Samengevat: Deze week stond in het teken van afscheid. Het tweede trimester is een feit, de klassenraden zijn voorbij. Het lief nam de laatste keer deel aan KanActief, een revalidatieprogramma voor kankerpatiënten en tenslotte besloot mijn broer na ongeveer een half leven met zijn vriendin, te trouwen alvorens definitief naar Spanje te verhuizen. De vakantie is welkom.

Zit er een klok in mijn hoofd ?

Soms vraag ik mij af of ik de week voor de vakantie uitgeteld ben omdat ik wéét dat het de laatste week is, of omdat ik doodgewoon uitgeteld ben. Geen idee, maar toen donderdag het rapport van leerling 100 en zoveel passeerde begonnen de cijfertjes toch te duizelen voor mijn hoofd. Gelukkig was er chocolade voorzien, wat een oppepper van formaat is.

Leerlingen die je meeneemt naar huis

Honderden leerlingen passeren de revue en los van het feit dat het behoorlijke concentreren is, het blijft een op vele vlakken een moeilijk proces. Als het gaat zoals ik hier schreef, dan valt dat nog mee. Maar er zijn leerlingen waarbij je als leraar voelt dat er misschien iets niet in de haak is. Thuis, of ergens in dat puberhoofd. Er zijn gesprekken geweest, leerlingbegeleiding, maar niemand kan er echt de vinger opleggen. Pubers zijn zelden een open boek. Zo’n leerlingen, die neem je ‘s avonds wel mee naar huis. Na deze lange dag van klassenraden zijn er dan weer wat meer dan voorheen. Leerlingen waarvan ik denk: die moet ik extra aandacht geven, eens aanspreken op de gang.
Maar het zijn geen kinderen. Soms staan ze helemaal niet open voor gesprek. Forceren heeft geen zin.

De laatste keer KanActief

Zo’n drie maanden lang nam het lief deel aan een revalidatieprogramma voor kankerpatiënten in Pellenberg. Twee keer per week (in plaats van drie, hij werkt ondertussen al) en iedere keer kwam hij met een grote glimlach terug thuis.

De laatste keer werden partners uitgenodigd. We wandelden, er werd afgescheid genomen van de kinesiste en de psychologe. Voor mij als buitenstaander was het overduidelijk dat deze mensen een bange geschiedenis achter de rug hebben (of er nog volop in leven). Ik zag hun optimisme, hun openheid en zorg voor elkaar. Het raakte me. ‘Lotgenoten’ of mensen met hetzelfde en toch een ander verhaal. En hoe ze elkaar dragen, daar toch de kracht en moed voor hebben. Sterk.

De grote broer. Definitief naar Spanje.

Na een half leven samen te leven met zijn vriendin (en de spreekwoordelijke ‘goede en slechte tijden’ al met overschot ervaren, stapte mijn broer toch in het huwelijksbootje. Ik was er best van aangedaan, dat die grote broer nog later zou trouwen dan ik, kleine zus. Maar ook de gedachte dat hij nu voor altijd in Spanje zou wonen vond ik eerlijk gezegd niet zo best. Die broer en ik, het is niet dat wij zoveel contact hadden, maar hij was er wel altijd, exact zoals je een beetje van een Grote Broer verwacht. Nooit te beroerd om te helpen waar hij kon en met een berg talenten die ik helemaal niet bezit, dus lekker handig en compatibel. Het ga je goed grote broer ! (en ja hoor, ik kom zwemmen in dat zalige zwembad van jullie !)