Alles of niets, zo ben ik (daarin)
Nu en dan ga ik met grof geschut door het huis. Er staan lege dozen en het doel is om die te vullen. Ik maak er een regelrecht wedstrijdje van: zoveel mogelijk ! Ik kijk niet eens behoorlijk naar wat er in doos gaat, zolang het maar ‘zoveel mogelijk is’. Dan ben ik plots de grootste fan van uncluttering. Een mooi woord trouwens, want het klinkt een beetje als zaken die aan elkaar klitten wat precies het geval is met rommel: rommel trekt rommel aan.
Ik herinner mij de verhuis in Leuven. Ik woonde in een groot appartement met 3 slaapkamers en zou verhuizen naar iets dat de grootte had van twee slaapkamers. Onmogelijk dat ik alles mee kon verhuizen. Dus ging zowat alles weg. Bleef over: het logeerbed (want het grote kon er niet in)? De rest ging weg, ongeveer alle huisraad, alle meubelen, tapijten, boeken, bijna alles. Er was overigens geen andere optie want opslagplaats huren voor wat je niet nodig hebt zag (en zie) ik niet zitten.
En nee, ik heb er geen minuut spijt van gehad. Het was pure noodzaak en ik denk niet dat ik ooit iets gemist heb.
Ondertussen woon ik overigens in een echt groot huis, waardoor de verleiding van véél rommel alsmaar groter wordt. Er is immers plaats genoeg !
Eigenlijk ben ik best een verzamelaar
Er zijn mensen die héél systematisch hun huis minimalistisch houden en heel erg bewaken wat er in het huis komt. Alle respect heb ik daarvoor en eerlijk, ik heb het al meermaals geprobeerd. Maar o wat is dat moeilijk ! Het huis lijkt hier zich trouwens automatisch te vullen. Zo was het in Nederland weer ‘puntendag’ en kon je de punten inwisselen voor gratis producten. Stond daar een mooie to go coffeekop.
Deze dus. Ik vond (en vind) ‘m best mooi en ik moest toch mijn punten inwisselen tegen 27 januari ? Het duurde minstens nog een maand voor ik nog eens op vakantie was in Nederland, dus zomaar laten schieten zou toch dom zijn ? Dat er thuis al minstens 4 van zo’n koffiebekers to go staan vergat ik zeer nadrukkelijk. En nog meer dat ik ze amper gebruik. Verzamelwoede dus ! De verleiding van een ‘cadeautje’.
Gelukkig bleek er iets mis met de registratie van mijn pas. De kassierster deed alle moeite en zag de +200 punten staan, maar ergens zat er een administratieve kink in de kabel waardoor het hele verhaal niet door ging. Weer iets dat gespaard is van de berg rommel en dat uiteindelijk toch weer in het project uncluttering zou geraken.
Naderhand vond ik het best een beetje zielig van mij, dat ik 10 minuten aan de kassa had gestaan om punten in te wisselen voor de zoveelste koffiebeker. Ik nam mezelf voor om eenmaal thuis àlle voorgaande koffiebekers aan een kritische blik te werpen, de 2 leukste (je dacht toch niet dat ik het bij één kon houden ?) te houden en voor de rest de kast uit te mesten. Best confronterend was dit verhaal.
Tot de wanhoop de kop op steekt
Alles of niets dus. Plots ik er weer echt genoeg van heb het beu ben dat er zoveel rommel in huis is. Dan vullen de dozen zich hier met gemak. Dan lijken alle voorgaande liefdes uitgebloeid, is er nergens nog een sparkle (cfr. Kondo) te vinden. Op zo’n moment is mijn wanhoop groter dan mijn verzameldrift. Dan ben ik echt 100% ‘madam Uncluttering’, zonder genade ! Dat kan best heftig zijn, maar een echte levensstijl heb ik er nog niet kunnen van maken, al ken ik ondertussen wel mijn valkuilen bij het aankopen.
Moeilijke zaken
Toch zijn er hier zaken waarvan ik onomwonden toegeef dat ik er veel te veel van heb en er bij tijden zelfs nog bijkoop terwijl dat niet nodig is:
- Notaboekjes: ik kan zeker 10 jaar ver
- Allerlei pennen: ik kan een school voorzien
- Sportkleren, al gaat het sedert ik een formule heb voor het ‘aantal’, iets beter.
- Elektronica: dat veroudert snel en ik vernieuw ook regelmatig, maar ik neem er moeilijk afscheid van ook al gebruik ik het niet meer. Ik denk dat het een mengeling is van ‘ooit veel voor betaald’ en ‘goede herinneringen’.
- Foto’s : en daar zitten een boel mislukte foto’s bij
- Lesvoorbereidingen, leer- en werkboeken uit de jaren stillekes. Na meer dan een kwarteeuw lesgeven verandert er natuurlijk wat. Maar ik denk altijd ‘je weet nooit dat ik juist dàt tekstje, of die methode nog eens leuk vind’.
- CD’s: het is niet meer van deze tijd, maar o wat zijn ze belangrijk geweest in mijn leven
Hoop op betere tijden
Ik wéét dat ik mezelf vrij gemakkelijk in een ‘alles moet weg modus’ kan stellen. Ik doe het dan snel en zonder veel na te denken. Het doel is àltijd: minimaal een volle doos en dezelfde week nog naar de kringloopwinkel. Ik wéét dat ik geen twijfelaar ben, dat ik eenmaal in zo’n modus gigantisch veel kan verhuizen. Uncluttering is voor mij echt geen probleem. Dus moet ik het maar gewoon op de agenda zetten zeker ?
Alleen, ik moet er natuurlijk aan beginnen. En de knop voor die modus vinden natuurlijk.
Ben ik de enige ? Of heeft iedereen wel van die zaken die moeilijk het huis uit gaan ?
“1000 vragen aan mezelf” gaat terug op een boekje dat een tijd geleden bij Flow zat. Het is een klein boekje en er is geen plaats voorzien om te antwoorden, daarom dacht ik : waarom niet op de blog ? Voor het pure plezier van het schrijven ? Het verzamelen van herinneringen, wat volgens Gretchen Rubin, bijdraagt tot geluk ? Vandaar een nieuwe rubriek : 1000 vragen over mezelf.
Niets weerhoudt je om mee te doen !
