Snapshot diary #47: 7 dagen, 7 keer dankbaar
Er is altijd reden om dankbaar te zijn, al loopt het leven niet zoals je wil.
Misschien dacht je al: waar is die vroeger snapshot diary gebleven? Jaren na elkaar was ik op post op maandag. Een snapshot diary, met wat de voorbije dagen gebeurd was. Er zijn vele redenen, waarvan de belangrijkste reden is dat het leven niet altijd loopt zoals gewenst. Maar misschien loopt dan niet altijd even goed, er zijn wel altijd redenen te vinden om dankbaar te zijn. En laat dit nu het nieuwe concept zijn!
Week 47
Van links naar rechts, van boven naar onderen. De foto’s zijn niet chronologisch, maar wel allemaal van de voorbije week.
- Ik wandelde weer eens een hele dag in … Wallonië dit keer. Ik woon en werk vrij dicht bij de taalgrens, maar steek die zelden over. Tijdens het wandelen ontdekte ik dat je maar even in een Waals dorp hoeft te zijn om te beseffen dat het leven er echt anders is. Op de foto zie je het niet, zo’n landschap is weinig cultureel bepaald. Maar ik raad het iedereen aan, steek eens die taal- en cultuurgrens over !
- Er staan nog altijd koeien in de wei en dat maakt me blij! Kijk, dat rijmt nog eens ook. Hier in het dorp, of waar dan ook, ik kan er blij als een kind van worden. Rustig ook, want zij lijken meestel in complete harmonie met hun omgeving. (Laat ons dit ook altijd bewerkstelligen!)
- Ik kreeg een aantal weken geleden het boek ‘De Gekste plek’ en maak er ondertussen een missie van om er zoveel mogelijk te bezoeken. Dit landschap (zwart/wit) ligt onder de grond in de abdijsite van Herkenrode (Hasselt). Het is een kunstwerk van Hans Op de Beek. “A quiet view”. Past helemaal bij mij, laat het allemaal maar stil zijn!
- Dinsdag zat ik 3 uur (!) in een auto om 2 keer 47 km te overbruggen. Ik was zo’n beetje gesmolten toen ik aankwam voor een afspraak die 45 minuten duurde. Ik besloot van de nood een deugd te maken en stopte langs Starbucks, dat ik anders veel te duur en snobby vindt, om mezelf te trakteren op een toffee nut latte en een slice of bananabread. Had ik toch een hoogtepuntje!
Ik vrees – het is dichtbij het werk – dat ik het nog zal doen! - (Foto midden). Kijk zie, dat is een foto wanneer ik van het werk naar huis rijd. De ‘laan’ van ons werk, we zijn er vol goede moed voor gegaan en kijk, nu mag ik, de zon tegemoet, weer naar huis. In minifile met collega’s en leerlingen die de school ook even vaarwel zeggen! Altijd een mooi momentje. Ik deed het toch maar.
- Soep met boterhammen ergens ten lande. Tijdens lange wandeltochten neem ik altijd eten mee voor onderweg. Het had ’s nachts gevroren en ik liep langs bevroren plassen. Goed ingepakt en geen last van de koude, dat niet, maar zo’n bankje en dan warme soep, kijk zie, daar kan ik zo van genieten !
- Werken buiten de stad. Ik werk hier (zie foto) meer dan de helft van mijn hele leven. Met leerlingen wiens vader of moeder ik nog in de klas heb gehad. Maar goed, dat die ouders hun kinderen nog eens aan ons toevertrouwen is natuurlijk geweldig, maar waar ik echt dankbaar om ben, is dat ik op mijn werk de seizoenen kan zien. Dat wij in – onze brochure zegt het treffend – “een groene oase” werk, met bomen en boomgaarden, schapen (nu binnen, heb ik de indruk) en een inrijlaan om U tegen te zeggen. Ik ben er diep van overtuigd dat dat iets doet met een mens. Hopelijk zetten ze me met al die fusioneringsplannen niet ooit midden in een stad vol lawaai en auto’s. Dat ik aar voor vrees ja en ondertussen driedubbel geniet van iedere boom en ieder blad dat hier door de lucht vliegt.
