Snapshot diary week #20 De dokter die het f*ckwoord uitsprak

Geen vuiltje aan de lucht

Deze week vierde onze school het leerlingenfeest. Een soort festival met veel leuke spelen op de uitgebreide velden rondom de school. Klimmuur, waterbanen, free podium, gekke fietsen, pizza en cola. Stoelenvoetbal, dat ik nog altijd niet goed snap. Hoe dan ook, een hoogdag voor de leerlingen. We genoten van de schitterende zon en de zinderende energie van leerlingen die zich vollen bak lieten gaan. Wat een dag !

Het leerlingenfeest betekent evengoed het naderend eind van het schooljaar. Zonnige dagen. Uitzien naar die lange zomervakantie waarvoor we best al wat plannen hadden.

Zwarte woensdag

Woensdag stond er een routinebezoek op de agenda voor het lief. Hij had al een paar keer hevige darmkrampen gehad en zag dat liever niet nog eens gebeuren. Wij zagen er geen graten in, misschien een allergie ? Een ontsteking ? Wat de dokter ons vertelde sloeg de grond onder onze voeten weg. Dat we best even naar huis gingen om kleren bij elkaar te rapen en vervolgens meteen richting ziekenhuis zouden rijden. Want dit was dringend en niet goed. Hij sprak het f*ckwoord uit. Ik krijg het nog niet uitgesproken.

Emotieloos

En plots stond onze hele toekomst wankel. Sedert woensdag leef ik zo goed als continu in het ziekenhuis. Hoe ons leven na de ziekenhuisopname zal zijn, weten we niet.
Soms vragen mensen me hoe het met me gaat en ik kan werkelijk niets zeggen. Men waarschuwt me dat ik ook voor mezelf moet zorgen, maar ik begrijp amper wat dat betekent. Het lief en ik zijn altijd zo met elkaar verbonden geweest dat ik mij niet kan voorstellen om niet bij hem te zijn. Zelfs niet om ‘even’ voor mezelf te zorgen, of zoals het lief zelf zei ‘kom morgen wat later, doe eens iets wat je leuk vindt’. Wat zou ik dan leuk vinden ? Er is maar één focus nu: dat hij het zo goed mogelijk heeft. Dat hij niet alleen is. Dat hij ten alle tijde kan rekenen op mij.

Hoe gaat het verder met deze blog ?

Ik weet dat dat het laatste van mijn zorgen moet zijn. Deze blog is een hobby. Toch wil ik iets hier meteen iets duidelijk maken. Ik heb geen idee of ik ooit nog zal vertellen over de verschrikkelijke woensdag en over de gigantische uitdaging die voor ons ligt. Ik weet niet of ik er echt kan over schrijven. Ik wil meer zijn dan de vrouw van iemand die heel erg ziek is. Niet zozeer omdat ik dat wil, maar omdat ik ook mijn lief zo zie. Hij is nog altijd helemaal dezelfde man waar ik smoorverliefd op ben en ja, hij heeft een ziekte.
Misschien draai ik mezelf een rad voor de ogen als ik zeg: fundamenteel is er niets veranderd. Hij is de allerliefste. Hij is de bron van al mijn geluk.