Nooit meer op pad zonder plastuit

Met de billen bloot

Vroeger dacht ik ‘dat is toch makkelijk, die mannen, op pad, als de nood hoog is, dan zoeken ze gewoon een boom en that’s it’. Ik zorgde dat ik zéker naar het toilet ging voor de wandeling, hield tijdens langere wandelingen veel te lang de plas op z’n plaats, hopend op een horeca-gelegenheid.

Of ik ging met de billen bloot, als het moet, dan moet het, maar dat was toch een heel gedoe. Eerst zoeken naar een heel beschutte plek, je wil immers niemand in verlegenheid brengen met je blozende bips. Hurken. Voor een kind kinderspel, als je wat ouder wordt een geduchte fitnessoefening. Zorgen dat je niet tussen de netels of bramenstruiken staat. Acrobatische toeren uithalen als je een lange broek draagt. Of een serieuze rugzak. En tenslotte dat WC papier. Dat moet je dan weer meenemen in een zakje. Wat een gedoe.

Het slechte imago van de plastuit

Nu bestaat een plastuit al langer. Ooit kreeg je ze zelfs gratis bij aankoop van De Humo. Handig tijdens het festivalseizoen. Je kon het beste vergelijken met een kartonnen frietzakje met een open punt. Ik weet niet wie dat ooit ontworpen heeft, maar veel kennis van vrouwelijke anatonomie zal die niet gehad hebben. Ze bestaan overigens nog altijd, dat soort kartonnen plastuiten.

Ontwerpers met weinig verbeelding zijn het: zij die plastuiten ontwerpen als frietzakken of trechters alsof je je auto van olie moet verversen.

Ik reken mezelf overigens tot plastuitexpert, want er zijn er hier menige de revue gepasseerd. Neem de trechtervorm, die wat vorm betreft in zo goed als niets verschilt als die van waarmee je de olie van je auto ververst. Krijg dat maar eens deftig tussen je benen, zo’n emmertje met vervolgens zo’n petieterig buisje dat je gegarandeerd ‘prijs’ hebt. Ja hoor, alles is goed ‘opgevangen’, om vervolgens, om in woorden die geen beeld hoeven, te stroppen bij de ‘bottleneck’. Dan sta je daar met dat plasje in je hand, probeer nu maar om het nog even eu, weg te krijgen.

Geen wonder dat plastuiten een slecht imago hadden.

Neem eens een man als voorbeeld

Wij als vrouwen mogen onderaan dan totaal niet op mannen lijken, wie een plastuit ontwerpt neemt best een man als voorbeeld. Millenialang heeft de anatomie van de man bewezen zeer goed te zijn in het zonder schroom plassen tegen een boom. Dus waarom zou je iets totaal anders bedenken?

Ik vermoed dat de makers van de Uixi een man in gedachten hadden bij hun ontwerp. En dat is niet onlogisch.

Als een man plast, zet hij de sluizen open. De urine wordt door de blaas geleid langs een kanaal dat het zo ver mogelijk van het lichaam brengt. Enige kracht op de straal kan de afstand nog vergroten. ‘Stromende lijn’ moet de Schepper des mans gedacht hebben, en zo snel mogelijk er van af.

Wat betekent dat alle plastuiten voor vrouwen die eerst de urine ‘verzamelen’ gedoemd zijn om problematisch te zijn. Geen enkel vrouw wil zelfs maar een halve seconde met een plasje urine tussen haar benen staan en wachten tot het zijn weg vindt.

Een stevig gootje, simpelweg als een dakgoot

De Uixiplastuit kan je het beste vergelijken met een regengoot. Eerst en vooral: ze is stevig. Er zijn plastuiten die plooibaar zijn en buigzaam. Hou je benen een beetje steviger of minder stevig, dan gaat dat gootje alle kanten op. Je trekt of duwt wat (en dat mag best) en je urinegootje lijkt eerder op een wildwaterbaan die alle kanten uitgaat dan wel de snelste weg van punt A naar B.

De snelheid waarmee dat gaat, o heerlijk

Je wil als vrouw dus een betrouwbare plastuit en de Uixi is dat. (Nee, ik word niet gesponsord!). Ik neem het tuitje in handen (de buitenkant) en plaats het tussen mijn benen. Zo simpel als iets. In sommige gebruiksaanwijzingen staat dat je je slipje dan maar even ‘opzij’ moet schuiven, maar ik doe die bovenkant gewoon naar onder. Ik sta met de benen goed uit elkaar een beetje gebukt.

Het hele gebeuren gaat stukken sneller dan bij een klassiek toilet en toiletpapier heb je ook al niet nodig.

Ha, hoe zit dat met dat toiletpapier? En je handen dan? Ik heb alvast geen behoefte aan toiletpapier. Denk aan het dakgootje, er komt enkel urine aan de binnenkant van de goot. Idem met de handen, als je de techniek goed onder de knie (! sic) hebt, dan is dit een stuk hygiënischer dan het klassieke toilet.
Eerlijkheidshalve geef ik toe dat ik naderhand mijn handen toch was. Ik heb water bij en van die papiertjes zeep. Ik voel er mij gewoon beter en frisser mee, maar ik zou het veel erger vinden mijn handen niet te kunnen wassen na een ‘klassiek’ toiletgebruik dan wel na een uixitoilet. In het eerste geval heb ik toiletpapier in mijn handen gehad. Met urine. Dus ja, dat is een verschil.

Vervolgens stop ik de plastuit in het bijhorend zakje. Eenmaal thuis was ik alles. Zowel het zakje als de plastuit.

Nog enkele tips

• Oefen eerst voor het toilet thuis
• Ik buig toch redelijk voorover
• Gedaan met plassen? Buig even wat verder voorover om zeker te zijn dat er geen urine meer in de plastuit is

Vrouwen plassen niet rechtstaand

Wie soms wandelt met grote organisaties (zoals bv. De Vierdaagse van de IJzer) weet dat er bij de vrouwentoiletten altijd hele rijen staan. Bij de urinoirs gaat dat allemaal veel vlotter.

Je gaat die plastuit toch niet
bij een urinoir gebruiken zeker?
Tussen de mannen ?

Hoe ruimdenkend mijn man ook is en mij alle gemak gunt ‘als een man’ om niet met een dwingende plas te moeten wandelen, die urinoir was toch een brug te ver. ‘Je kan daar als vrouw niet tussen gaan staan’, zei hij. Nu doe ik dat ook niet, zoals ik respecteer dat er toiletten voor mannen en vrouwen zijn, maar het duidt wel op iets anders: een vrouw die staande plast, het blijft voor veel mensen heel raar.

Ik ben zelf ontzettend gelukkig met de plastuit en het werkt prima, maar dat van ‘die mannen’, is wel hetgeen waar ik mij het meest moet over zetten. Als iemand een man tegen een boom ziet plassen dan vindt niemand dat raar. Je kijkt beleefd de andere kant uit. Maar als een vrouw dat doet, dan is dat soms wel verwarrend.

Ik hoop dat een plastuit zo ingeburgerd raakt dat niemand nog opkijkt
van een vrouw die staande plast.

(de reden van heel dit artikel, en dat het zo handig is natuurlijk)

Geen pleidooi voor wildplassen

Dit artikel wil geenszins een pleidooi zijn voor wildplassen. Daar zijn regels over en er is best wel een reden waarom we geëvolueerd zijn naar een maatschappij waarin de hygiëne van een toilet hoog aangeschreven staat.

Maar wie lange tochten door de natuur doet, heeft soms geen andere keuze. Tenzij je liever je humeur laat verpesten en met buikpijn verder wandelt. Lijkt mij niet zo gezond voor geest en lichaam. Voor deze situaties van hoge nood is de uixi plastuit een uitkomst. Of voor wie het toilet ergens niet vertrouwt, want je het immers geen contact met het toilet zelf.

Kostprijs

Ook al zie ik de Uixiplastuit wel verschijnen in blogs en artikels, ik heb ze nog niet gezien in een winkel. Ik kocht ze rechtstreeks bij Uixi zelf.
De prijs is zo’n kleine € 20, zonder verzendkosten. Ik geef eerlijk toe dat ik aarzelde omdat ik dat vrij duur vond in vergelijking met de andere die ik had. Maar wat ben je met een goedkopere plastuit als die zijn werk niet doet of als je keer op keer bang moet zijn voor een ‘ongelukje’ ?
Ik ga nooit meer op pad zonder en mocht ik ze kwijt geraken (ik zie niet wat er stuk kan aan gaan), dan kocht ik ze zo opnieuw.

Een aanrader voor iedereen die zich soms wel druk maakt over het gebrek aan een (deftig) toilet.