Iedere dag heb ik online contact met mijn leerlingen. Ik zal echt niet beweren dat het is zoals onderstaand filmpje – het is meestal best gezellig – maar onderstaand flimpje deed me méér dan glimlachen. Het online lesgeven zit hier nog niet op volle vaart. Maar hoe dan ook, onderstaand filmpje was toch gedeeltelijk herkenbaar.
Online lesgeven blijft toch maar een hulpmiddel. Toch is het best fijn. De leerlingen vinden het leuk om elkaar nog eens te zien, maar de concentratie is niet altijd even sterk. ‘Hé, jij hebt nog je kamerjas aan’, ‘o wat een mooie kamer heb jij’, of 15 leerlingen die – heel ijverig – tegelijk antwoorden.
De tweede week quarantaine is voorbij. Het valt mij op hoe het toch went (maar daarom niet leuk is), hoe snel nieuwe routines groeien. Ik leer heel veel bij en ben druk aan het werk. Met mooie momenten overigens. En dankbaar.
van boven naar onder, van links naar rechts: Dankuwel de mannen die het vuilnis ophalen, wachten tot Smartschool weer online komt Genieten van de dagelijkse wandeling of de looptraining Klasgesprekken op afstand Zalig Demergebied – Dankbaar daarvoor.
Verrassend hoe snel het went
Had men mij ooit op voorhand verteld dat er een moment zou komen dat we zowat gekluisterd aan het huis zouden zijn en dit voor weken, dan zou ik dat zo goed als onmogelijk gevonden hebben. Maar hé, het went. Het is verre van ideaal en hoe langer hoe moeilijker wellicht, maar toch, ik ben wel een beetje verrast.
Nog altijd aan het werk
Hier geen tijden van tijdelijke werkloosheid maar vooral tijden van inventief en innovatief werken van thuis uit. Ik zal eerlijk zijn, er valt een heel stuk stress weg. Geen file meer, meer regelmaat, focussen op de essentie. Ik werk méér dan voor de coronacrisis, maar dat geldt wellicht voor iedereen. Stressloos is het ook weer niet, planning is curciaal en – net zoals mijn leerlingen – ben ik bezorgd iets over het hoofd te zien. Eén berichtje niet goed gelezen of vergeten en dat kan echt wel gevolgen hebben.
Telewerken is soms ook een oefening in geduld. Het hele systeem durft wel al eens uitvallen. Gelukkig – ik klop de tafel af – valt het nog mee. Het is maar dat je nooit weet of je na een paar minuten weer verder kan werken of binnen een uur. Dat is best vervelend.
Klasgesprekken met de leerlingen
Zowat elke dag heb ik om 10.30 uur een klasgesprek met één van mijn klassen. Ik ben blij dat ik ze terug zie. Voor hen is het één van de enigste momenten dat ze elkaar terug zien. Een half uurtje duurt het. 10 minuten opstart, 10 minuten geleid gesprek (door mij) en 10 minuten vrij babbelen. Soms gaat het stroef en durft niemand iets te zeggen. Dan weer leren ze elkaar danspasjes, geven ze hun scores over De Mol en delen ze grappen. Overwegend vinden ze het allemaal best wel oké dit online leren en taken maken, wat daarom uiteraard niet betekent dat dit voor àlle leerlingen van àlle leeftijden in àlle scholen zo is.
het nieuwe klasgesprek
Balans bewaren
Ik merk dat als ik niet oplet, ik bij wijze van spreken 24 uur aan het werk kan zijn. Er zijn technologisch ontzettend veel mogelijkheden. Het klassieke lesgeven en de lesvoorbereidingen die ik al had, zijn niet meer van tel. Evengoed bij wijze van spreken, lopen er van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat berichtjes binnen van leerlingen. Dat is hun goed recht natuurlijk. Maar voor ik het weet controleer ik elke 5 minuten mijn mailbox om maar ‘zo snel mogelijk’ te antwoorden.
Ik leef in blokken. Online / Offline Binnen/Buiten
Het dagschema blijft voor mij een grote steun. Blokken waarin gewerkt wordt en blokken waarin dat niet wordt gedaan. Blokken (en dat is wel de moeilijkste) waarin werkelijk alles offline is. Dus ook het nieuws, de grafieken van corona.
Ik verplicht mezelf om elke dag buiten te zijn en te sporten of minimaal te wandelen. Hoeveel deugd dat ook doet, de meters tot aan de buitendeur zijn dikwijls de moeilijkste. De roep van de zetel. De roep van het gemak.
‘Moet ik nu ook nog eens lopen? Wandelen? Fietsen?’
Eu, ja dus, zeg ik tegen mezelf. Ieder maakt het voor zichzelf uit natuurlijk, maar voor mij is het belangrijk. Kwestie dat na verloop van al die weken de muren niet op mij afkomen. Ik ben een natuurmens. De wind door de bomen, de zon op mijn snoet, de vogels die schichtig opvliegen als ik in hun buurt kom. Het laadt mijn batterijtjes op. Het is overigens dé manier om offline te zijn. Want het huis ligt hier anders wel vol verleidingen: de smartphone, de laptop, de tablet ….
Hoe lang nog?
Deze Vlaming in China die al meer dan 57 dagen in quarantaine leeft, had deze tip: tel niet af. Aftellen is anders wel mijn ding, het helpt om overzicht te houden. We zijn op een tiende, aan de helft, nog zoveel te gaan. Dat is heel motiverend. Maar dit is een situatie waar we totaal geen controle over hebben. Daarom hou ik mij aan het motto waar wij als koppel in bange tijden van chemo en kankeruitslagen altijd naar terug grepen:
Stap voor stap
Dag na dag.
Loslaten en accepteren. Het is zoals het is. Ernstig. Een tijd die voor iedereen bijzonder is. Een tijd waarin we allemaal getest worden in onze krachten. Samen. Solidair. Meer hebben we niet.
Een week waarin storm echt wel het woord was dat op iedere dag van toepassing was; Letterlijk en figuurlijk. Gelukkig vond ik op tijd schuilplaatsen van rust.
Stormy weather!
Hadden we vorig weekend storm Ciara, dan kregen we dit weekend bezoek van storm Denis. Ook de voorbije week was stormachtig (letterlijk en figuurlijk). Gelukkig is het krokusverlof in zicht !
foto's van onder naar boven - van links naar rechts
Antwerpen!
Er is een tijd geweest dat ik de werken aan de leien eindeloos vond. Ik laveerde me door de modder en zag eerlijk gezegd the big picture niet. Langzaam begint het echter vorm te krijgen en ik moet zeggen: wat een verbetering in leefbaarheid. Geen idee wat de consequenties zijn voor mensen met een auto, maar ik kon het heel erg smaken. Ooit woonde ik een jaar lang ‘in ‘t Stad’ en ik moet zeggen, ze gaan er stukken op vooruit. Foto : Frankrijklei.
Yoga to the rescue
Het is nog niet wat het zijn moet, maar ik lijk toch soms beter het stemmetje in mezelf te horen dat ‘stop’ zegt. Of liever: dat waarschuwt voor overdaad. Ik kan zo erg in het werken opgaan (en de stress) dat mijn enige antwoord nog meer werken is. Niet verstandig natuurlijk, en daarom schuif ik nu en dan wat yoga in. Eerlijk gezegd weet ik heel weinig van yoga en de reden waarom ik het doe is vooral lenigheid. Ik durf nogal eens stijf van de stramme spieren te staan en zo’n oefeningen helpen toch wel. Heel erg confronterend ook, want lenig ben ik geenszins.
Storm, storm storm !
Werkelijk bij iedere storm denk ik aan het verhaal van de 3 biggetjes en verzeker me vervolgens dat ons huis van steen is en er niets gebeuren zal. Toch ben ik er zelden gerust in. ‘s Maandags vonden we dakpannen in onze tuin en met schrik onderzochten we ons dak. De wind moet wel heel krachtig geweest zijn (en ons dak goed gelegd) want de dakpannen waren niet eens van ons. Goed dat we binnen bleven! De ontwortelde boom was in de buurt.
Niets doet zo’n deugd als wandelen
Voor mij dan toch. Ondanks het slechte weer – maar niet in het midden van de storm – besloot ik toch flink te wandelen. Goed ingeduffeld en genietend van de natuurelementen én in een bos. Ik was niet de enige en de wind hield zich behoorlijk kalm die dag. Maar het stilde toch veel storm in mijn hoofd.
Messiah – Netflix
Het lief en ik keken het hele eerste seizoen van Messiah uit. De these is eenvoudig. Een opvallend figuur die meer vragen stelt dan beantwoordt, wordt door een deel van de mensen als de nieuwe Messias gezien. Dankzij mediabelangstelling krijgt hij in een mum van tijd tal van volgelingen. Anderen zien in hem een gevaar en een charlatan. Ik vond het bijzonder interessant dat het lief en ik beiden een andere mening toegedaan waren. Is hij het of niet (in het verhaal wel te verstaan). Leuke discussies hier.
Vergaderen, vergaderen
Er staan teveel vergaderingen op mijn agenda waardoor mijn hoofd te vol is. Ik geef duimpjes aan alle vergaderingen, want ze waren allemaal zinvol. Niets erger dan vergaderingen die je werkelijk niets opbrengen.
Een aantal van die vergaderingen gaan keer op keer in een andere school door en iedere keer ben ik verrast over ‘the feel’ in zo’n school. Ik ken in grote trekken de visie van die scholen en het publiek dat ze aantrekken, maar werkelijk IN zo’n school voel je dat er van alles leeft dat niet op verslagen is terug te vinden. Door de confrontatie met ‘zo kan het ook’ aan te gaan, worden ook je eigen visies en beelden uitgedaagd.
Een volle week was het en het ziet er naar uit dat de komende week al een stuk beter wordt. Geen enkele extra vergadering of verplichte afspraak. Dat wordt steeds zeldzamer al vrees ik dat er onverwacht toch van alles zal bijkomen.
Eén ding is echter zeker: die vakantie, die komt eraan !
Vrijdag had onze school een ‘facultatieve vrije dag’. Geen pedagogische studiedag voor ons, zoals voor de rest van de Leuvense scholen. Dat dagje hadden wij al (gelukkig?) achter de rug. Het lief en ik trokken onze wandelschoenen aan en genoten van het prachtige natuurgebied in Averbode. Geen ijsjes evenwel. Een lege lekdreef!
Het lief en ik waren zo onder de indruk van Kamp Waes dat we ons ook aan oriëntatielopen wilden wagen. Omdat de kans dat ik zou verdwalen behoorlijk groot was, verdiepte ik mij al in kompas en kaartlezen. Een collega-expert (dankjewel) zou ons op weg zetten (en verliezen?) maar dat was buiten de aangekondige storm gerekend. Geen oriëntatieloop dus en op zondag netjes thuisgebleven.
Wij vierden vriendschap en het lief zijn verjaardag in een tapasbar waar er behalve Spaanse ongeveer alle Europese talen werden gesproken. Babylonische verwarring was het, maar de tapas smaakten.
Ik las deze week in het boek ‘Woman up’ van Eva Daeleman. Altijd gemengde gevoelens bij Daeleman, ze blijft uitdagen. Wat mij betreft haar beste boek. Ze citeert veel, dus geen idee of onderstaand citaat van haar is of een ander. Maar het blijft hier wel hangen.
Where focus goes, energy flows
(citaat uit ‘Woman up’, Eva Daeleman
Het lief is weer helemaal into chess en dat vind ik geweldig, want wie weet gaan we weer naar schaakdriedaagse, schaakweken etc. Met het caravannetje, de perfecte combinatie van hij die niet wild is van kamperen en ik die het woord schaken al zenuwachtig word en toch samen! De foto is er eentje het provinciaal schoolkampioenschap Vlaams-Brabant. Het lief keek toe en zag onze school zegevieren!
Het onderwijs. Het is heel vermoeiend al die meningen die men heeft over het onderwijs. Toch kom ik vaak met een grote glimlach thuis als het over de leerlingen gaat (en daar gaat het toch over?). Geen glimlach over alles wat er boven ons hoofd hangt en alle politiek.
Maar ik vond ook niet zo goed meer het evenwicht tussen wat wel en wat niet te vertellen. Het is een evenwicht dat ik met bovenstaande formule (6 beelden) opnieuw probeer te vinden. Wie past deze formule beter bij me.
