Week in foto’s
- Het meest bijzondere deze week was de heropstart van onze school. Officieel was het een try-out, maar ik had niet het gevoel dat er veel verschil was met ‘the real thing’. Gemengde gevoelens, echt. Enerzijds vond ik het geweldig om weer wat ‘normaal leven’ te voelen en de gezichten van zoveel jonge mensen terug te zien. Ze waren rustig en hielden zich netjes aan de regels, maar jongeren en social distancing is bijna een onmogelijke deal. Hoe goed ze ook hun best deden, eenmaal op de speelplaats en tijdens de pauze, waar ze in hun afgebakende speelplaat (per bubble) zaten, was het zo goed als onmogelijk om die anderhalve meter continu af te dwingen. Ik heb me meermaals de zin van dit alles afgevraagd. Ik heb wellicht teveel fantasie, maar ik moest continu denken aan de kampen in de Tweede Wereldoorlog. Leerlingen werden continu gecontroleerd op hun gaan, staan en zitten. Ze verhuisden in ‘bubbles’ en zaten op hun privéspeelplaats waar ze niet eens contact mochten hebben met de rest van hun klas. Je wil echt niet weten hoeveel leraren er op diezelfde speelplaats stonden om alles te controleren (handen wassen ! social distancing ! achter je ‘lint’ blijven !).
We trakteerden met ijs, lieten ze zitten op de grond als ze dat wilden, allemaal toegevingen die we anders niet zouden doen, maar de teneur bleef toch triest.
F*ck Covid! - Deze week werd er opnieuw veel gewandeld. Lifesaving heb ik de indruk. Meestal alleen en daar heb ik meer dan ooit behoefte aan. In een natuur waar ik zelden iemand zie en waar ik niet tussen de lijntjes moet lopen of om de haverklap mijn handen moet wassen. Waar ik op een pic-nicdekentje mijn lunchpakket verober. Voor enkele uren leef ik in een wereld waar geen corona is. Dat doet deugd.
- Deze week was het ook precies 2 jaar geleden dat het lief het verdict ‘kanker’ kreeg. Van de ene op de andere dag, wij waren niet voorbereid en hadden dit niet zien aankomen. Ons leven is sindsdien behoorlijk veranderd. Dat je leven plots op zijn kop kan staan en je vaarwel mag zeggen aan je plannen. Het was voor ons een behoorlijke leerschool in het loslaten. In deze coronatijden worden we er weer aan herinnerd. Niet dat dergelijke leerscholen je immuum maken voor stress en verdriet. Maar het helpt wel, dat loslaten en in elke situatie de ruimte en vrijheid zien om er toch iets moois van te maken.
- Wij waren onlangs in een gebied met drijfzand. Het bord waarschuwde ons. Ik nam er een foto van omdat ik in deze tijden soms wel het gevoel heb dat alles op drijfzand staat. De maatregelen die de overheid ons opleggen geven alles behalve een stabiele grond, ze spreken elkaar tegen en de achterliggende belangen zijn dikwijls overduidelijk. Behalve de logica van de social distance snap ik de logica van de ‘regel van 4’ amper, want volgens mij komt hij er een beetje op neer dat je in je je aan die regel van 4 moet houden, maar dat dit voor alle andere situaties (werk, winkel) niet geldt.
Ik vind dat een beetje zorgwekkend, vooral als ik zie dat er in verschillende grootsteden manifestaties worden gehouden tegen de coronamaatregelen. Een eerste vereiste is volgens mij dat ze rationeel onderbouwd zijn. Ik begrijp dat mensen gaan twijfelen als ze elkaar lijken tegen te spreken.
Het was best een ‘volle’ week. De routine zit er al goed in en o wat ben ik dankbaar om dat fijne weer !
Allemaal een mooie (werk-)week toegewenst !
