Hopeloos verliefd
Ik word niet snel verliefd, ik kan de keren op 1 hand tellen (uitgezonderd de lagere schooltijd), maar o wee als ik verliefd word. Dan is het werkelijk h o p e l o o s ! ! !
De tijd valt als het ware stil, ik kan niet meer eten (ik leef van de liefde), de wereldvrede is nabij (de roze bril), ik kan niet meer slapen (energie met bakken) en de creativiteit raast door mijn bloed (poëzie, schilderen, tekenen, wat je maar wil). Het is bijna een medische aandoening !
Ziek van liefdesverdriet
Ik ben dan ook al ziek geweest van liefdesverdriet. Oké, dat was nog in mijn studententijd, maar echt, toen mijn toenmalig lief andere oorden wou opzoeken verging de wereld. Ik was o zo de kluts kwijt dat er werkelijk niets meer met mij aan te vangen was. Zo erg dat een wijs iemand (dat gaat zo als je studeert) mijn ouders aanraadde dat ik zou rondtrekken met rugzak en tent om ‘mezelf terug te vinden’. Ik besef dat dat o zo dramatisch klinkt, maar het heeft mij om nooit of te nimmer te lachen met ‘jong liefdesverdriet’. En al helemaal niet met liefdesverdriet van jongeren. Mijn eerste grote liefdesverdriet kwam toen ik al een twintiger was, en dat was behoorlijk heftig, dus hoe erg moet dat niet zijn als je nog op de middelbare schoolbanken zit ?
For ever and ever
Zo hevig die verliefdheid is, evengoed is de duur ervan. Het gaat gewoon niet over. Naderhand kan ik wel weer normaal ademen het leven stabiliseert (gelukkig, want zo’n verliefdheid kost nogal wat energie), maar de verliefdheid blijft. Misschien ligt dat ook aan het lief natuurlijk. Ik kan nog altijd emotioneel worden als ik aan vrienden iets vertel over onze eerste ontmoeting, of over wie het lief voor mij is.
Die bakken energie, die uitbarsting van creativiteit, dat is spijtig genoeg weg. Als ik zie wat ik in die perioden voor elkaar kreeg, dan snap ik héél goed dat verliefdheid een hoop chemie is.
Gelukkig is er nu de liefde. De rust. Die haven waar het goed toeven is.
