twee levensstijlen
Ik weet niet of ik Justine Henin nu moet bewonderen of meelijden mee hebben. In haar spel lacht ze zelden. Ik heb de indruk dat ze er nooit plezier aan beleeft maar in tegendeel regelrecht afziet.
Als Henin een bal misslaat of iets doms doet, dan komt er een uitdrukking van teleurstelling over zichzelf over haar gezicht.
Niet over die bal dus, maar over haarzelf.
Het lijkt mij alsof Henin kost wat kost iets bewijzen wil. Iets dat veel groter is dan nummer 1 zijn op de wereldranglijst van vrouwelijke tennissters.
Het is maar de vraag of er geen diepe put zal zijn eenmaal ze alle Grand Slams gewonnen heeft, en lang nummer 1 is geweest.
Want, het is zoals Lei Clijsters tegen Kim zei : na nummer 1 is het enkel en alleen bergafwaarts. Vreselijke waarheid.
Anderzijds wekt de verbetenheid waarmee Henin zich achter een doel zet wel enige verwondering in mij op. Je ziet zo dat ze enorm hard kan zijn voor zichzelf en dat ze een ijzersterke discipline heeft. Intelligent spel, bijna feilloze techniek.
Toch zou ik liever in Kim Clijsters‘ schoenen staan. Voor haar blijft het toch iets hebben als een spel. Zoals na de Masters. Haar – in de 70 jaar – jarige vriendin ten tonele voeren en de hele zaal doen zingen.
Clijsters heeft er precies toch nog altijd plezier in en ik denk dat Kim er altijd plezier zal blijven in hebben of ze nu nummer 1 of nummer 100 is.
Ik zie ze als vijftigjarige Navratilova nog achterna gaan. Hopelijk met Sugiyama. Want die twee samen … ook dat is een plezier !
