Tagarchief: onderwijs

Gelezen

Gelezen: 54 minuten – Marieke Nijkamp

boeken, gelezen, jongeren, literatuur : gelezen boeken, onderwijs, review, , , , ,

54 minuten

54 minuten die een heel leven zijn

Bij het begin van het schooljaar een boek lezen dat over een middelbare school gaat. Dat was het idee. Een boek dat ook nog eens de Hebban Award 2017 gewonnen heeft in de categorie Young Adult. Dan ben je toch helemaal klaar om dat schooljaar vol energie te beginnen ?

54 minuten speelt zich af in een Amerikaanse secundaire school. Ondanks het feit dat er een oceaan tussen Europa en de VS ligt, is het schoolleven van een gemiddelde tiener er niet zo anders. Er zijn leraren vol bezieling en saaie toespraken die te lang duren. Er zijn vriendengroepen, er zijn koppeltjes, broers en zussen die naar dezelfde school gaan. Voorbeeldige leerlingen evenals leerling die het avontuur buiten de lijntjes van het reglement zoeken. Maar ook: leerlingen de match school/thuis/leven totaal niet kunnen maken. Voor wie het één en al ellende is omdat er overal problemen zijn en er geen uitweg lijkt te zijn.

Iedereen verzameld in de aula

Het zou een Vlaams schoolplaatje kunnen zijn: iedereen wordt verzameld in de aula (bij ons wellicht polyvalente zaal genoemd) en het hoofd van de school spreekt de leerlingen toe. Voor hem (of haar) honderden leerlingen. De één luistert al met wat meer aandacht dan de andere. Het is niets ongewoons. Wachten tot de bel gaat na 54 minuten.

Tot iemand de aula binnenkomt met een geweer en alle nooddeuren gesloten lijken te zijn. De hele school is gegijzeld door een zwaar bewapend scholier. Tot hier de vergelijking met Vlaanderen.

Real-time en o zo realistisch

Wat volgt is het relaas van verschillende personages gedurende de komende 54 minuten. Bijzonder spannend, want er is maar één doel: ontsnappen aan deze waanzin. Maar hoe ? Eén van de leerlingen is de zus van de belager. Kan zij iets betekenen ? Of zal zij het juist erger maken ?

Het boek is zo realistisch dat je de angst en de spanning van de studenten voelt. Wanhopige pogingen worden ondernomen zonder resultaat. Er vallen doden. Nee, het boek heeft geen happy end. Marieke Nijkamp schetst een sober verhaal. Als ze in 54 minuten minuut na minuut registreert wat er gebeurt. Ze gaat zich niet te buiten aan grote verklaringen. Dat deze gruweldaad het gevolg is van een immense boosheid en wraak die zich heeft opgestapeld. Maar toch wordt er niet gepsychologiseerd. Geen ‘hadden we maar’, of ‘we hadden dit kunnen weten’.

Voor een gruweldaad als deze geldt geen enkel excuus. Noch begrip. In 54 minuten wordt duidelijk dat de dader is ‘doorgeslagen’, maar het is wél zijn eigen voorbereide keuze, een keuze die het gevolg is van allerlei andere voorafgaande keuzes.

Young Adult

Het boek is gelauwerd in de categorie Young Adult en daar heeft het ook zijn plaats. Ik denk dat best wat jongeren het graag zullen lezen. De lezer maakt kennis met verschillende personages die hun leven in een flits aan zich voorbij zien gaan. In deze 54 minuten groeit de verbondenheid met elkaar tot in het extreme. Er is maar één doel: hier levend uit geraken.

54 minuten spanning

Ik heb 54 minuten in 2 avonden uitgelezen. Het boek houdt je vast, ook al weet je – spijtig genoeg uit ervaring – hoe dit gaat eindigen. Niet goed dus. Het is het realisme en de betrokkenheid met de personages die je aanmoedigen verder te lezen.
Marieke Nijkamp slaagt er in om de spanning die in zo’n situatie heerst, over te brengen. Je lijkt zelf midden die studenten te staan en het ook niet te weten. Leraar, leerling, ze zijn gelijk.

Spijtig genoeg is het verhaal realiteit. Het gebeurt, meer dan eens, dat iemand een school binnenwandelt met een wapen en er doden vallen. Gelukkig niet in Europa – dankzij andere wetten op wapenbezit – maar wie het boek van Nijkamp leest besluit al heel snel: dit kan op iedere school in de VS gebeuren, dit is niet voorbehouden aan scholen in problematische buurten. Dit op zich is beangstigend. Ik kan mij nauwelijks voorstellen wat het moet zijn om als student in de VS met dit besef te leven.

Praktisch:

Marieke Nijkamp, 54 minuten, Harper Collins, 2017, 320 blz.
Te koop bij o.a. bol.com voor € 10,00 (paperback) of € 7,99 (ebook). 

Snapshot diary

Snapshot diary week #36/2018 Back at work

(Week in) beeld, kankerleed, keuzes, mijmeringen, relatie, Snapshot diary, week in beelden, , , , , ,

snapshot diary

Samengevat: wennen aan een leven met meer dan 1000 mensen op een vierkante km (of zoiets), het sporten (lopen, zwemmen, fietsen, wandelen) weer volop opnemen en o zo genoten van een wandeling in het voor mij onbekende Waals-Brabant !

Eerste schoolweek

Een schoolweek die begint op een maandag, zo heb ik het graag. Toen ik maandag op school wandelde kon ik echter bijna mijn ogen niet geloven. Vorige week was het hier nog zo kalm (geen leerlingen) en nu leken er overal in de gangen leerlingen met opdrachten rond te zwerven. Ook dat is uitzonderlijk, maar tijdens zo’n eerste dag is nog niets geroutineerd. Er is de papiermolen, de boekenmolen, de reftermolen en ga zo maar door. Iedereen en alles moet zijn plaats vinden.

Ik maakte pas op dinsdag kennis met mijn nieuwe leerlingen en had meteen al een gesprek over de soms moeilijke verhouding tussen vrije meningsuiting en respect. Dat dit zo actueel zou worden, had ik echt niet voorzien.

Alles netjes in de agenda, alleen past kanker niet

Sedert maandag zijn er dus weer strikte afspraken. Twee maanden lang was er maar één vaste afspraak: om de 14 dagen naar Gasthuisberg. De rest werd ingevuld naar gelang de dag vorderde en naargelang het goede of slechte dagen waren. Nu zijn er de werkdagen die moeten worden gecombineerd. Enerzijds gaat de tijd nu sneller en krijgt de tijd eindelijk een structuur die niet helemaal afhangt van die ene vrijdag. Anderzijds is er meer druk, minder tijd en zoals gezegd: laat die kanker zich niet in een agenda draaien. Zelfs niet de doktersafspraken, al doen ze daar serieus hun best.

Opnieuw het eigen leven vinden

Wie mijn log ‘kankerleed’ al enige tijd leest, weet dat sedert mei, het leven van het lief en dat van mij behoorlijk overhoop is gehaald. Ook wie we zijn (de eigen identiteit, maar ook in relatie tot elkaar) werd door elkaar geschud. Wij zijn anders geworden. Alle twee. Sterker verbonden, dat wel. Maar op andere fronten lopen we soms nog heel erg verloren omdat de wachtzaal  geen eindduur lijkt te vinden.

Ik maakte deze week heel expliciet tijd voor dingen die ik vroeger graag deed en die mij (gelukkig nog altijd) gelukkig maken: lange wandelingen, zwemmen, lopen (in augustus lag het een beetje stil) en ook wielrennen. Het zijn kleine dingen. Ik ‘verlaat’ Hugo niet al te lang. Eenmaal thuis ben ik sterker en meer ontspannen, kan ik er weer beter tegen. Anderzijds vind ik het zo erg voor hem dat hij, die zo graag fietst en wandelt niet mee kan fietsen.

Ik kan alleen maar hopen en geloven dat dit ooit terugkomt.

 

Snapshot diary

Snapshot diary week #26/2018 – Er is altijd ruimte voor geluk

(Week in) beeld, kamperen, kankerleed, onderwijs, Snapshot diary, vakantie, week in beelden, , , , , , ,

De zomer is niet te stuiten: wandelen in Tervuren, voetbalgekte en ik die nog steeds het midden van de hangmat niet vind ! Nieuwe leerlingen op school en testen van de gasBBQ voor op de camping ! 

Er is leven naast kanker

Ik begon deze week met een topdag. Sedert half mei stond alles hier in het teken van kanker. Maar deze week leerde ik (en het lief) dat dat niet hoeft. Er is leven naast kanker en dat leven moeten we koesteren. Zo begon ik de week met een wandeling in Tervuren. Het was een prachtige zomerdag en de reigers, libellen en kikkers waren op hun best. Twee uur genieten was het en toen ik thuis kwam was ik één en al vrolijkheid.  Alsof ik mijn leven terug had !

Het nieuwe schooljaar is al in zicht

Vandaag is de vakantie echt begonnen, maar het was de voorbije week vooral een week van afronden en in orde maken. Zo mochten we de nieuwe leerlingen van volgend jaar op zaterdag al ontvangen. Een leuke bende leek het, maar ook al meteen een oververmoeide groep, zo leek. Ik vermoed dat ze het afscheid van hun vorige school al behoorlijk gevierd hadden en met een halve kater bij ons verschenen. Hoe dan ook, ze zijn heel welkom en ik zie er al naar uit om ze in september te leren kennen. Vroeger hoeft ook weer niet !

Met het lief op vakantie

Het was het lief zelf dat aandrong om toch maar te kamperen. ‘Anders mis ik heel de zomer en de vakantie’. De vraag verwonderde mij behoorlijk, niet in het minst omdat het lief het niet echt op kamperen heeft. Ik vroeg mij ook af hoe we dat zouden doen, want door de chemo blijft hij vermoeid en zijn zijn dagen onvoorspelbaar. Toch merkten we dat hij zo’n 6 dagen na de toediening van de chemo beter werd en meer ‘zijn normale zelf’. Lange en zware fysieke activiteiten zullen er wel niet bij zijn, maar toch gaan we het proberen. Hij heeft soms uren aan een stuk waar geen vuiltje aan de lijkt te zijn. Voorwaarde: doseren, voldoende rust tussendoor en bovenal: een goede nachtrust. Ik hoop dat we er in slagen ! Hoe dan ook, dit is ons al duidelijk: in iedere situatie zit ruimte en vrijheid. Soms is die ruimte klein, maar er valt toch iets mee te doen.  Die ruimte willen we volop benutten !

Bestemming is het prachtige Dordrecht met Kinderdijk, één van mijn eerste kampeeruitstappen van de tijd toen ik nog met de tent kampeerde. Wél een andere camping, want de eerste was nogal tegengevallen.

Geniet !

Of je nu vakantie hebt of  niet, ik hoop dat je genieten kan van het prachtige weer !

 

 

Snapshot diary

Snapshot diary week #23/2018 het leven staat nog altijd ‘on hold’

kankerleed, Snapshot diary, week in beelden, , , 

Buiten eten als het kan - met prachtig zicht op het Schulensmeer! Centraal: de wachtzaal oncologie Gasthuisberg. Laatste puntenlijsten en aandachtige leerlingen. Het leven nu en dan on hold.

Het eind van het schooljaar is in zicht

Ik zal hout vasthouden, maar mijn leerlingen lijken nog niet veel last te hebben van het ‘eind van het jaar virus’. Andere jaren en klassen wel. De zesdes halen nog het één en ander uit de kast, soms grappig, soms er echt over vanuit een mentaliteit ‘ze kunnen ons toch niets doen’. Vandalisme. Ik vraag mij af of ze enig idee hebben wat dat doet met een school. De zinloze vernieling. Het grote egoïsme dat daarachter zit: wij weg, dus nu mag het kapot. Een kleine groep leerlingen, dat wel. Maar het effect is er niet minder om. Dat wij aangeslagen zijn. Ja. En dat diezelfde leerlingen op onze hulp rekenen (‘s avonds, in het weekend) voor hun galadiner en allerhande recepties nav hun afzwaaien. Het liet bij menig leraar een bittere smaak na. Zijn wij te braaf geworden ?

Mijn leven staat op pauze

Iedere keer zeg ik tegen mezelf: ik moet mijn best doen om mijn leven terug te vinden. Ik moet stoppen met dat leven ‘on hold’ te zetten. Het lief geneest langzaamaan van de zware operatie. De kermismolen van de vele specialisten en ziekenhuizen blijft draaien, vult de agenda. Altijd met hoop. Maar dat het erger worden zal, dat is lastig. Heel lastig. Alsof er een kortsluiting door mijn hersenen is gegaan en alles voorlopig plat ligt.

Hoe moet ik verder ?

Ik weet (nog ?) niet goed hoe ik dat leven terug oppakken moet. Ik durf hem nog niet goed alleen te laten, al verzekert hij mij dat hij heus wel alleen kan blijven (ik ga tenslotte ook werken). Maar bij iedere stap buitenshuis voel ik mij schuldig. Wat voor vrouw ben ik als ik ga fietsen voor het plezier, terwijl hij genoodzaakt thuis moet blijven ? Wat voor vreugde kan ik vinden in wandelen als ik wéét wat hij doormaakt ?

Het herinnert mij heel pijnlijk aan het overlijden van mijn eerste man. Zomer. Vrienden hadden mij uitgenodigd. Ze hadden een buitenzwembad en op een bepaald moment stoeiden en speelden we met plastic gadgets. Het water zwiepte op, er werden ballen gegooid, het was dolle pret.

Plots realiseerde ik het mij. Dat ik plezier maakte. Dat ik het vergeten was.
Ik voelde me zo rot nadien, zo ontrouw.

Ik weet dat dit verkeerd is. Dat ik het lief niet help met het bannen van elk plezier. Dat hij niets anders wil dat ik gelukkig ben. “Dan ben je sterk voor mij, besef je dat wel ?” Als ik jou gelukkig zie, dan is het voor mij ook makkelijker”. 

Er is nog een lange weg te gaan. Voor ons beiden.
Dat ik nog van alles leren moet.

Het is de opdracht voor volgende week. Het leven terug opnemen. Het leven dat wij hebben en waar zoveel mooie dingen zijn. Duim gerust mee !