vaders en echtgenoten moeders en echtgenotes
Soms – ik vrees vaak – worden echtgenoten vaders en vergeten ze dat ze ooit echtgenoot waren.
Soms – misschien nog vaker – worden echtgenotes moeder en vergeten ze dat ze ooit echtgenote waren.
Wanneer de kinderen dan eindelijk groot zijn er veel minder vaderen en moederen aan is, zijn ze vergeten wat het is echtgenote, echtgenoot te zijn.
Voor sommigen is het dan te laat.
Anderen beginnen een nieuwe relatie, omdat de nieuwe man, de nieuwe vrouw vader, moeder was maar nu niet meer. Ze kunnen opnieuw beginnen, als echtgenoot, echtgenote.
Of ze blijven wel samen, organisatorisch sterk – het resultaat van zoveel gezinsmanagement – maar zijn niet langer echtgenoot, echtgenote.
Ik zie het zoveel. Het maakt mij zo triest.
Het gebeurde met de beste bedoelingen. Zo wilden zo heel erg goed vaderen, moederen.
Zo goed zijn in het werk.
Dat ze nog een vrouw, een man hadden, was net teveel om dragen.
Eerst de kinderen, boven alles de kinderen.
En dan zijn ze eenzaam. Want ze kennen hun man, hun vrouw niet meer.
Mooi beschreven… ik zie het ook af en toe voor mijn ogen gebeuren bij vriendinnen en het boezemt me heel veel angst in. Voor je het weet is het gebeurt, zonder dat je het zag aankomen. Wij proberen regelmatig de kinderen naar mijn ouders te brengen om zo onder ons 2 op stap te kunnen gaan. Al zijn er sommigen die dat dan heel onverantwoord vinden en die je ziet denken: “dat kan geen goede moeder zijn”. Voor ons blijft het de beste manier om stand te houden als koppel, maar dan nog, zeker ben je nooit…
ai, “gebeurd” moet met een d!
Wijze woorden. Ik onthoud ze, bedankt.
Ik zie heel veel mensen hun best doen om al die rollen te combineren. Het is een symptoom van onze hectische tijd. We draaien mee in een mallemolen en vergeten hoe we daarin een evenwicht moeten bewaren. Dat kan alleen maar door af en toe alleen en zeker ook als koppel stil te staan en eens rond te kijken. Wij doen dat ook door regelmatig eens een moment voor onszelf in te lassen. Anders lukt het gewoon niet. En je bent dan echt geen slechte ouder, want de kinderen zijn pas gelukkig als de ouders dat ook zijn.
Ik heb het al verschillende keren gelezen…knap!
Voor mij is de liefde en het vertrouwen in elkaar telkens weer een basis om op terug te vallen.
Helaas is dit veel te vaak realiteit, terwijl kinderen tot gelukkige en liefdevolle mensen opvoeden net pas kan als je ook gelukkig bent als koppel. Ik blijf bewust tijd maken voor mijn relatie.