Samengevat : Ik vond deze week vooral de troost van het lopen en het vele bezoek dat we hier kregen. Omdat we onverwacht terug naar ‘Onco’ moesten, brachten we een blitzbezoek aan Leuven. 

De zogenaamde slechte week

Leven de meeste mensen in het ritme van weekdagen en weekend, hier wordt alles gedacht in ‘goede’ en ‘slechte’ weken. En die zijn voorspelbaar, althans fysiek. Ik vrees dat deze slechte week al vanaf dag 1 werd ingezet. Dag 3 werd het nog erger: de thuisverpleging was vergeten om de portacath te spoelen, waardoor we hoera, hoera, nogmaals naar de afdeling oncologie mochten. Gelukkig konden ze het lief daar snel helpen. Het lief was opnieuw ziek (gemaakt) en kon weinig anders dan slapen en nog eens slapen en hopen dat de dag voorbij zou gaan. Dat zei hij trouwens letterlijk.
Ik kreeg ook mijn klop, iedere keer weer dezelfde ellende en als het ietwat beter gaat (dat er al eens uit het huis kan worden gegaan, al is 2 uur de max), dan hangt daar alweer de bui van de volgende vrijdag. Dan begint alles weer opnieuw. Van onder nul.

De troost van het lopen

Ik loop de laatste maanden weer behoorlijk fanatiek. Niet snel, (ik ben een trage loper) en ik haal helemaal geen grote afstanden. Fanatiek ‘het loopschema als eerste gebod’. Ik geniet ervan, vooral van het gevoel achteraf. Iedere keer voer ik een strijd met mezelf, het is een opbouwend schema, dus wordt het altijd een beetje lastiger. Op mijn Instagramstories schreef ik dat ik niet eens graag loop, maar vooral geniet van het gevoel achteraf. Ik denk dat ik een gevecht voer dan. Tegen alles. Tegen ‘ge zult mij er niet onder krijgen’.
De frustratie laaide deze week hoog op en tijdens dat lopen had ik altijd het gevoel dat ik het verdriet wat temperde, dat ik meer controle kreeg. Dat ik gewoonweg nog bestond en weigerde om te verdwijnen in het lot. De troost van het lopen.
Klinkt wellicht gek voor wie niet loopt. Gelukkig lukt het evengoed met andere sporten !

Blijven bewegen !

Ik geloof dan ook zo erg in het credo ‘blijven bewegen’. Ook al lijkt je hele wereld stil te staan en weet je niet waar je hoofd staat, ‘blijven bewegen’. Het maakt niet uit of dat nu lopen is of iets anders, maar gewoon doén. Zo hoop ik ook de  badge 1 maand elke dag  10 000 dagen stappen van Garmin binnen te halen. Om mezelf te verplichten om niet stil te zitten. Zodat ik het huis uitkom. Zodat er een doel is, ook al zijn het vakantiedagen en is er misschien niets dat echt moet.
Verdriet heeft iets verlammends. Beweging geeft energie. (Tot zover mijn ‘de woorden van Kaat! ha ! )

Het VT-wonenduiveltje

Wij krijgen (gelukkig) veel bezoek. Of we nodigen gewoon mensen uit. Ik heb de gedachte dat ons huis ‘helemaal in orde moet zijn’ voor hier bezoek mag komen voor eeuwig en altijd naar de verdoemenis gejaagd. Het is een valstrik waar ik nog dikwijls inloop.  In afwachting van het bezoek zie ik plots drie keer zoveel rommel en is ons huis plots in bouwvallige staat. Moet er een tuinarchitect komen. Een poetsdienst. Een klusjesman. Dan zijn de huizen van iedereen die ik ken véél mooier, veel netter, opgeruimder, enzovoort.
Ik noem het tegenwoordig het VT-wonenduiveltje. Het gevecht is nog niet gestreden, maar ik boek vooruitgang.  Dit zijn alvast argumenten die mij helpen. 1) Ik vind mijn huis zelf prima. Waarom een huis voor anderen die er niet in wonen ? 2) Als ze voor het huis komen en niet voor ons, dan blijven ze misschien beter weg.
Wat vinden jullie ? Of is dat te bot ? Niet dat ik dat ooit echt zeg. Of het is tegen mezelf natuurlijk.

O dat leuke bezoek !

Maar ik boek dus progressie. Ik nodig meer mensen uit. Ontbijt, BBQ, gewoon spaghetti, dat durf ik tegenwoordig allemaal. Met verschillende bijeengezette stoelen (ik heb geen 10 gelijke tuinstoelen). Met ‘vers geperst fruitsap’ van de Carrefour. Waarvoor staat die machine daar anders ?

Dat bezoek doet deugd. Er komt een nieuwe wereld binnen. Een wereld vol energie. Mensen vertellen leuke verhalen (voor de meeste mensen is het vakantie), zijn goedgezind door het fijne weer. We spelen gezelschapsspelen tot een gat in de nacht. We babbelen tot het lief bijna in slaap valt (en dat hoeft geen middernacht te zijn). Maar niemand die het erg vindt. Dat van die verschillende stoelen. Of dat van het lief dat na verloop van tijd moet afhaken.

Het moet beter worden

De voorbije week verloor ik toch behoorlijk de moed en dat wil ik niet. Niet voor mezelf maar ook al helemaal niet voor het lief die daar natuurlijk niets aan heeft. Sterkte van het verhaal: hij is het juist die mij troost en luistert naar mijn verhaal. Die mij weer recht trekt.
En dat kan ik alleen maar beantwoorden met mijn best te doen. Wat dat ook betekenen mag. ‘Stap voor stap, dag na dag’.