Verandering ligt bij vele mensen moeilijk en dat is maar goed ook. Veranderen om te veranderen heeft weinig zin. Je weet wat je hebt, maar niet wat er komen zal. Iets anders of op een nieuwe manier betekent niet per definitie dat het beter zal zijn, dus wil je toch verandering, dan kan je dat maar goed voorbereiden met één doel voor ogen: het moet beter zijn dan wat er was.
Daarom vind ik het nogal goedkoop dat mensen die kritisch zijn ten aanzien van nieuwigheden, worden weggezet als conservatief of weinig flexibel. Je kan ze ook als kwaliteitsbewaarders zien. Of mensen met traditie en ervaring, die niet zomaar wild zijn van eender welke vernieuwing.
Ik vind bovenstaand citaat geweldig. Opgedrongen verandering. Dààr zijn de meeste mensen tegen. Omdat ze het nut niet zien, de voordelen niet. Dat mensen tegen verandering zouden zijn geloof ik overigens totaal niet . Onze hele consumptiemaatschappij draait om verandering. We volgen de droom van het betere. Mensen verlaten hun job, hun land en riskeren hun leven om een ander, beter leven te hebben.
Mensen zijn best wel te vinden om het op een andere manier te doen. Zien ze eenmaal de voordelen, dan zijn ze de grootste voortrekkers van verandering.
Vorige week verscheen er geen snapshot diary. Dat had niet te maken met gebrek aan inspiratie of tijd, maar met de vraag of ik er wel zou mee door gaan. Sedert dit gebeurde lijkt er (naar mijn aanvoelen) steeds minder licht in die snapshot diary’s te zitten. Niemand zit te wachten op een portie geklaag.
Op het werk zijn grote veranderingen op til die van de collega’s zware tol vragen. Er is verwarring, onzekerheid, boosheid, frustratie. Wat zal de toekomst brengen ? Niemand weet het. Wat zal het resultaat van alle veranderingen zijn ? Zal het ons verder brengen of is het
après nous le délouge ?
Dat weegt best wel. Tel daarbij de bezoeken aan Gasthuisberg en het is strijden op twee fronten. Maar goed, er is …
Er is altijd ruimte, altijd licht
Maar deze snapshot diary is er ook om mij te herinneren dat er altijd licht is ! Vandaar dat deze snapshot diary misschien zal evolueren naar wat het licht van de voorbije week.
Trouw aan jezelf
Ik vond troost in het gedicht van Remco Campert én op de reacties erop. Mensen spraken er mij op aan, zowel via deze website als via mail of simpelweg mondeling. Ik kreeg een persoonlijk bericht van iemand die me zei ‘ik durf dat niet, ik zou willen, maar ik durf het niet, openlijk verzet’. Ik had er alle begrip voor. Het vraagt moed om je nek uit te steken, om trouw te zijn aan je waarden en jezelf. Ik voel mezelf gezegend dat ik grote voorbeelden heb in mijn omgeving. Mensen die in woorden en gedrag trouw zijn aan wat ze echt geloven en geen moeite hebben om er eerlijk voor te gaan.
Boeddhisme
Een vriendin van mij verdiepte zich in het boeddhisme en ook al is mij dit niet onbekend, haar enthousiasme bracht me bij enkele boeken. Ik word geen boeddhist of aanhanger van het boeddhisme, maar boeken zoals deze geven mij adem en ruimte. Omdat ze mij een spiegel voorhouden of gewoonweg leren dat het ook anders kan. Dat er er andere perspectieven zijn. Dat zorgt weer voor beweging in mijn denken. Wellicht is dat overigens de reden van mijn leeshonger. Nieuwe perspectieven ! Dingen bijleren ! De wereld ruimer maken. Het leven in een ruimer perspectief zien, of dat nu via boeken over het boeddhisme zijn of over bedrijfsculturen.
Rituelen
Mijn schoonmoeder, een krasse tachtiger met hopen levenswijsheid, intelligentie en veerkracht, decoreert haar huis naargelang de seizoenen. Het zijn kleine dingen die ze in haar huis verandert waardoor het duidelijk ‘herfst’ is, of kerstperiode, of lente. Nu wil ik daar helemaal niet aan beginnen, maar ik vind het ritmeren van de tijd best wel mooi. Ik geloof dat het vooral Daan (van maandagdaandag) is die mij hier gevoelig voor maakte. Ik hou helemaal niet van de winter, al doe ik alles om er toch het mooiste uit te halen. De winter zie ik eerder als een noodzakelijk kwaad.
Januari als één grote wachtzaal
Of misschien de heel winters zelfs. Ik wil graag, net als Daan, aandacht krijgen voor het ritme van de seizoenen, niet enkel voor wat de natuur betreft, dat lukt mij overigens aardig, maar ook voor de vele feesten die bij onze voorouders de tijd markeerden.
Maria Lichtmis
Bijgevolg waren het hier pannenkoeken op zaterdag omwille van Lichtmis. Veertig dagen na geboorte werden bij de joden kinderen aan het volk getoond. 25 december + 40 dagen is 2 februari. Blijkbaar was het eeuwen later een feest waarbij mensen kaarsen kregen als symbool om het onheil (duister) uit hun huis te houden. Nog altijd geen pannenkoek ! Ik las verder dat pannenkoeken kunnen verwijzen naar zon en maan, symbolen bij uitstek van het licht. Of pannenkoeken omdat je van boerderij kon veranderen bij lichtmis…
Wat er ook van zij, de pannenkoeken smaakte hier volop en het uitzien naar licht is hier bijzonder groot.
Daar werden we zondag dan weer volop op getrakteerd !
Wij houden van tradities en al helemaal van pannenkoeken.
Die konden vandaag niet ontbreken ! Lichtmis is traditioneel pannenkoeken dag en wij doen mee.
Wat Maria en haar nichtje met pannenkoeken te maken heeft, weet ik niet, maar in plaats van een aangekondigde zwangerschap hier nog eens mijn simpel pannenkoekenrecept.
Vul een mok met bloem
Vul eenzelfde mok met melk
1 ei
Alles mengen en pannenkoeken bakken !
Ik gebruik een spuitbus met vetstof zoals je die soms gebruikt voor het invetten van je bakvorm. Maar eender welke vetstof voor je pan is goed.
Wil de pannenkoeken dik en “fluffy” dan kan je een beetje bakpoeder toevoegen.
Met bovenstaande ingrediënten maak je 4 tot 6 pannenkoeken.
Makkelijker kan het niet en varieer gerust ! Met boekweit, spelt, een lepel Nutella, ahornsiroop of havermout…
Foto: gedicht van Remco Campert, uit de bundel ‘Kus zoekt mond’.
Het gevaar van tolerantie
Ik was onlangs op een studiedag waarin één van de sprekers het had over het gevaar van tolerantie. Dat lijkt een beetje een contradictie, want hoe kan je nu tégen tolerantie zijn ? Na zijn betoog knikte ik volmondig. Tolerantie kan ook domweg onverschilligheid worden.
Jezelf een vraag stellen, daarmee begint verzet
Ik koos dit gedicht omdat ik meen dat er te weinig verzet is. En dan heb ik het niet over de klimaatoptocht of acties. Maar het gebrek aan verzet in het dagelijkse leven.
Iemand wordt onheus behandeld – kan dit wel ? Vrouwen krijgen minder betaald dan mannen voor hetzelfde werk – kan dit ? Werknemers worden geconfronteerd met een reorganisatie die niemand snapt – kan dit ? Iemand – of een groep – krijgt systematisch voordelen op het werk – kan dit ? Iemand wordt genegeerd – kan dit ? Je moet werken op uren die een normaal gezinsleven onmogelijk maken – kan dit ? Je bent ziek, maar je baas verwacht toch dat je er bent – kan dit ?
Jezelf een vraag stellen, daarmee begint het verzet. en dan die vraag aan een ander stellen.
Verzet begint niet met grote woorden, maar met kleine daden
Er zijn een aantal mensen in mijn leefomgeving die ik bewonder om hun consequent verzet. Ze zijn trouw aan hun waarden en wanneer iets tegen die waarden ingaan zeggen ze gewoon ‘Nee, dat doe ik niet’. Ze nemen verder alle gevolgen op zich voor hun beslissing. Ik ken een man die voor een familielid zorgt op vrijdag. Het is gedeelde zorg. Er was een vergadering op vrijdag waar ‘per definitie’ iedereen aanwezig moest zijn en hij zei rustig ‘Ik zal er niet zijn”. Ouders die kiezen voor kinderen en daarom carrièrekansen missen omdat ze aan de schoolpoort willen staan. Familieleden die weigeren om systematisch overuren te maken, ook al is de druk nog zo groot. Mensen die hun spaarpotje ethisch beleggen, ook al is de druk van de grote banken nog zo groot.
Het begint met één iemand
Alle verzet is ooit begonnen met één iemand. Met Rosa Parks die weigerde toe te geven aan een regel die zei dat er aparte plaatsen voor blanken en zwarten waren. Leidinggevende figuren die weigeren om op vergaderingen te komen als die tot een stuk in de nacht duren. Een meisje met Asperger dat koppig opkomt voor haar ideaal.
Favoriete gedicht
Ik koos voor 2019 dit gedicht omdat het mij bezighoudt en in zekere zin brandend actueel is. Toch is mijn keuze voor dit gedicht niet uit het zogenaamde klimaatprotest voortgekomen. Ik heb het gekozen omdat in mijn eigen leef- en werkwereld de laatste maanden vaak de vraag kreeg ‘maar kan dit allemaal ?‘ waarbij mensen hun ongenoegen over iets uitten. Ik denk dat dit die eerste vraag was. En dan de vraag stellen aan iemand anders.
