Het staat zowat in àlle boeken over lopen : herstel is belangrijk. Daarmee bedoelen ze dan doodgewoon herstel van een training. Blijkbaar moet je lichaam terug op adem komen en herstelt het zich niet alleen in de rustpauze, het versterkt zich ook.
Nu zit ik nog maar altijd in de aanloop van een betere conditie (dwz 5 km lopen zonder problemen), en zal dat lichaam sowieso wel de rust nodig hebben van mijn onverwachte inspanningen, maar meestal kan ik niet wachten om wéér te gaan lopen.

Eind vorige week werd ik echter geplaagd met het griepvirus. Ik had het dinsdag tijdens het lopen al een beetje gevoeld : een toegenepen droge keel. Tegen donderdag zaten de longen gewoon vast en begon het koortsmetertje te piepen.
Het hele weekend dan maar ‘gerust’, of zal ik zeggen ‘hersteld’.

Nu is het terug dinsdag en de luchtwegen zitten nog altijd vol slijm. Er zitten proppen in mijn oren. Ik zweet met te pletter – en ben niet eens aan het lopen.

Maar het schuldgevoel en de angst groeit. Ik was zo goed bezig, zegt het stemmetje binnenin, straks moet ik helemaal herbeginnen. Hoeveel achterstand loop ik zo niet op ?

Dit is dus het stemmetje van de onervaren loopster. Want ik weet niet of het goed is om te lopen. Straks ga ik lopen en misschien loopt het helemaal niet lekker, waardoor ik gefrustreerd terug naar huis kom… (Ik hoop o zo van niet !)