Boeken als wegwerpproducten
Gisteren zijn het Liefje en ik onze maandelijkse boekeninkoop gaan doen. We kiezen nog altijd Leuven, al is de gespecialiseerde pers er altijd maar kleiner. Het lijkt of alle boekhandels dezelfde bestsellers verkopen en dat de waarde van een boek voornamelijk in de marketing zit.
Specifieke dingen vinden we dan zelfs meestal in Deslegte, al dan niet op de tweedehandsafdeling.
(Winkel-)boeken – op de hypes na – zijn meestal een kort leven beschoren. Drie maand hoorde ik eens zeggen. Dan is een boek ‘oud’. Of liever ‘out’. Een boek (in een winkel) vinden dat meer dan een paar jaar oud is, wordt een heel karwei en dat terwijl het bijna onmogelijk is dat er over specifieke onderwerpen ieder jaar een boek geschreven wordt.
Het boek als wegwerpproduct. Waar is de tijd dat boeken gekoesterd werden en van generatie op generatie werden doorgegeven ?
Tegen dat het avond was had ik mijn eerste nieuw aangekochte boek al uit. Inhoudelijk goed, maar redactioneel een flater. Zo staan in het boek bepaalde (halve) bladzijden er letterlijk twee keer in. Geen kwestie van verkeerd inbinden, maar een gevolg van ‘knip en plak’ werk en niet meer weten dat het er al in stond ! De auteur brengt een onderwerp een tweede keer ter sprake en gebruikt net dezelfde zinnen en alinea’s. Meerdere keren ! Ronduit slordig vond ik dat.
Het sterke vond ik dan nog wel dat het een boek over Benedictijnse Spiritualiteit was, waarin de auteur het had over zorgzaam omgaan met werk en tijd en wat je is toevertrouwd. Leven op een rustig ritme.
Het boek is hoedanook niet rustig geschreven en ook de (eind-)redacteur heeft er zich snel van afgemaakt. Het is ronduit slordig. In dat opzicht volledig in de trend van de wegwerpcultuur.
Benedictijnse Traditie en Wegwerpcultuur. Ze zullen het niet graag horen.
