op de trein
Ik neem de bus
hoef niet te wachten
geen frustratie hier
alles loopt lekker
net één minuut gewacht.
Dan de trein, 5 voor het uur
“Dames en Heren, de trein naar
Knokke Blankenberge heeft
een vertraging van vermoedelijk 5 minuten”
5 minuten, dat moet lukken,
overstaptijd in Gent is 12 minuten,
het wordt een rennen ginder,
maar toch, oef, het moet lukken.
“Dames en Heren, de trein naar
Knokke Blankenberge
heeft een vermoedelijke vertraging
van 10 minuten”.
12 min 10 maakt 2
is twee minuten genoeg
of wacht ik beter net zo
goed in de wachtzaal hier ?
Trein raast door het station,
vroeger dan verwacht,
valt dat mee. Dat kan geen
9 minuten zijn. Rust, eindelijk Rust !
In de trein een ware volksverhuizing
van het jonge scoutsvolk,
gewapend met emmer en spade,
petten en fluitsignalen,
zingend volle borst.
Daar gaat de rust.
Onrust groeit, twaalf min negen,
dat wordt wel heel erg krap.
Stop zegt het denken,
want daar valt een kind
en nog een kind en de hele
trein zet het op een huilen.
Overvol en ten einde krachten
strompelt de trein Gent Sint-Pieters binnen
waar nog de tentoonstelling loopt
Gent Sint-Pieters Heen en Terug
Terug wil ik al lang niet meer.
ps : de trein richting West-Vlaanderen heb ik op wonderlijke wijze gehaald en het hoofd was ook geheel ontdaan van voorgaande frustraties. Sedert de tentoonstelling Gent-Sint-Pieters H/T waar ik nog meer het kloppend hart van L’je die hier dagelijks om redenen van werk de trein neemt.
In mijn hoofd kwamen zijn verhalen : over die jongen die gepest werd door zijn schoolkamaraden, op weg naar de hotelschool in Brugge. Of hoe L’je op een tijdloze dag kan vertellen over een mooie vrouw die hij gezien heeft op de trein, hoe er iets bijzonders aan haar was, haar blik, haar leeftijd, haar situatie. Soms krijg ik de nieuwe avonturen van zijn reisgezel te horen als ware het een soap, best spannend, want ik zie hem dan altijd als wijze heer vol raad en gespannen oren.
Ik kon dus niet meer gefrustreerd zijn.
Zeker niet, toen ook al bleek dat ik de trein toch nog haalde. Ondanks.
PS2 Judith Herzberg heeft een prachtig gedicht dat heet : het wachten op de halte
