Jaren geleden – heel wat jaren geleden dus ! – had ik een date met F. F. was een gescheiden man met twee kinderen. Ik leerde hem kennen via een gemeenschappelijke bijscholing en de manier waarop hij het continu over zijn kinderen had, was vertederend. Loes dit, Anton dat. Hij toonde vol fierheid de foto’s van zijn kinderen en had het over hun vele, gezamenlijke avonturen.

Toen ik uiteindelijk bij hem thuis ging eten waren Loes en Anton ook van de partij. “Waarom ben jij hier ?” vroeg de tienjarige Loes zonder blikken en blozen. “Ik kom om jullie te bezoeken, en jullie vader natuurlijk”. “Heb je al kinderen ?” vroeg Anton, en voor ik het wist, werd ik aan een kruisverhoor onderworpen. Ik nam het hen niet kwalijk.

F. dekte de tafel (met z’n allen plastic bekers, want dat vonden de kinderen zo mooi) en het eten werd geserveerd : kippennougets met appelmoes.

“De kinderen zijn er dol op”, zei hij, en dat werd vol-met-eten-mondig, beaamd.

De avond vorderde, en ik dacht dat de kinderen wel op een bepaald moment naar bed zouden moeten. Nee dus. “Ze genieten van je bezoek, en zo mogen van mij zo lang ze willen opblijven”. Dus bleven de gespreksonderwerpen beperkt tot Plopsaland, de nieuwste dance-acts van deze zanger en het schoolleven van een scholier.

Tegen elven nam ik afscheid.

“WIJ vonden het geweldig leuk”, zei hij. “Tot nog es ?”

Dat “nog es” is er nooit meer van gekomen. S. was één geworden met zijn kinderen en er viel geen speld meer tussen te krijgen.

Onlangs moest ik op werkbezoek bij F. Op zijn bureau stond het vol foto’s van Anton en Loes. “Alles goed met je ?” vroeg ik. “Het gaat ons geweldig”, zei hij, verwijzend naar de laatste foto’s. “Ze zijn nogal veranderd, niet ?”.

Ik repliceerde instemmend.

“En ik heb een vriendin !” zei hij. Al drie maand.

Ik zocht nog ergens naar een foto van de vriendin op het drukbeplakte prikbord, maar geen volwassene te zien.

Zou de vriendin nu ook op kindervoeding en kinderonderwerpen leven ?