Snapshot diary week 45/2018 Nu al examenstress
Samengevat: back to work na een fijne vakantie, zalig wandelen op de grens België/Nederland, plantjes verpotten en kliedernat op de racefiets.
Nu al examenstress ?
Na een weekje vakantie dacht ik de leerlingen rustig en uitgerust op de schoolbanken terug te zien. Boy was I wrong ! Het leek alsof de vakantie hen alleen maar zenuwachtiger en moeër had gemaakt. Misschien was het de eerste herfst, de regen, wind en op zwiepende bladeren. In al die jaren heb ik geleerd dat leerlingen best gevoelig zijn voor het weer, vooral voor weersveranderingen, al zal het uitdelen van de examenroosters er ook wel voor iets tussen zitten.
Het waren lange en zware dagen op het werk, maar ik ging met een voldaan gevoel naar huis. Druk staat overigens totaal niet gelijk aan lastig. Je zou druk evengoed kunnen definiëren als energiek. Het is maar hoe je het ziet.
Ongemerkt verandert het leven hier
Het valt mij steeds moeilijker om nog iets te schrijven over kanker en ik ga hier ook niet doen. It sucks en het wordt er niet beter op. Wij tellen gewoon af. Het ritme van goede weken en slechte weken is al goed ingeburgerd. Voor het lief zijn de ‘goede’ weken steeds belangrijker. Hij is een geweldige kwaliteitsbewaker geworden, alsof de dagen extra bijzonder zijn. We gaan vaker iets drinken of eten. Genieten van kleine dingen, maar vooral: we maken er tijd voor. Dat staat allemaal op het conto van het lief, want zelf word ik steeds stiller als het om de ziekte gaat. Ik wil er niet meer over praten (en schrijven) en als het al gebeurt schiet het gemoed snel vol. Dat er geen handleiding is. Dat ik het allemaal niet weet.
Op de gang van oncologie is een stripbibliotheek. Die hebben we eindelijk eens bezocht ! Toen het lief geopereerd werd en 10 dagen ziekenhuis had, weigerde hij om pyama’s etc. te dragen. Ook hier proberen wij zo ‘gewoon’ mogelijk te doen, ons eigen eten mee brengen en het bed mijden, al komt er altijd een moment dat het lief zo ziek is dat hij toch verhuist.
Indian Summer
Deze week bracht toch nog een milde laat zomerdag mee. Donderdag vergat ik helemaal dat het herfst was. Ik wandelde op het grensgebied Riemst/Maastricht en het leek wel of ik op vakantie was. Zo ontspannen was ik, ik had amper een licht vestje aan. Het was één van de beste wandelingen van het jaar !
Omdat ik achter sta wat mijn doelstelling sport betreft, besloot ik in het weekend om nog eens de koersfiets van stal te halen. Ik fiets graag en ben niet vies van een beetje regen. Alleen… hier in het Hageland is het allesbehalve plat. Het was dus afzien, al troostte ik mezelf met de gedachte dat ‘what goes up, must go down’. Maar toch. Doodgaan was dat. In gietende regen. Op gladde wegen met afgevallen herfstbladen. Ik snap waarom het wielrennersseizoen afgelopen is en het veldrijden nu hoogdagen heeft. Misschien moet ik van fiets veranderen.
Op naar volgende week !
