Vrije dag

… en echt naar buiten gaan, zit er niet in, al kan de regen mij eigenlijk weinig deren. Gisteren nog met een hele groep tieners in het gras gespeeld. Op blote voeten. Mocht niet volgens hen, staat zelfs in het reglement. Ik had er geen weet van. Sandalen terug aan dus.

Deze morgen vroeg opgestaan en verder gelezen in Paravion van Hafid Bouazza. Een magisch poëtisch boek. Tijdloos verhaalt het over geuren, het maken van eten, het liefkozen van je geliefde, de cohesie van de Marokkaanse cultuur.

Op de flap :

“Op een dag wordt de jongste Baba Baloek, een herder, bezocht door een mysterieus meisje dat hem inwijdt in de liefde. De ontdekking van lichamelijke behoeften gaat gepaard met het ontwaken van zijn bewustzijn. Zo komt hij er aan de hand van de verhalen die het meisje vertelt achter dat hij meer deelt met zijn voorouders dan de naam alleen. De jongens die overgebleven zijn in het dorp en die Baba Baloek dagelijks treiteren verdwijnen. Hij blijft alleen over met de achtergebleven vrouwen, met wie hij ook zijn erotische lessen deelt. Maar ook zij verdwijnen. Naar Paravion. Deze naam is een misvatting van de personages, die het opschrift par avion lezen als de naam van Amsterdam, de stad die elke middag zichtbaar wordt in de mirage”

Zoals het hier staat lijkt het alleen maar over erotiek te gaan. Als het gaat over leven met al je zintuigen, het tot jou nemen dus verder dan man/vrouw, dan is het zeker erotisch. Erotisch misschien ook in de zin dat alles in alles is, geen barrières, geen morele codes, één met de natuur.

Geheel in de lijn van het boek ben ik opgestaan en aan het eten begonnen. Zelfgebakken brood, een taart voor deze avond en zwanger van een droom.