers. Tegenwoordig is dat 1 pakje crackers en een potje humus. De 3 componenten blijven, de trigger blijft, net zo goed als de gewoonte.

Toch is het niet altijd zo simpel en duidelijk. Duhigg geeft zelf een prima voorbeeld. Hij merkte om dat hij rond 15 uur een hongertje kreeg, naar de cafetaria ging om een koffiekoek, een beetje bleef babbelen en mooi tegen 15.15 terug aan zijn bureau zat.

Het eerste wat hij onderzocht was de trigger. Dit was zijn conclusie: rond 15 uur had hij last van een dipje. Hij verveelde zich wat en was minder geconcentreerd rond dat uur. Honger ? Verveling ? Vermoeidheid ? Was de beloning het verzadigd gevoel, de suikerboost of was het iets anders ? Dit was zijn gewoonte in componenten verdeeld:

  • Trigger: middagdipje (nood om de benen te strekken, minder concentratie)
  • Routine: wandelen tot aan de cafétaria
  • Wat is de beloning ? Suikerboost/stillen van honger/sociaal contact met collega’s

Na allerlei experimentjes (niet gaan naar de cafetaria, een koek op bureau eten, een wandelingetje doen ipv een koek te kopen), koffie drinken etc. kwam hij tot het besef dat de werkelijke ‘beloning’ sociaal contact was. Zijn echte behoefte was even te ontsnappen aan het werk waaraan hij bezig was en fysiek als geestelijk even de benen te strekken.

Gevolg: rond een uur of drie gaat hij naar een collega, neemt een appel mee en doet een praatje. Tegen 15:15 uur zit hij weer prima (en content !) achter zijn bureau. Dat brengt ons naar de nieuwe routine:

  • Trigger: middagdipje (nood om de benen te strekken, minder concentratie)
  • Routine : wandelen tot bij collega, appel eten
  • Beloning: sociaal contact, beweging

Nieuwe gewoontes aanleren

Een gewoonte veranderen is nog iets anders dan een nieuwe gewoonte aanleren. Bij het eerste heb je immers al 2 van de 3 elementen goed. Een nieuwe gewoonte aanleren is iets anders. Hoe worden gewoontes aangeleerd? Simpelweg, door verlangens te cultiveren. Je hebt zin in iets, je bent onrustig, je hebt de indruk dat je persé dit of dat moet… Uiteindelijk zal je bij de trigger met je geest al helemaal bij de beloning zijn, waardoor het nog moeilijk is om het niet te doen.

This is how new habits are created: by putting together a cue, a routine, and a reward, and then cultivating a craving that drives the loop.

Ik herken dat enigszins. In tijden waarin ik veel loop kan ik onrustig zitten op mijn stoel omdat mijn lichaam snakt naar die adrenalineboost (beloning). Ik anticipeer bijgevolg al aan iets wat nog moet komen. Het is zo sterk dat het werkt als een magneet.

Loop ik echter een lange tijd niet, dan is de betovering verbroken. Wanneer ik vervolgens aan lopen denk, denk ik vooral aan veel inspanning en ongemak. De loop is kapot.

Een vierde component ?

Is het dan – theoretisch althans – zo makkelijk (althans theoretisch) om een gewoonte te veranderen? Uit onderzoek bleek dat er nog een cruciale (en nogal evidente) factor was: geloof.

Uit onderzoek bij groepen alcoholisten (iedere verslaving is in zekere zin een slechte gewoonte), bleek dat het wijzigen van de gewoonte meer kans tot slagen had wanneer de deelnemer geloofde. In God ? Nee, maar wel dat hij geloofde dat het veranderen van de gewoonte hem/haar tot iets beters zou brengen.

However, those alcoholics who believed, like John in Brooklyn, that some higher power had entered their lives were more likely to make it through the stressful periods with their sobriety intact. It wasn’t God that mattered, the researchers figured out. It was belief itself that made a difference. Once people learned how to believe in something, that skill started spilling over to other parts of their lives, until they started believing they could change. Belief was the ingredient that made a reworked habit loop into a permanent behavior.

Ik denk dat wij dat simpelweg de kracht van de motivatie zouden noemen. Wanneer ik naar mijn gewoontes bekijk en die wil veranderen, merk ik soms wel dat er iets ontbreekt aan de motivatie, zeker als de beloning minder of anders is. Gelukkig kan je ook daaraan werken, maar dat is dan weer een ander boek!

Een echte eye-opener

Dit boek was voor mij een ongelooflijke eye-opener, al hoefde ik al lang niet meer overtuigd te zijn van de kracht van gewoontes. Overal zag ik gewoontes. Ik merkte op dat beleefdheid een gewoonte is. Veel mensen zeggen ‘bedankt’ of ‘dankjewel’ zonder er nog bij na te denken, maar ik ken evengoed kinderen die het niet doen. Zijn die kinderen an sich onbeleefder? Eigenlijk niet, die gewoonte is hen gewoon niet aangeleerd.

De marketingwereld – Duhigg wijt er hele hoofdstukken aan – staat vol van het creëren van gewoontes. Ze proberen een verlangen in jou te wekken (reclame van pizza ‘s avonds) waardoor je de handelt (doos pizza uit de oven) en beloond wordt met gezelligheid (volgens de reclame) of toch op z’n minst het genieten van lekker eten. Ik leerde dat tandpasta helemaal niet hoeft te schuimen maar dat dat een marketingtruc is. Anders hebben mensen het gevoel niet dat ze hun tanden goed gepoetst hebben (beloning).

Maar ook in mijn eigen leven zag ik tal van gewoontes en zag ik al snel welke mij werkelijk vooruit hielpen en welke net niet.

Wat werkt voor mij?

  • Het visualiseren van het doel (beloning)
  • Het ‘s morgens lezen van de doelen (SMART goals)
  • Het vermijden van de trigger (geen chocolade in huis = geen chocolade eten)
  • Het niet breken van de keten. Een simpel systeem, je zet kruisjes per dag er iets gelukt is. Ik was verwonderd van de kracht ervan toen ik in januari een no spend maand organiseerde.
  • Het zoeken naar alternatieven (zoals Charles Duhigg). Ik heb wel degelijk echt honger rond 10 uur. Dus kan ik maar beter iets gezonds bijhebben. (Al blijft al dat snoep in de leraarskamer hoog aaantrekkelijk, gelukkig is er ook soep op het werk!).
  • De meest gekende (en succesvolle) methode blijft ook voor mij het koppelen van een nieuwe gewoonte aan een oude. Bv. De zogenaamde 5′ avondopruim voor het slapengaan. Dat ziet er dan zo uit: naar boven willen gaan/eind van de dag (trigger), kookwekker op 5 minuten zetten en gedurende die 5 minuten wat opruimen, naar boven gaan. De beloning lijkt mij nogal evident (opgeruimder) al is de beloning hier evengoed a) dat het maar 5 minuten duurt, dus het afgaan van de wekker is ook een beloning ! en b) dat ik ‘s morgens niet meer de glaasjes op de salontafel zie staan !

Praktisch

Charles Duhigg, Macht der gewoonte, uitg. Ambo/Anthos 2015, 384 blz, te koop bij o.a. Bol.com voor €20,99.
Ik las de Engelse (originele) uitgave, The power of Habit, uitg. Cornerstone 2013, 400 blz., te koop bij o.a. Bol.com voor € 9,89.