Tagarchief: keuzes

Dinsdagwijsheid: waarom wil ik zo graag op vakantie? Vlucht of keuze ?

citaat, Dinsdagwijsheid, Kleine en grote levensfilosofieën, lijstjes, mijmeringen, stress, wijs, , , , ,

Vlucht of keuze

Toen ik dit citaat van Seth Godin  las, voel ik mij onmiddellijk aangesproken. Ik denk immers héél veel over ‘de volgende vakantie’. En ik geef eerlijk toe, er zit ook een stuk vluchten in. Is nood hebben aan vakantie slecht dan ? Tuurlijk niet, er zijn tal van voordelen aan vakantie, maar wanneer het enkel en alleen een vlucht wordt, dan is het misschien niet verkeerd om eens na te denken waarom je persé altijd weg wil. Dus dacht ik er zelf eens goed over na.

Redenen waarom ik op vakantie ga

Ik denk dat ik mij eerst moet afvragen waarom ‘vakantie’ mij zo aantrekt. Dan kan ik misschien meteen invullen waarom die nood zo groot is.

  1. Qualitytime met het lief. Vakanties versterken onze relatie. Wat wij doen of waar we zijn heeft er op zich niet veel mee te maken. Het belangrijkste is dat wij tijd maken voor elkaar. Daar hoef je natuurlijk niet voor op vakantie te gaan, maar de werkelijkheid is dat wij, eenmaal thuis, verdwijnen in onze klusjes, werk, de eigen sociale contacten en hobby’s.
    Soms ‘doen we alsof we op vakantie zijn’, een heerlijke methode is dat. Dan trekken we s’morgens ergens naar toe, om te wandelen of zo, of we gaan eten in een naburige stad. Ook dan hebben wij dat vakantiegevoel, ook al duurt het soms maar vier uur in plaats van dagen aan een stuk.
    Voila, zo kan het ook !
  2. Actief buitenleven: Wanneer we (of ik alleen) op vakantie ben, dan ben ik ontzettend veel tijd buiten in de natuur of plan ik stadsbezoeken en geniet ik van musea. Het is ‘evident’ als ik op vakantie ga. Ik stel er mij geen vragen rond, het is de kracht van de gewoonte, vandaar dat het geen inspanning vraagt.
    Niets houdt mij tegen om dit ook in mijn ‘gewone’ leven te integreren, op weekends, op dagen dat ik niet moet werken, zelfs ‘s avonds na het werk. Of ik organiseer voor mezelf ‘micro-adventures’.
  3. Ik ben offline en slecht bereikbaar. Dat is wel echt een groot voordeel aan vakantie. Blijkbaar heb ik geen moeite om offline te zijn op vakantie, of niet in te gaan om mails en berichtjes. Op de of andere manier lukt mij dat ‘thuis’ niet. Dan heb ik een ‘drive’ om altijd ‘on top of everything’ te zitten. Vakantie is voor mij loslaten.
    Waarom lukt mij dat thuis niet ? Ik merk dat dat online zijn voor mij echt erover is en het mij soms onrustig maakt. Dus hier is echt serieus werk aan de winkel ! Hier is het mijzelf al duidelijk, hier gaat het duidelijk meer over vlucht dan wel keuze, ik wil helemaal niet zoveel online zijn !)
  4. Ik lees en schrijf veel op vakantie. Het lijkt alsof mijn geest dan vrij genoeg is om van alles te absorberen, om heel rustig uren te lezen. Ik kijk nauwelijks op de klok. Ook hier: loslaten. Dat ik het kan op vakantie. Dat het moeilijk is daarbuiten.
    Het meest evidente (zoals ongeveer met alles) is dat ik gewoon tijd inplan om te lezen en te schrijven. Dat doe ik nu ook al maar ik blijf toch teveel tijd verliezen aan sociale media (punt 3) en soms ook regelrecht televisie. Met sociale media en televisie is het zoals met het persé op vakantie willen. Op zich is het prima als je er voor kiest, maar niet als het een vlucht (of uitstelgedrag) wordt.

Evenwicht vinden tussen drukte en rust

Blijft mij te vertellen dat wij toch alweer een volgende vakantie geboekt hebben en ik daar helemaal achter sta. De feestmaand december is voor mij er compleet over. Wij proberen het aantal feestjes beperkt te houden, maar we ontsnappen niet aan een aantal regelrechte sociale verplichtingen. “Waarom zeg je dan geen nee tegen die feestjes ?”. Ik ken mensen die dat doen, maar ik krijg het niet over mijn hart. Het gaat om mensen die wij graag zien en die ons er echt wel graag bij hebben. Het gaat om familie en dat vind ik (en wij) toch nog altijd héél belangrijk, ook al betekent dat  familiefeestje die geweldig veel energie kosten. Sedert wij tijdens de kerstvakantie ook op vakantie gaan kan ik er beter mee leven. Ik weet dat er dan ook weer een tijd komt van rust en afzondering.

Toch vind ik het sowieso een mooie denkoefening. Waarom heb je geweldige nood aan sommige zaken ? Wat zit daar achter ? Is het vlucht of keuze ? Waarom check ik mijn telefoon meer dan nodig is ?

Challenges 2018 – haal ik de eindmeet ? #1 – 30 minuten sport per dag

lijstjes, mijmeringen, sport, , , , , , ,

30 minuten sport per dag

Ieder jaar schrijf ik voor mezelf een sportdoelstelling op. Vorig jaar eindigde ik op iets meer dan een gemiddelde van 30 minuten sport per dag, of omgerekend 3,5 uur sport per week.
Dit jaar stelde ik mijn doelstelling met enige gemakzucht bij. Ik ging gewoon voor 30 minuten per week.  Als ik het vorig jaar kon, dan ook dit jaar.
Met nog 2 maand te gaan zal ik toch een tandje moeten bijsteken.

Zie hier:

De blauwe lijn is wat het zou moeten zijn, de rode lijn is wat er effectief gepresteerd is. En dan plots een behoorlijk horizontale lijn, met andere woorden dat er niet gesport is. Niets, nul, nada. Dat is zo mezelf-oneigen. Maar toen gebeurde dit. Zo zie je maar dat grote gebeurtenissen overal sporen nalaten.

Ik geef mezelf wat respijt hiervoor. Had ik die weken ook maar de helft gedaan van wat ik zou moeten doen, dan stond ik er nu een stuk beter voor.

Pieken en weinig regelmaat

sport per week week na week

Bovenstaande grafiek zegt hoeveel ik op gevoel sport en hoe weinig ‘gepland’. Of ik plan wel, maar ik doe het dan toch niet. Dat ik er al bij al toch nog redelijk goed uitkom, heeft alles te maken met pieken en niet met regelmaat. Het positieve is wel dat er zo goed als alle weken gesport is. (op die uitzondering na). Meteen zie je dat ik na weken niet sporten, plots héél hevig was, alsof ik iets goed te maken had. Na het diepe dal komt meteen ook de hoogste piek met meer dan 5 uur sporten op een week.

Kan ik het nog halen ?

Ik sta momenteel zo’n 11 uur achter op schema. Met nog 8 weken te gaan betekent dat ik van 3,5 uur sporten per week naar 4,5  uur moet gaan. Zo zou ik nog aan 30 minuten sport per week kunnen geraken.  Ik betwijfel op het gaat lukken.
Mezelf serieuze druk opleggen ga ik niet doen. Het moet plezant blijven. Maar ik wil behoorlijk beter eindigen dan waar ik nu zit (2 uur 45 min/ week).

Ik ben benieuwd wat het wordt.

1000 vragen

1000 vragen #126 Wat koop je met je laatste 10 euro ?

1000 vragen over mezelf, keuzes, kinderen, Kleine en grote levensfilosofieën, lijstjes, mijmeringen, , ,

Het lijstje

Ik wist eigenlijk onmiddellijk (gesteld zijnde dat aan alle fysieke behoeften werd voldaan en ik dus een dak boven mijn hoofd had, kleren aan mijn lijf en eten in mijn maag) wat ik zou kopen. Alleen… viel dat even tegen ! 10 euro is echt niet veel. Zo had ik véél liever gebonden notitieblok gehad, maar zelfs met de goedkoopste van de Hema raakte ik er niet.

Dit is mijn lijstje:

Ik veronderstel dat het een beetje weergeeft wat mijn grote passies zijn: lezen en schrijven. Het boek Karamazov heb ik al gelezen maar ik zou er best wel mijn laatste ‘groot’ geld aan willen geven.

Ik vond het best wel een leuke oefeningen. Het lijkt simpel, maar tien euro is niet veel en wat betekent dat: ‘je laatste 10 euro’. Wellicht dat het de laatste keer is dat je zelf dingen mag kiezen om te kopen, helemaal uit de bol mag gaan.

Wel, dit was het dus.

Ik ben best wel benieuwd wat andere mensen zouden kopen. Van het lief kan ik het al raden: een goed biertje en een zak chips x 2, want ik denk dat hij met € 5 anders wel toekomt. Ons dochter zou wellicht haar laatste € 10 aan een maand Spotify besteden, gek als ze is van goede muziek. Ik verdenk (!) onze zoon ervan dat hij dat – verstandig en rationeel als hij is – zou beleggen. Hij denk dat hij zou zien waar zijn geld kan opbrengen. (Verstandige jongen, ja, ik zou dat dus niét doen).

En jij ?

 

1000 vragen

1000 vragen #123 Zeg je altijd wat je denkt ? Nog altijd teveel

Geen categorie, ,

Ik babbel teveel

Althans, tegen het lief. Het lief is de stilte zelf. Eén en al gehoor. Altijd een luisterend oor, een glimlach, een flinke vleug humor als aan dat babbelen van mij geen einde komt. Het is namelijk zo: ik wil het liefste zoveel mogelijk delen met het lief. Het lief is mijn toetssteen, mijn ‘even checken’, mijn intellectuele uitdaging en dikwijls ook mijn kompas. Allerlei gedachten en redeneringen rollen door mijn hoofd en dan wil ik dat toch maar het liefste met hem delen, weten wat hij er van denkt. Géén goedkeuring, maar wel een soort negenproef. Of het wel allemaal steek houdt wat ik denk.

Het lief zegt weinig, maar zit er altijd recht op. Hij vindt de rode draad in het kluwen van mijn denken, als ik vastzit in ideeën en overtuigingen, dan stelt hij net dié vraag waardoor ik weer verder kan.

Dus ja, wat het lief betreft zeg ik, wellicht meer dan hem lief is, wat ik allemaal denk. En dat is véél, heel véél.

Er is altijd een andere kant die ik niet ken

Maar voor de rest merk ik dat ik steeds minder zeg wat ik denk. Ik vrees (ja, vrees !) dat het een kenmerk van ouder worden is. Wanneer ik sommige commentaren op Facebook lees schrik ik dikwijls van de heftigheid. Ja, daar wordt gezegd wat er gedacht wordt. Mensen met een heel duidelijke mening.

Ik heb dikwijls niet echt één mening. Ik dénk wel van alles, maar meteen stel ik mijn eigen denken in vraag. Want dan bekijk ik het weer van een andere kant en denk ik: tja, dat is ook wel waar en na verloop van tijd wordt er zo geschaafd aan mijn mening en zoveel aan toegevoegd dat die mening één complex verhaal wordt, waarvan ik weer twijfel of ik toch wel alles heb gezien.

Hoe heviger andere mensen een mening over iets hebben, hoe meer ik zwijg. Wellicht omdat sterke meningen mij onzeker maken. Zeker als het gaat over sterke negatieve meningen, die toch grotendeels de meerderheid vormen. De anderen hebben het niet goed gedaan, de anderen zijn verkeerd, de anderen moeten dit of dat …

Wat mezelf betreft zou ik liever nog stiller worden, méér nadenken voor ik iets zeg. Eenmaal iets op tafel kan het immers alle kanten op. Ook de verkeerde kant. Dan moet er soms uitleg volgen, is het niet duidelijk, wordt het verkeerd begrepen.

Dus ja, liever wat stilte hier. Stilte van mijn kant.
Of bewijst deze blog weer net het omgekeerde ?