Niet mijn ding…
Het weekend zit vol verplichte feestjes. Megafeestjes waar ik a) hooguit 5 man ken b) het genoegen heb de resterende kleine 50 man te voorzien van eten en drinken.
Eigenlijk gewoon werk. Niet mijn ding. Zeker de drukte niet, het vertoeven in een huis met plastic regels van vriendelijkheid. Meer kan niet verwacht worden in een context van mensen die elkaar nauwelijks kennen.
Dus reikhalzend uitzien naar zondagmorgen, wanneer het eigen bed mij warm en vertrouwd beschermt voor de buitenwereld en de tuin enkel het gekwetter van vogels herbergt.
Het (voormalig) kloosterhuis hier heeft zijn stilte behouden.
En dat is maar goed ook.
Update : ondanks de verplichting twijfelde ik geen moment om te gaan en zou ik onmiddellijk opnieuw gaan. Om de simpele reden dat het voor de gastheer en gastvrouw belangrijk was zo’n groot feest te kunnen geven. Ten tweede omdat alle relaties beginnen met formele vragen als : ‘en u bent ?’ en ‘hoe kent u de gastheer en gastvrouw ?’.
En mijn werk als cateringmadam werd best gewaardeerd. Dus iedereen gelukkig.
