Zitten, lezen en kijken

De temperaturen waren gezakt en ik dacht dat dit misschien wel het moment was om toch nog een paar daagjes kamperen uit te proberen. De voorbije hitte was te vermoeiend voor Hugo. Misschien zou dit wel lukken.

Ik boekte een seniorencamping, wat meteen betekende dat wij de jongste telgen waren. De boeking was bewust, ik wou een plaats waar het bovenal rustig zou zijn. Uit ervaring weet ik dat de hoofdactiviteit op dergelijke campings zitten, lezen en kijken zijn. Tel daarbij ‘Nederland’ en er wordt natuurlijk ook wel eens gefietst. Op e-bikes wel te verstaan.

Wij wisten sowieso dat er ook van onze kant veel gerust moest worden, dus opvallen zouden we daar niet. Behalve wat onze leeftijd betreft misschien.

Een andere wereld

Ik zag Hugo zichtbaar genieten. We zaten (zoals de rest van de mensen) uren op onze stoel boeken te lezen en andere kampeerders te spotten. ‘goede morgen’, ‘goeie dag’, ‘leuke hond’, zo begonnen de kleine conversaties van mensen op weg naar de sanitaire blok. Tegen een uur of 17 werden de BBQ massaal bovengehaald. Of liever de skottelbraais,  klassieke BBQ’s zijn er niet meer. Best wel veiliger ook. Het is ongelooflijk wat er allemaal uit die Cadacs tevoorschijn kwam. Het is precies een kookkunst op zich.
Wij genoten, echt. Van de rust, van de mensen op de camping, van 4 dagen waarin het woord kanker niet viel en niemand overigens wist dat Hugo ziek was. Kan best goed doen !

Kessel, Venlo en Roermond

De eerste dag regende het de hele dag, maar de volgende dagen bezochten we Kessel, Venlo en Roermond. We aten er het typische ‘twaalfuurtje’, een mengeling van allerlei hapjes. Naar verluidt moet dat traditioneel een ‘kroket’ bij. We genoten van het uitzicht op de Maas, want alle drie liggen ze langs de Maas. Voor mij ook een prima streek op te lopen.

Nattevingerwerk

We rekten ons vakantie en boekten een halve dag bij zodat we pas donderdagavond moesten vertrekken. Kessel ligt op anderhalve uurtje rijden (met de caravan), dus dat gling vlot. Op vrijdag hadden we onze traditionele afspraak op Gasthuisberg. Weer een andere arts, ongelooflijk hoeveel artsen er wel niet moeten zijn met deze specialisatie, want wij hebben nog nooit 2 keer dezelfde gezien. De informatie die ze geven is niet altijd consistent, want bij ons soms voor verwarring zorgt. De ene zegt het zo, de andere zegt het anders. De voorgestelde behandeling bij het begin (na 3 maanden minder sterke chemo), daar wist deze arts niets van. Zodat het toch maar bij het oude bleef. Dat was mij al opgevallen en ik had er al iets over gezegd, maar het was de eerste keer dat ik Hugo hoorde zeggen dat ook hij de indruk had dat het een beetje nattevingerwerk was. Er was een afspraak voorzien met een (kanker-)psycholoog maar plots bleek die niet te vinden. Ook vorige keer vonden ze hem/haar niet. Ik had compassie met de verpleegster. Ze was werkelijk gegeneerd, voor iets waar ze helemaal niets kon aan doen.

Ik merk dat wij gelaten worden. Onze verwachtingen zijn niet hoog meer. Fabriek Gasthuisberg.

Schooljaar in zicht

Ondertussen komt het schooljaar in zicht. Gemengde gevoelens. Enerzijds ben ik blij dat deze vakantie, die helemaal geen vakantie was, voorbij is. Eind augustus zitten we aan de helft van de chemobeurten. De helft, dat telt toch !
Anderzijds heb ik best wel schrik. Komen de meeste collega’s opgeladen batterijtjes, hier is dat niet het geval. Ik breng een behoorlijk rugzakje mee.
Toch zie ik uit naar dat nieuwe jonge volkje. Naar een wereld die – net als de camping – ‘anders’ is, waar het niet allemaal rond kanker draait. Misschien vind ik mijn weg wel terug. 

Die paar dagen op de camping. Samen met het lief. Boeken lezen. Buiten ontbijten. Dat geluk zo eenvoudig mooi kan zijn ! Het heeft ons zo’n deugd gedaan !