Gelezen: Wie omkijkt / American Dirt – Jeanine Cummins

literatuur : gelezen boeken, , , , , , ,

Wie omkijkt / American Dirt grijpt je bij de keel. Lydia moet met haar zoontje vluchten omdat een drugskartel haar op de hielen zit. Spannend maar ook pijnlijk de realiteit van velen. Lees haar verhaal en maak kennis met ‘La Bestia’ (Het beest), de trein naar de hel die uiteindelijk leiden moet naar de hemel die de Verenigde staten heet.

Aangrijpend en spannend

Lydia houdt met haar gezin en enkele familieleden een verjaardagsfeestje ter ere van haar nichtje dat 15 wordt. Het is een tuinfeest, de barbecue staat op, de kip geurt heerlijk. Wanneer ze even het huis in gaat waar haar zoontje is, hoort ze plots geweerschoten. Ze grijpt haar zoontje en verstopt zich in het huis. Ze hoort hoe soldaten op zoek zijn naar ‘het kind’ en eventuele levenden. Het bloed pompt door haar aders, ze durft nauwelijks ademen, met Luca tussen haar knieën gepropt terwijl ze haar lichaam als een menselijk schild gebruikt. Ze hoort de soldaten grinniken. De kip ruikt lekker, die kan je toch niet laten staan?

Wanneer ze naar buiten gaat ziet ze het bloedbad: haar man, om, haar familie. Allemaal dood.

Lydia weet één ding. Ze moet vluchten. Het kartel Los jardineros (de tuinmannen, bekend om het gebruik van hun wapens: messen, schoppen, machetes) is op zoek naar haar. Lydia woont in Mexcio, waar kartels de plak zwieren.

Het verhaal van vluchtelingen

Wat volgt is het verhaal van moeder en kind op vlucht naar Het Noorden, de V.S. Wie omkijkt / American Dirt is het verhaal van vele vluchtelingen in Zuid-Amerika. Ze komen uit Honduras, Guatemala, Mexico en allerlei landen waar kartels met bloederig geweld het land bezitten. Die kartels zijn georganiseerd en doeltreffend. Wie niet in de pas loopt weet wat hem/haar te wachten staat.

Het beest / La bestia

Lydia besluit uiteindelijk één van de meest gewaagde vluchtmiddelen te nemen, ze maakt gebruik van de goederentrein, bijgenaamd ‘Het beest’ (La bestia) om richting het noorden te reizen. Het gaat hier niet om een zitje in een mooi coupé, maar het reizen op het dak van de trein. Hoe raak je op zo’n trein? Door je leven te riskeren. De treinen worden bij stilstand behoorlijk bewaakt, wat betekent dat je de trein om moet eenmaal hij al in gang is, hopend dat je niet verpletterd wordt door de snelheid. Of je springt vanaf een brug op het dak van de trein. Fingers crossed.

Eenmaal op de trein ben je nergens zeker van. Er heerst anarchie, er wordt gestolen, kartels wachten treinen op om mensen te ontvoeren, vrouwen worden verkracht, ‘tolgelden’ moeten worden betaald.
Het is warm en je moet aan eten en drinken geraken. Voor de trein stopt moet je er af, hopende dat ze je niet ontdekken, hopende dat je in het stadje eten vindt.

Wie omkijkt / American Dirt : geen fictie

Wie omkijkt / American Dirt is het geromantiseerde verhaal van vele vluchtelingen uit Zuid-Amerika. De Verenigde Staten is hun doel. Hun doel is veiligheid, niet meer in angst voor je leven te moeten leven. Leven in een land waar wetteloosheid niet de norm is en waar ciriminelen vervolgd worden.

Vriendschap, solidariteit

Het is in Wie omkijkt / American Dirt gelukkig niet allemaal kommer en kwel, al maakt niets het onrecht en lijden van deze mensen goed. Op de treinen is er solidariteit, wordt eten en (even belangrijk !) kennis gedeeld. In de dorpen waar ze tijdelijk verblijven zijn heel wat mensen die gratis voeding en onderdak bieden, op gevaar van hun eigen leven. Dat bleek ook uit de verschillende documentaires die ik naar aanleiding van het boek zag. (Ik was zo versteld van wat ik las dat ik meer wou weten!).

Lydia leert op haar toch 2 zusjes uit Guatemala kennen. Tieners, waarvan eentje met een dodelijke schoonheid. De ellende die ze gezien hebben is hartverscheurend, maar niet uniek. Bijna de hele tocht trekken ze met elkaar op, komen voor elkaar op. Elk met hun verhaal dat nooit meer goed te maken is.

Wie omkijkt / American Dirt – praktisch

Ik las het boek in het Engels (titel American Dirt), maar het is ondertussen vertaald met als titel Wie omkijkt.

Nederlandstalig

Wie omkijkt / American Dirt

Jeanine Cummins, Wie Omkijkt telt 480 blz. en is uitgegeven door uitgeverij Mozaiek. Te koop bij o.a. Bol.com voor € 18,99 (paperback) en als ebook voor € 12,99.

Engelstalig

Wie omkijkt / American Dirt

Ik las het boek American Dirt via Kindle en betaalde er $ 9,29 (€ 8,33) voor.

Meer leestips?

Klik hier!

snapshot diary

Snapshot diary week #10/2020

Snapshot diary

Van boven naar onderen, van links naar rechts

  • Ik heb het een beetje gehad met de regen, hoe moedig ik meestal ben. In mijn hoofd schijnt de zon, want ik ben tal van vakantieplannen aan het smeden (merendeels richting Nederland) dus droom ik er op los: een lente en een zomer zonder regen!
  • Het was mijn verjaardag de voorbije week en die viel slecht. Het was zo druk dat er nauwelijks tijd was om stil te staan, zelfs in het weekend (OpenDeur) werd mij geen verjaardagstijd gegund. De bloemen waren er, de kaarten en lieve wensen, maar er wordt binnenkort toch nog het een en ander ingehaald!
  • Ik wandelde deze week in de Demerbroeken, op zo’n kleine 10 km van ons huis en een zalig natuurgebied. Verwondert het je als ik zeg dat ik soms tot mijn knieën in het water liep? Het gebied was grotendeels overstroomd, maar dat gaf dan weer prachtige landschappen en ontzettend veel watervogels. En kijk, hier en daar zijn ook al weer de eerste sporen van de lente!
  • Deze week las ik American Dirt uit. Het boek was bij tijden schokkend omdat het de realiteit van zovelen is. Tijdens een familiefeestje wordt een hele familie vermoord door een kartel. Lydia en haar zoontje weten te ontsnappen maar moeten duizende kilometers ongemerkt door Mexico reizen. De kartels zijn overal, de stroom vluchtingen richting ‘El Norte’ worden dikwijls bedreigd. Moord, verkrachting, ontvoering, het is het lot van velen die richting VS willen vluchten. Een sterk boek.
  • Ook in het kader van ‘begin alvast met de vakantie’: de test van de wonderpan. Ja, zo heet zo’n dingen, of ook wel een Omniaoven. Het is een pan die fungeert als een oventje. Je zet ‘m dus gewoon op het vuur en je kan allerlei dingen bakken. Mijn eerste ‘baksel’ was al een succes: scones! De meeste campings zijn niet zo kwistig met hun electriciteit, waardoor een electrisch oventje allesbehalve evident is.
  • In onze stad is een nieuwe ‘foodhal’. Een mini dwergversie van wat je in Rotterdam ziet. Allerlei standjes met buitenlands voedsel. Mooi concept en lekker gezellig. De Met, wat zo’n beetje het dialect hier is voor Markt.
When we believed in Mermaids

When we believed in mermaids – Barbara O’Neil

gelezen, , , , ,

Je wordt er meteen ingegooid

Wanneer Kit een nieuwsreportage uit Nieuw Zeeland ziet lijkt ze in een flits haar zus te herkennen. Het was een kort nieuwsitem van een ander continent: een brand in een club had het leven gekost aan enkele mensen. De vrouw die ze voor haar zus hield, had geen schrammetje. Alleen… haar zus was al meer dan 15 jaar dood.

Is het mogelijk ? En hoe dan?

Kit besluit naar Auckland, Nieuw Zeeland te trekken om op zoek te gaan naar haar vermeende zus. Ze herinnert zich nog de begrafenisceremonie. Haar zus was één van de vele doden als gevolg van een terroristische aanslag op een trein in Frankrijk. Zou ze … niét gestorven zijn? Of lijkt de vrouw in het nieuws gewoon heel erg op haar? Wat als het haar zus blijkt te zijn? Waarom liet ze dan nooit iets weten? Waarom liet ze haar en haar moeder in de veronderstelling dat ze leefde?

When we believed in mermaids is geen detective

Het zou een mooi plot zijn voor een detective met allerlei verhalen over misdaad en intriges, maar dat is het niet. Het boek volgt, via flashbacks het leven van beide zussen die zo goed als onafscheidelijk waren. Hun ouders hadden het te druk met elkaar om zich te bekommeren om hun kinderen, waardoor Kit en Josie op elkaar waren aangewezen. Drank, drugs, het was er allemaal. Als later het gezin uitbreidt met een ‘aangespoelde’ Dylan (eveneens uit een dysfunctioneel gezin) lijkt het alsof beide zussen een oudere broer gekregen hebben. Dylan werkt in het restaurant van de vader en zorgt tussendoor inderdaad voor de zussen. Toch blijft hij de sporen dragen van zijn vroegere leven: het geweld en misbruik.

Ontgroei je ooit je ouders?

Het verhaal volgt de levens van de 3 kinderen. Hoe ze ‘s nachts op het strand bleven slapen om naar de sterren te kijken. Hoe ze elk op zich omgingen met de situatie thuis. Nee, er was geen geweld bij hen thuis, ze hadden voldoende te eten, maar zorg was er niet. Kit heeft een passie voor boeken en werkt zich te pletter om arts te worden. Josie leert al op haar 13de de verdovende werking van alcohol en later drugs, kennen. Hoe hard Dylan ook probeert, het verleden laat hem niet los.

Het verhaal begint wanneer beide zussen al late dertigers/begin veertigers zijn. Wat is er uiteindelijk gebeurd? Wie zijn ze geworden en bovenal: wat is er gebeurd met Josie dat ze al die jaren haar dood heeft gefingeerd ?

Zussenliefde

An emotional new tale of two sisters,

an ocean of lies,

and a search for the truth.

over When we believed in Mermaids

Het is een ontroerend verhaal over zussenliefde en over hoe kinderen staande blijven in moeilijke situaties, hoe ze verantwoordelijkheid nemen voor de volwassenen die net hén zouden moeten ondersteunen.

Het is een ruw verhaal over een gezin dat er niet in slaagt om een echt gezin te vormen, al is er nooit kwaad opzet. Getekende mensen zijn het, stuk voor stuk, die hun leven niet op rails kregen.

Waardering

Ik was best onder de indruk van het verhaal. Behalve de gefingeerde dood leek het mij behoorlijk realistisch. Er zijn wel degelijk kinderen die moeten opgroeien zonder zorg maar waar het op het eerste zicht niets aan ontbreekt. Kinderen met veerkracht en creativiteit die veel te jong hun plan moeten trekken. Pas later – en dat blijkt ook uit dit boek – merken ze dat hun gezin allesbehalve normaal of standaard was. Wie er in opgroeit kent enkel de realiteit waarin hij leeft.

15 jaren denken dat je zus overleden is en ze dan terugvinden. Wat is er gebeurd? Geen detective, maar een aangrijpend verhaal van 2 zussen die zich staande probeerden te houden in een wereld van chaos.
Cover : When we believed inmermaids

Barbara O’Neal, When we believed in mermaids, te koop bij o.a. Bol.com voor € 13,99 (paperback). Ik las het op Kindle en betaalde $ 1,08. Het boek telt 348 blz.
Toen ik het aankocht stond het #1 in de Amazon charts.

snapshot diary

Snapshot diary week #09/2020

Snapshot diary, , , , ,

6 dingen die me deze week gelukkig maakten

Het was een volle week vakantie en er was werkelijk niets gepland. Dat is behoorlijk ongewoon en ik heb me lang afgevraagd of dat niet het slechtste idee ooit was. Lichaam en geest waren echter toe aan rust, véél rust.

van boven naar onder, van links naar rechts

Ik bakte scones. Het moet 20 jaar geleden zijn dat ik daar echt compleet zot van was en ze regelmatig in Delhaize kocht. Maar ze leken verdwenen uit de winkels en ik hield enkel de herinnering. Gelukkig bleek het recept poepsimpel, wat resulteerde in een High Tea met het lief.

Ik ben al een paar weken aan het lopen, maar voelde dat er iets niet klopte met mijn schoenen van vorig jaar. Tijd voor nieuwe loopschoenen! Het lief reed mee richting Decathlon en ik werd er op mijn wenken bediend: stabiliteit en zachte demping. Merci aan het personeel daar!

In de vakantie spelen het lief wel vaker gezelschapspelen. We wilden ons aan dit nieuwe spel (kerstcadeautje) wagen maar zagen het boek met spelregels niet zitten. Alles weer netjes opgeborgen en maar ons klassieke taalspelletje gedaan.

Het lief heeft eindelijk, na 15 jaar, zijn manscave opnieuw ingericht. Ik vond het zo zielig daar. We reden richting Ikea en tot mijn grote verrassing kocht hij allerlei zaken met een industriële look. Iets wat je hier in huis niet zal vinden, maar wel prima passend bij al zijn projecten. Je kan er niet naast zien dat het een manscave is.

Deze week begon ook het wielerseizoen hier en dat zijn hier bij tijden heilige dagen. Daar kan ik echt verhalen over schrijven, over hoe belangrijk dat – voor het lief – is. Ik keek mee en smaakte vooral de commentaren. Ik ben altijd onder de indruk over de intensiteit waarmee het lief het wel en wee van de coureurs volgt.

Dat het een regenweek was ja. Dat ik bijgevolg als een verzopen kieken terug kwam van mijn looptrainingen. Het is niet mijn favoriet, die regen, maar zo lang het geen gietende regen is (want dan worden mijn voeten ‘zompig’) dan kan ik er wel tegen. Uiteindelijk vind ik dat lopen toch genieten. Maar koud dat ik het het gehad heb! Niet zozeer tijdens de training, maar wel éénmaal thuis.

Het was hier dus een gigantisch rustige week. Ik las veel en genoot van ons huis. Onze tuin ligt er nog altijd bij als één groot moeras, maar straks wordt dat hopelijk anders. Bovenal kijk ik uit naar lente! Ik heb zo’n vermoeden dat ik niet de enige ben!