vriendschap heeft nood aan gemeenschappelijke waarden – of niet ?

Een van mijn vrienden laat al een paar maanden niets meer van zich horen. Na intens contact en vele gesprekken en uitjes is het van zijn kant plots barre stilte. Nu had ik dat wel onmiddellijk door dat er iets scheelde en deed vervolgens verwoede pogingen om het contact toch aan te houden. Zonder resultaat overigens.

Nu ben ik sowieso al een groot voorstander van de menselijke vrijheid (een mens doet wat hij wil) dus na-lopen is mijn stijl niet, maar toch, zelfs na die paar maanden blijft het wringen. We hebben het immers best goed gehad, al waren we nooit maatjes.

Tuurlijk vraag ik mij af waarom we zo uit elkaar gegroeid zijn dat we elkaar niet meer vinden. Ik vrees dat het om waarden ging. Fundamentele keuzes in het leven en die waren nogal tegengesteld. We gingen ook beiden verder ‘onze richting’ in wat we geloofden, wat betekende dat we beiden verder van elkaar gingen af te staan. Wat hij zo belangrijk vindt in zijn leven en tijd en energie in steekt, zie ik als een keuze voor minder kwalitatief leven. Of concreter gezegd : waar hij voor kiest – en met hem vele mensen trouwens – zou ik in mijn eigen leven als een aantasting van vrijheid en integriteit zien.

Nu valt er over waarden niet te twisten. Of toch moeilijk. Hij meent dat zijn geluk daar ligt, terwijl ik denk dat het ‘in the long run’ juist zijn ongeluk zal zijn.

Het maakt niet uit wie gelijk heeft.

Het leert me wel dat je het met het met je vrienden over fundamentele dingen eens moet zijn of dat je er tenminste moet kunnen inkomen, in de grondhouding die iemand aanneemt in zijn leven.

Wat mij wel verwondert, is hoe mensen kunnen veranderen. Hoe hun idealen na verloop van tijd zodanig kunnen verschillen dat ‘vroeger’ haaks op ‘nu’ staat.

Verandering is goed.

Dus ook : het ga je goed vriend, ik loop je niet achterna, en hoop dat het jou ook goed gaat en je het geluk vindt in de dromen die je probeert te verwezelijken, net zoals ik dat probeer te doen.