Snapshot Diary week #14/2020 – Q3

Week 3 van de quarantaine

Drie weken al en geen idee hoe lang nog te gaan. We blijven het hier stap voor stap, dag na dag doen. Wij hebben momenteel geen tuin en dat doet zeer. Een gigantisch grote vlakte aarde, want alles, werkelijk alles is met de grond gelijk gemaakt. Grootste reden daarvan was de woekerende bamboe die alleen met een regelrechte bulldozer verwijderd kon worden. De planning van de tuin was overigens redelijk, tegen de lente zouden we toch minimaal één grote partij gras hebben. Struiken, bomen … de rest moest volgen. Dat zal het ook wel, zij het met vertraging. Ja, er zijn ergere dingen in het leven! Op 500 meter van mijn huis loop ik zo het bos in en ons huis is op een kleine kilometer van de Demer, met zijn jaagpaden. Geen geklaag hier.

Taboe

Over dat klagen merk ik dat ik mezelf censureer. Dat is niet iets dat geboren is met het coronavirus, als er al een klaaggedachte in mijn opkomt gaat er automatisch een stemmetje in mij op dat ik werkelijk geen reden heb om te klagen. Automatisch. Dan denk ik aan de verhalen van mijn vader (°1924, ik ben een achterkomertje) over de wereldoorlog en de immense schrik die hij als kind had van ‘De Duitsers’. Dan denk ik aan éénoudergezinnen die in normale tijden al moeilijkheden hebben om rond te komen. Of aan die mensen op Intensieve Zorgen, de patiënten en al wie zorg voor hen draagt.

Dat censureren, dat gebeurt deels automatisch, deels keuze. Of dat allemaal goed is laat ik over aan psychologen (er zijn nadelen, dat besef ik ook wel), maar dit is hoe het hier is.

Vakantie

De vakantie was welkom. Heel welkom, de zeilen moesten enorm worden bijgezet, in sneltempo moesten er nieuwe dingen geleerd worden, fouten werden gemaakt, het lange zitten voor een laptop vroeg ook fysiek zijn tol. Het zal in andere branches waar ze aan het werk blijven of online werken niet anders zijn. Zelfs niet in die gezinnen waar niet meer ‘gewerkt’ wordt is de inspanning en aanpassing niet min.
Ik betrap er mijzelf op dat ik nu en dan mijmer ‘als het nog eens zover is, dan zal ik veel beter voorbereid zijn’, alsof ik die hele corona-crisis al aanvaard als een nieuwe, terugkerende realiteit. Is dat de geest die zich zo snel aanpast?

Grenzen en mezelf regels opleggen

Het is een herhalend refrein, maar voor mezelf zo nodig. Regels opleggen in zake buiten zijn en ‘bewegen’. Ik liep vorige week een spierscheur(tje?) op tijdens het lopen. Dat is balen, zeker omdat dat lopen een uitlaatklap is en mijn loopschema doel en zin geeft. Gelukkig (hout vasthouden) lukt het me nog om te wandelen, zolang het vlak is (iets te maken met de hoek van voet-kuit-dijbeen) en lukt fietsen ook nog. Toch moet ik mezelf streng toespreken: dat spierscheurtje mag geen excuus zijn om niet meer te sporten/bewegen.

Netflix en VRTnu scoren hier hoog. Afspraak elke dag om 20.30. We keken White House Farm uit (VRT nu) en waren onder de indruk van Unorthodox (Netflix).

Aanraders !

Het ga jullie goed allemaal ! Vinden jullie ‘je draai’ in deze nieuwe periode?