“Er was eens…”

een vriendin. Zij had blonde rollende krullen en kon heerlijk lachen. Ze was uitermate creatief, was gek op kinderen en woonde in een prachtig huis. We belden elkaar iedere avond met het ‘nieuws van de dag’ en dat in tijden dat er geen formules als ‘gratis bellen’ waren. Haar familie werd mijn familie en omgekeerd. We roddelden over wie-met-wie en fantaseerden onszelf liefjes toe.
We waren ongelooflijke koffiedames, al ruilden we de koffie voor fris en aten maar al te gretig van de taart.

In onze favoriete winkels zagen ze ons graag komen. De verleiding van twee vriendinnen was immers immens : kocht de ene iets, dan ook de andere. Ging de ene al wat over het budget, dan deed de andere het voor geen cent minder.
Jaar na jaar gingen we op reis, bezochten vreemde continenten en showden ’s avonds op de hotelkamer eerst de aankopen om vervolgens de overgebleven centen en onderlinge rekeningen te vereffenen.
Dat duurde jaren. Onze namen werden dikwijls in één adem genoemd.

En toen gebeurde iets waarvan ik mij niet eens kan herinneren wat het was. De ene zat in een dip en kon geen begrip meer opbrengen voor de andere. Of het was omgekeerd. We spraken minder af en aanvankelijk zochten We nog een terrasje als we elkaar tegenkwamen.

Maar de tijd van zorgeloos babbelen en onbegrensd vertrouwen was weg. Zonder ooit te weten waarom.

Ik ben altijd aan haar blijven denken, maar ik zag ze nooit meer, al leefden we in dezelfde stad. Nog altijd stuur ik kaartjes : vanop reis, met nieuwjaar, soms met haar verjaardag die ik nooit vergeet.
Maar er komt geen antwoord.

Nu trouw ik en vraag ik mij af : stuur ik haar een kaart ?
En nog meer denk ik : hoe kan dat toch allemaal, wat is er toch allemaal gebeurd ?
Dat mensen uit elkaar gaan begrijp ik best, dat er tijden zijn waar het heel goed klikt en vervolgens niet meer – omdat je leefwereld verandert, omdat je zelf verandert – dat begrijp ik allemaal heel erg goed. Niet alle vrienden zijn voor het leven.

Maar niet weten waarom, dat blijft mij intrigeren, en soms denk ik : dit had niet moeten gebeuren. Het afscheid misschien wel, maar zomaar uiteengaan na zoveel leuke jaren vriendschap, zonder reden, zonder goed gevoel, dat is jammer.