Those who mind don’t matter and those who matter don’t mind.

December is traditioneel het hoogtepunt van sociale verplichtingen en laat ik het daar als rasechte introvert best moeilijk mee hebben. Dus overliep ik de lijst met data en uitnodigingen en wou best wel véél ja zeggen (ik kan het gezelschap van mensen echt wel waarderen) maar ik werd er zowaar paniekerig van.

Ik heb gelukkig geen last van iets te missen en vind mezelf helemaal niet zielig alleen of met twee thuis. Anderzijds heb ik het best moeilijk om nee te zeggen.

Tot het lief zei: we zijn toch te oud om ons iets aan te trekken van wat anderen denken? Nu hoop ik dat dat niet al te bot klinkt, maar ik wist precies waarover het ging. We vroegen ons zelfs af in hoeverre we niet uitgenodigd waren uit ‘sociale verplichting’ van de andere kant.

Het deed me denken aan onderstaand citaat dat ik veel te weinig voor ogen houd:

en dat ik daar toch allemaal nog veel te aarzelend in ben. Want het klopt helemaal: those who mind don’t matter and those who matter don’t mind.
Dat er discussie is over wie de auteur van het citaat is, maakt me niets uit.

Het zou mijn Leitmotiv kunnen zijn. Voor 2020 misschien?